2017, dag 37. Het weekend is voorbij, dat wil zeggen voor zij die met de tweedeling, van maandag tot vrijdag, van 9 tot 5, tussen werk en vrije tijd leven. Voor de zaagselmaker is die scheidingslijn slechts een vage herinnering en kunnen doordeweekse activiteiten net zo goed op zaterdag of zondag plaatsvinden. Het romantische, warme broodjes, chocolademelk en ochtendjas moment van gisteren werd in de middag afgesloten met spetterend vuur. Vol vertrouwen werd de slijptol in een, lege, met water gespoelde, oranje Repsol gasfles gezet. Met uitzondering van de penetrante butaan stank en wat brandplekjes op de broekspijpen door het spervuur van kleine metaalschilfers, stonden er bij zonsondergang twee cilindrische zijkanten voor een tuinbank in de werkplaats. Recycling is nu eenmaal ook een vorm van religie en kan dus best op zondag tot uiting komen. Terwijl een Marokkaanse familie zich afvraagt of het nog wel veilig zal zijn om na de verkiezing van Marie Le Pen, met een volgepakte auto via Frankrijk naar hun vaderland te rijden, PVV aanhangers, dom genoeg om te denken dat ze in een “Geheime” Facebook groep kunnen fantaseren over het, met vrachtwagens, inrijden op biddende moslims, er vanuit gaan dat na de verkiezingen alle haat oproepen en racistische ideeën van hun blonde, van Indonesische immigranten afstammende, pseudo-Trumpteske leider, daadwerkelijk een legitieme hobby worden, ontwaakt de dag langzaam op de eenzame heuvel met een paar miezerige zonnestralen door de kieren van de luiken. De rode grondverf, die gelijk de tranen van een jemenitische moeder maar niet wilde drogen, op een project dat halverwege vorige week tot voltooiing kwam, lijkt niet meer te plakken en dus wordt het op maat gemaakte scheve frame, met rechte paneeldeurtjes, in de kleine auto gefrommeld om vandaag te worden afgeleverd. Het vriendelijke aanzicht van karakteristieke huisjes, het glooiende landschap, de authentieke kronkelende weggetjes, eeuwen oude gestapelde muren en historische bouwwerken maken Portugal tot een oase van beelden uit vervlogen tijden. Niets is recht, geen hoek is negentig graden, geen deurdrempel exact waterpas en geen twee raamopeningen, net als er in de taal meer uitzonderingen zijn dan regels, van dezelfde afmeting. Het leven van een zaagselmaker is dan ook een aaneenschakeling van kromme zaken zo recht mogelijk te laten lijken en het creatief aanpassen van standaard onderdelen tot bruikbare bouwwerkjes die opgaan in die mooie wereld van verbloemde imperfectie. Het valt niet altijd mee om mensen, die de rechtlijnigheid van eerdere ervaringen niet weten los te laten, te overtuigen van het tijdrovende proces dat het vinden van oplossingen met zich mee brengt. De ene oplossing is de andere niet, dat weten populistische politici maar al te goed. De snelle oplossing gaat vaak gepaard met ondoordachte consequenties voor de omgeving, de leefbaarheid en de toekomst. Het gaat er niet om of een deur links, rechts, naar binnen of naar buiten open gaat, het gaat er om of die überhaupt open gaat en wat er zich aan de andere kant bevindt.....
Reacties
Een reactie posten