Een schroevendraaier fobie en oogkleppen

4 februari, de 35^e dag van het jaar 2017 zal voor de meeste mensen gewoon een zaterdag zijn, zal voor sommigen echter de laatste zaterdag zijn en voor een aantal de juist eerste van hun leven. Zaterdag, zo’n dag die je zonder veel consequenties kunt vergeten of overslaan tenzij er natuurlijk iets significants te gebeuren staat of je sommige feiten worden opgedrongen waardoor zo’n dag het herinneren waard wordt. De zaagsel maker slaat vele dagen over, ongeacht of ze nu in de “werkweek” vallen of in het “weekend”. De urgentie om geen dag over te slaan is zeker aanwezig maar de lichamelijke productiviteit hangt in grote mate af van de beslommeringen op de vorige dag, de lengte van de nachtelijke rust en de gebruikte energie die nodig is om alle connectoren in het lijf weer met elkaar te verbinden. Ja, dat klinkt vaag maar een betere manier om de lichamelijke mogelijkheden van de dag te beschrijven is vooralsnog niet voorhanden. De ene dag is geen berg te hoog, en wordt dan ook enthousiast beklommen, terwijl op andere momenten een buiging om de, met stalen neuzen beveiligde, schoenen te strikken een masochistisch spel lijkt dat resulteerd in de noodzaak om met behulp van wat pharmaceutische lekkernijen en een onvermijdelijke wachttijd, de  juiste stekkers in de daarbij behorende contacten te krijgen. In de afgelopen weken zijn er veel vergeten dagen geweest, de relatie met regenachtige, stormende en koude dagen wordt steeds moeilijker te ontkennen en daarmee ook de oorzaken van al dat ongemak. De frustratie neemt boze vormen aan als je zelfs de fluitketel met twee handen op het vuur moet zetten en het hanteren van een verfkwast lijkt op een pijnlijke sportschool training. Het ongemakkelijke kwaaltje dat “biceps tendinitis” genoemd wordt blijkt wel vaker voor te komen in de beroepsgroep van zaagselmakers en wordt dan ook gekscherend wel omschreven als het “schroevendraaier fobie”, iets waarbij ik me vanalles kan voorstellen, maar gelukkig hebben we daar tegenwoordig van die handige accu gedreven apparaatjes voor. De oplossing is net zo simpel als dat de gevolgen economisch desastreus zijn; Rust, warmte, therapeutische oefeningen en het vermijden van deadlines en aanpassen van tempo, kortom, vergeten dagen. Het is weer zaagsel zaterdag, de dag waarop menig enthousiaste hobby houtbewerker het doordeweekse kantoor pak vervangt door vrijetijdskleding en de bureaustoel sleur voor een dag omruilt met creatieve, zaag, schaaf, beitel en schuurpapier activiteiten. Omdat de wervels vandaag redelijk op hun plek lijken te zakken, de doofheid uit de rechterhand al na drie koppen koffie is verdwenen en de aangeleerde Tai-Chi oefeningen, behalve degene die zich boven schouderhoogte afspelen, in een vloeiende sessie konden worden volbracht, de gisteren gerestaureerde antieke stoelen klaar staan voor een stresstest en er materiaal voor wat kleinere projecten klaar ligt, lijkt niets in de weg te staan om van deze zaterdag een zaagsel productieve dag te maken. Het, weliswaar door de huidige omstandigheden opgedrongen, leerprocess om de oogkleppen iets verder naar de neus te buigen, de reikwijdte van mijn zorgen en compassie in te dammen en de wereldse blik langzaam af te bouwen om te vervangen voor egocentrisch zelfbehoud, werpt z’n vruchten af. Dat die wereld morgen gewoon al aan de voet van de heuvel kan staan weet ik ook wel en besef dat ik een keuze heb om de uren die ik s’ morgens, tussen 5- en 9 uur, nodig heb om alle vervormingen van de nacht ervoor tot een functionerend lijf te kneden, met gesloten ogen te beleven of toch nog, met enige betrokkenheid, zinvol door te brengen. Wat de zaagselmaker als zinvol ziet kan natuurlijk een ander als onzin kwalificeren, ‘t is maar net waar de grens van je inlevingsvermogen ligt. De een kijkt over de muur, de ander staart zich blind aan de geneugten in zijn of haar eigen paradijs, ‘t blijft een keuze....