Op dagen, zoals de dagen gisteren en eergisteren waren, wanneer puzzelstukjes in elkaar passen, alle spreekwoordelijke spijkers worden geraakt zonder daaraan een blauwe duimnagel over te houden en voorgenomen werkzaamheden ook daadwerkelijk tot voltooiing komen, is er geen contact met de donkere wandelgangen in het brein van de zaagselmaker. De mijnen zijn gesloten, de kanarie losgelaten en de gewenning aan het zonlicht lijkt slechts een ontmoeting met een ver familielid. Als de avond vervolgens ook nog eens wordt afgesloten met een glas wijn in gezelschap van vrienden, lijkt het veiligheidsvizier, dat de positieve stralen van hoop filtert, langzaam een meer heldere blik toe te laten. Terwijl de nacht iets langer duurt, de vroege ochtend iets minder vroeg aanvangt en de reuk van koffie, die normaliter de schrijfmodus initieert, de drang tot creëren aanwakkert, neemt de nieuwsgierigheid naar al die toestanden in de wereld af. Op vrijdag, 25 februari, tussen alle ochtendrituelen door l...