Een confronterend spiegelbeeld...

Zondag de 18e februari van het jaar 2017. Terwijl de Barneveldse politie en ambulancedienst al vroeg op de morgen moeten uitrukken omdat een dakloze verwarde man, die de nacht onder de kansel had doorgebracht, op hardhandige edoch christelijk verantwoorde wijze de kerk uit is gemept, wordt de zaagselmaker langzaam wakker in een opgeruimd huis. De inspanningen van gisteren zijn duidelijk zichtbaar en de confrontatie met, een weer realistisch reflecterende, spiegel geeft op pijnlijke wijze aan dat zwaartekracht en tijd hun sporen nalaten. De klok tikt als een analoge tijdbom in de serene stilte van een zondagmorgen met, voor het eerst sinds lange tijd, lentekriebels in de lucht. De frisse geur van geparfumeerde schoonmaakmiddelen prikkelt de neus en laat de eerste kop koffie smaken als een melange van gebrandde bonen en keel schrapende lavendel thee zonder suiker. De, sinds een paar weken gebruikelijke Tai-Chi oefeningen, die ritmisch zijn ingeburgerd tussen de eerste en de tweede kop koffie, worden op een dag als vandaag gezien als rust verstorende elementen en derhalve in de vorm van hersenspinsels uitgevoerd. Terwijl   bij het passeren van de spiegel, op weg naar de geleende droogtrommel, om de vannacht gewassen ochtendjas te halen, er toch die behoefte blijft om even stil te staan bij gebeurtenissen die immuun lijken te zijn voor zwaartekracht, draaien de wijzers van de klok linksom. Geschiedenis en toekomst zijn dus uitwisselbaar en afhankelijk van met welke blik je er naar kijkt. De toekomst is gewoon een verlengde periode van de geschiedenis met wat aanpassingen door ervaringen, zwaartekracht en menselijk falen. De vooruitgang eindigd tenslotte altijd als een dode voetnoot in het verleden en ondanks de toename van rijkdom, levensjaren en onrealistische verlangens lijkt er geen enkele reden om de verborgen gebreken van de mensheid op te sporen en te herstellen. Terwijl de stilte wordt verbroken door een zenuwachtige viervoeter die al blaffend voor de gesloten keuken deur staat, de damp van een derde kop koffie condenseert op de hanglamp boven de tafel en als koude druppels toepasselijk op het uitgeprinte manuscript van de zaagselmaker’s volgende boek, De Tranenkamer, vallen, komt de realiteit van de dag tot leven. Het vooruitzicht op een diner met vrienden later op de dag, aan de keukentafel waarop geschiedenis is geschreven en waaraan toekomstdromen worden besproken, verdringt de melancholie. Het wordt een mooie zondag op de eenzame heuvel.....