Doorgaan naar hoofdcontent

Een Staatssecretaris met een Stockholm syndroom..

2017, Dinsdag de 12e Februari. Terwijl Amerika al zo Trumptesk is dat ze tijdens de Fed Cup in Hawaï voorafgaand aan een wedstrijd tussen een Amerikaanse en Duitse tennisster niet het Duitse volkslied, maar de hymne van Nazi-Duitsland ten gehore brengen, lijkt de indoctrinatie door jarenlang samenwerken met de rechtse burger-berovende partij het, voorheen sociale, brein van menig Nederlands arbeiderspartij coalitie lid onherstelbaar te hebben aangetast. Al gaat de PvdA (Partij van de Arbeid) in een zeepkist zonder remmen richting het randje van in de afgrond, voor staatssecretaris Jetta Klijnsma, in het buitenland beter bekend als hoofd van het ministerie van silly walks, is dat geen reden om meer naar haar achterban te luisteren, maar volgt ze gewoon,  overduidelijk lijdend aan het Stockholm syndroom, de bevelen van de elite, vertegenwoordigd door Premier Rutte, om het pensioenstelsel zo onherstelbaar mogelijk te verwoesten. Het spaartegoed, bijeengebracht door arbeiders, in de pensioenkas loopt op tot zo’n 1400 miljard. Het is privaat geld, eigendom van iedereen die een gedeelte van zijn of haar loon, weliswaar gedwongen, heeft afgestaan. Als aasgieren zwevend boven het altaar van kapitalisme, proberen de graai gabbers een deel van dat geld in de richting van overheid en verzekeringsmaatschappijen te schuiven onder het mom van hervorming. De, door het vele gif dat ze op haar volkstuintje strooide, verstrooide staatssecretaris gelooft heilig dat pensioengeld gewoon gemeenschapsgeld is en geenszins een deel uitmaakt van het loon dat een werknemer, zij het in een uitgestelde vorm, moet ontvangen. Waarom regeringen af en toe worden omschreven als roversbendes is nu wel duidelijk. Nee, niet dat de staatssecretaris daar zelf iets van gaat merken, die onteigening van privaat geld ten bate van het grootkapitaal heeft geen effect op haar verdere loopbaan, want vanaf medio dit jaar kan ze genieten van “wachtgeld” tot aan haar pensioen, wat overigens ook door de werknemers in den lande wordt betaald, want de dames en heren politici zijn vergeten om voor hun eigen pensioen premie te betalen. Ondertussen komen er weer wat vluchtelingen de Portugese grens over, nee niet uit een of ander oorlogsgebied maar gewoon uit Nederland. Diverse jonge gezinnen, op de vlucht voor rechts-nationalisme, verzonnen waarheden en alle andere verzwegen gebreken, strijken neer in het rurale hart van dit mooie land opzoek naar een betere toekomst voor hun kinderen. Binnenkort zullen er wellicht opvangcentra’s nodig zijn gelijk in Canada waar kleine asielzoekerscentra aan de grens met de Verenigde Staten roepen om hulp, omdat ze de toestroom van mensen die op de vlucht zijn voor de Beer van het Zwijnen Paradijs niet meer aankunnen. Nee, dat is geen alternatieve waarheid, de afgelopen maanden zijn honderden vluchtelingen de noordelijke grens overgestoken richting Manitoba, een provincie die grenst aan de Verenigde Staten. Normaal gesproken vragen hier maar een paar vluchtelingen per jaar asiel aan, maar in bijvoorbeeld Emerson-Franklin, een klein stadje in Canada boven North-Dakota, zijn er sinds de verkiezingen al meer dan 400 asielzoekers die vanwege hun achtergrond, als Afrikaan, moslim, of omdat ze door een gemengd huwelijk kinderen hebben van een onzuiver ras, zich hebben aangemeld. Ze zeggen zich door het veranderende politieke klimaat niet meer veilig te voelen in de Verenigde Staten. De Canadezen zeggen blij te zijn de vluchtelingen op te kunnen vangen. Ze volgen daarin hun premier die al eerder aangaf dat ze welkom zijn. Dat geldt ook voor al die Portugal als een optie kiezen, er is plaats genoeg, 1 op de 6 huizen staat te koop en de meeste gebieden liggen hoog genoeg om geen ark te hoeven bouwen. Groene in plaats van gouden bergen, burenhulp in plaats van overheidsdotaties, compassievolle participatie waarbij de zorg voor elkaar nog zonder belastbare mantels wordt geregeld... moet je natuurlijk wel de cultuur aanvoelen en openstaan voor de locale gebruiken, maar daar hebben de meeste Nederlanders de laatste tijd sowieso een uitgesproken mening over.....

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een kleurrijke veer in je reet steken

De derde dag alweer in 2017. Gisteren zou je nog kunnen beschouwen als een aarzelend koude start, maar vandaag is het weer gewoon “business as usual”.  Een groot gedeelte van alle geschenken en presentjes van de afgelopen periode liggen liefdeloos, en al weer vergeten, in een hoek, een ander gedeelte al kapot in de vuilnisemmer. Volgens de normen van een autohandelaar is de waarde van het nieuwe jaar al met tientallen procenten gedaald, nee, nieuw duurt slechts maar een dag. Terwijl steeds meer economen moeten bekennen dat een alternatief sociaal en financieel beleid, zoals dat in Portugal ten uitvoer wordt gebracht, helemaal geen verdoemenis tot gevolg heeft, alternatieve energie helemaal geen utopische optie blijkt maar een reële mogelijkheid en allerlei artsen en andere deskundigen tot de conclusie komen dat het verhogen van de pensioenleeftijd achteraf veel meer nadelen dan voordelen heeft, steken, bij gebrek aan applaus, rechtse politici zichzelf dan maar een kleurrijke veer in

Een keet vol losseflodders, een beurs vol verantwoordelijkheid

Vijftien is hij, Maurice. In de regen van een gure februari dag wacht hij ongeduldig in de auto op zijn vriend Barry. De verlaagde Opel Astra is weliswaar een oud karretje, maar de drieduizend euro dure radio-installatie zorgt voor een heerlijke dreun. De afkeurende blikken van de voorbijgangers, op het parkeerterrein van de plaatselijke supermarkt, laten hem koud. De gedachte aan slimme plan om zijn vriend een kratje bier te laten kopen maakt hem alleen maar stoerder. Het feit dat hij nu niet in de schoolbanken zit, maar op de bijrijderstoel van deze gave wagen, getuigt van een zelfverzekerde volwassenheid. Zestig is hij, Ahmed. Onder een parasol, geniet hij van het zeezicht in de heerlijke februari zon. De Bentley, waarmee hij van het vliegveld werd gehaald, staat keurig in de bewaakte parkeergarage. Met een glanzende grijns op zijn gezicht nipt hij van zijn thee, leest een krant en straalt een zelfverzekerdheid uit, waaraan de Nederlandse Maurice een voorbeeld zou kunnen nemen. Het

Dualisme in een dwangbuis

“In de tweede kamer gaat alles sneller”, zei ze met een lach. Nog maar net verkozen tot de beste Europarlementariër van 2010 en sinds de laatste verkiezingen plaatsnemend in de fractie van de VVD, komt het - klaarblijkelijk aangeboren - dualistische karakter haar in de weg te zitten. Als minister Bolleboos een contract tekent met de Amerikanen, moet ze helaas achteraf vragen stellen. Misschien gaat het in Den Haag allemaal te snel. “Ik ben er om de regering te controleren” twitterde ze als antwoord op een vraag daarover door ondergetekende. Haar ex-Europa collega Sophie stelde vast dat het toch echt een VVD minister is, die schijnbaar zonder overleg met zijn eigen partij, deze actie had ondernomen. Zal ze zich staande houden in de slangenkuil van het Haagse, dat vastbijtende, in Bodengraven opgegroeide sterke individuutje. In het Europese Parlement was ze een opvallende verschijning, samen met Sophie in ’t Veld vechtend voor onze privacy. Jammer voor D66 dat ze gekozen heeft voor de VV