Neerslag

In den beginne bleef het simpel. Je vermoorde alle concurrenten en bevestigde daarmee je positie als leider, koning of keizer. Respect werd afgedwongen door brute overheersing, waardoor zelfs de winnaar van de wedstrijd zelf in de liefde voor hem ging geloven. Diep buigende, knielende onderdanen aanvaarden de overwinning van de dictator, om zelf te kunnen overleven. Er waren geen spelregels, slechts de macht van de meest onverschrokken leider, zich omringende met trouwe secondanten. Natuurlijk waren er telkens weer onderdrukten die in opstand kwamen, waardoor de geschiedenis zich herhaalde en een nieuwe leider de positie overnam. Het systeem waarin we bepalen wie voor een bepaalde functie in aanmerking komt, heeft zich in de geschiedenis dus ontwikkelt tot een afvalrace vol conflicten en geweld. In vele maatschappijen heeft de gewelddadige leider bepaling plaatsgemaakt voor verkiezingen. Hierdoor heeft een potentiële leider andere capaciteiten nodig. Met uitzondering van enig charisma ...

Oh ja, je zou ze willen vertroetelen. Sterker nog, vast in je armen nemen en de laatste adem uit dat goddelijke lijfje duwen om vervolgens een hergeboorte mee te maken. Een wederopstanding beleven waarbij haar geïndoctrineerde verleden met het vruchtwater wegvloeit. Ook nu functioneert ze wel, ze ademt, ze eet, ze urineert, ze voelt, ze is er en ze leeft. Een onvoltooide geestelijke groei maakt haar zowel begerenswaardig als afstotelijk. Hoe mooi de schoonheid van haar aanwezigheid, hoe verontrustend de lentes waarin haar verwarde geestenrijk tot wasdom kwam. Het kruis waaraan ze haar mededogen heeft verloren dompelt haar onder in een schijnbaar warme cocon, hangend aan een gouden draad van irreële heiligheid. Hoe moeilijk om niet te geloven als zij, de uitverkorene, haar boodschap verspreid met hellevuur. Zal de toekomst uit haar baarmoeder ontwaken, zal ze alle pijn voor ons dragen? Oh hoe zal haar traanvocht vloeien bij de eerste nagel in haar handpalm. Alle twijfel verdwijnt bij he...

Twitter is zo’n medium waarop kleine zinnetjes kunnen aanzetten tot nadere gedachtes. Hoofdredacteur van Dejaap.nl, een zichzelf gecertificeerd hufter noemende Bert Brussen, wierp de vraag op hoe je zijn generatie zou moeten noemen. Jonge ouders, beide werkend, twee auto’s, dure hypotheek, een kind op de crèche, een kind op hockey, tennis, jazzballet en met als hoogtepunt één gezamenlijke maaltijd per week. Carrière nastrevende individuen die, omdat ze samen zijn, telkens problemen op moeten lossen, die ze in hun eentje niet hadden gehad. Het dagelijkse flesje Yakult zorgt voor de balans, de links-omdraaiende yoghurt voor de lijn en met een aansluiting op groene stroom dragen ze een steentje bij aan het milieu. Bubbelburgers noem ik dat. Met nog steeds de behoefte aan menselijk contact bestaat hun “sociale netwerk” uit collega’s en kennissen die zich ook zo’n sprankelend leven aanmeten. Ondanks een onzekere toekomst voor hun kinderen, het jachtige bestaan van dagelijkse verplichtingen ...

Ja, ook ik krijg reclame in de brievenbus. Tenslotte woon ik in Portugal, heb geen reguliere baan en leef ik voor de buitenwereld redelijk relaxt op het platteland. Deze week bestond de post uit Nederland uit een kaartje van een voormalige kennis die de relatie weer wat nieuw leven wilde inblazen en terloops hengelde naar een gratis vakantieadres voor de komende zomer. Naast dit kaartje ontving ik een glanzende enveloppe met een prachtige glossy brochure. Na mijn situatie te hebben ingeschat leek het de afzenders een goede zaak om mij te attenderen op de binnen hun bedrijf aanwezige “Wealth Managers”. U hebt een aanzienlijk familievermogen, dat u zelf hebt opgebouwd of verder hebt ontwikkeld. Wilt u actief betrokken blijven bij de bescherming, overdracht of groei ervan? Dan verwacht u van uw bank dat die dit begrijpt en daarop inspeelt. Bij een vermogen vanaf 25 miljoen euro kunt u gebruik maken van de exclusieve diensten van het Wealth Management van onze bank. 25 Miljoen? Mijn hemel...

Het regent, nee niet alleen water. Donkere wolken schijnen zich niets aan te trekken van de frisse storm en blijven zich verzamelen boven de vrijheid waarin we verblijven. Ongeïnteresseerd blijft de neerslag ons treiteren met tegenslagen en ondermijnende buien. Ik kijk omhoog en aanschouw de zwarte luchten, waartussen slechts enkele gebeurtenissen zorgen voor hoop. Zelfs de herfstbladeren klampen zich vast aan hun veilige takken en weigeren zich over te geven aan de komende winter, gelijk politici aan hun rode zetel. De winter, zonder dat jaargetijde geen lente. Het natuurlijke verloop van de geschiedenis dringt zich aan ons op. Ik tegen jou, zij tegen ons. Plaatselijke buien groeien uit tot mondiale stormen. Als het gevaar op de ene plaats lijkt te zijn geweken verrijst een andere op afstand. Afstanden die steeds kleiner worden, waar door schuilplaatsen steeds minder vaak vindbaar zijn. Wegkruipen is een minderwaardige oplossing, helaas steeds vaker omarmd. Anonimiteit is de opgedolve...