Neerslag

Het is Donderdag 16 Maart 2017. Terwijl in Europa diverse politieke leiders met een zucht van verlichting wakker worden vanwege de minder sterke opkomst van het openlijke nationalisme tijdens de Nederlandse verkiezingen van gisteren, Stientje van Veldhoven en Mona Keijzer kreunend genieten van een derde orgasme voordat ze uit bed stappen en hun progressief cq christelijke populistische partijleider hun gratis visitekaartjes met vice-premier als beroep al hebben besteld bij Vista-print, is de zaagselmaker druk bezig met het zoeken naar een oplossing om, hoe je via een te klein trapgat, toch op een constructieve manier naar de tweede verdieping kunt komen. Het mag dan zo zijn dat Geert Wilders niet voldoet aan de verwachtingen om Nederlandse kiezers van zijn, extreme standpunten over islamitische immigranten en de Europese Unie, te overtuigen, is er toch redelijk veel op rechts en centrum-rechtse partijen, die zijn racistische ideeën in een ander jasje hebben verpakt, gestemd. De Ned

Het is alweer zaagsel zaterdag, de 4e maart van 2017 en ondanks dat de gevoelsmatige verbondenheid met de nacht, kijk ik verlangend uit naar het opkomen van de zon. De winterse melancholische stemming, waarin ik me graag onderdompel gedurende de koude dagen, maakt langzaam plaats voor vroege, ongeduldige, momenten vol voornemens en ideeën. De correlatie tussen zin en zonlicht lijkt een niet meer te ontkennen verbinding, het verband tussen de neerslachtige hersenspinsels en donkere dagen is als een overgebleven litteken van een depressieve wond. De emotionele synthese, door heldere, warme, stralen op een kaalgeschoren schedel, lijkt de enige remedie om de scheikundige verbindingen van het brein weet los te weken. Liefde en compassie blijken steeds weer de beste remedie om loszittende naden dicht te naaien of afgebroken stukken vast te lassen, maar helaas zijn dat vakkundige handelingen die op wereldformaat verloren zijn gegaan. De wereld is vol met kloven en spleten, de mensheid machi

Donderdag 2 maart, en ja, het is pas 2017 ondanks de vele duizenden eeuwen aan geschiedenis. Het is iets voor zessen, donker buiten en op het moment dat de zaagselmaker een tweede kop koffie wil maken, ook donker binnen. Net voordat het elektronische vonkje het gas van het fornuis zou doen ontvlammen valt de stroom uit, een gebeurtenis die zich herhaaldelijk voordoet op de eenzame heuvel. De afhankelijkheid van, anders dan het water dat uit de kraan komt, elektriciteit wordt pijnlijk duidelijk, al was het maar via de onderkant van een voet op het scherpe, half afgekloven, bot dat op de keukenvloer, tussen mij en het kastje waarop de kaarsen staan, blijkt te liggen. Met het verdwijnen van het licht valt ook het contact met de buitenwereld weg, stopt de tijd op de wekkerradio en, misschien wel de meest oncomfortabele consequentie, de elektrische deken koelt af als ware het Eva Jinek bij het zien van Jan Roos. Het duurt misschien een minuut om aan de kilte te wennen, een kaars aan te st

Woensdag 1 Maart 2017. Op de eenzame heuvel is het stil, stiller nog dan dat het anders in de vroege uren is. Er staan een kop koffie en een stukje zelfgebakken cake op de keukentafel en de viervoeter moet om de vijf minuten naar buiten om bij terugkomst zelf de deur dicht te doen, omdat ze nu eenmaal heeft geleerd dat daar een beloning op volgt. De laptop is opengevouwen, het wereldse nieuws rolt over het beeldscherm. Het lijkt gewoon de start van een dag in de week, zoals alle andere dagen de laatste tijd beginnen, vroeg, donker en met zo min mogelijke geluid om de stem in m’n hoofd goed te kunnen horen. De boodschappen uit de supermarkt van het brein zijn goedkoop, de meeste aanbiedingen hebben nog maar en paar dagen tot de houdbaarheidsdatum is verstreken. Anders dan op andere woensdagen is er geen haast, het klusje buitenshuis is geannuleerd en ondanks dat de werkplaats roept om nieuwe projecten lijkt de creativiteit zich, hopelijk tijdelijk, te verschuilen achter concentratie v