DE BUBBELBURGER

Twitter is zo’n medium waarop kleine zinnetjes kunnen aanzetten tot nadere gedachtes. Hoofdredacteur van Dejaap.nl, een zichzelf gecertificeerd hufter noemende Bert Brussen, wierp de vraag op hoe je zijn generatie zou moeten noemen. Jonge ouders, beide werkend, twee auto’s, dure hypotheek, een kind op de crèche, een kind op hockey, tennis, jazzballet en met als hoogtepunt één gezamenlijke maaltijd per week. Carrière nastrevende individuen die, omdat ze samen zijn, telkens problemen op moeten lossen, die ze in hun eentje niet hadden gehad. Het dagelijkse flesje Yakult zorgt voor de balans, de links-omdraaiende yoghurt voor de lijn en met een aansluiting op groene stroom dragen ze een steentje bij aan het milieu.

Bubbelburgers noem ik dat. Met nog steeds de behoefte aan menselijk contact bestaat hun “sociale netwerk” uit collega’s en kennissen die zich ook zo’n sprankelend leven aanmeten. Ondanks een onzekere toekomst voor hun kinderen, het jachtige bestaan van dagelijkse verplichtingen en het tekort aan tijd om echt te genieten, blijft een beslissing om het anders te doen achterwege. Het verdiende geld gaat op aan hypotheek, I-phones, I-pads, bakfietsen, contributierekeningen voor de kids en broodnodige vakanties, liefst iets verder weg dan andere in het sociale netwerk. De “ons overkomt niets” mentaliteit heeft zich genesteld in hun snelle bestaan. Voedselbanken, kringloopwinkels en goedkope supermarkten blijven ver uit het zicht en het zogenaamde harde werken legitimeert de kritiek op minder succesvolle individuen. De afhankelijkheid van een dubbel inkomen, het voordeel van de hypotheekrenteaftrek en de kinderbijslag maken de dagelijkse bakfietsrit naar de crèche een Felini-achtige bezigheid. De onaangetaste ozonlaag rond de zeepbel waarin ze leven vertroebelt het zicht op de toekomst.

Af en toe zie je van die bubbelburgers verschijnen in een televisie programma, waarin ze geholpen worden met de herstructurering van hun bestaan. Overmoedig gebruik van de creditcard, overbodige abonnementen, een huis gebaseerd op hun dubbele inkomen en een levensstandaard die recht doet aan hun inspanningen, resulteert in een implosie van de bubbel. De verwondering van - de tegen minimumloon werkende arbeider – bij de analyse van de problemen op het televisiescherm, komt vooral door het ongeloof bij het zien van de maandelijkse inkomsten en uitgaven. Lachend accepteert de aanschouwer zijn eigen situatie als, weliswaar minder luxueus, een dragelijk bestaan. Het omgaan met geld is de zogenaamde “babyboom” generatie nog bijgebracht en zelfs met een minimum loon blijkt het mogelijk schuldeloos door het leven te gaan. De bubbelburgers, levend bij de gratie van banken, aftrekposten en een maatschappij waarin overbodige functies goed worden betaald, raken steeds meer ondergedompeld in de atmosfeer van hun ballon. Ze kweken een nieuwe generatie, opvolgelingen die zich verwonderd gaan afvragen waarom ze moeten kiezen tussen hockey, tennis of jazzballet. Bij de kleinste tegenslag prikt de realiteit een gat in de bubbel van overdaad. Plotseling worden de oplossingen gezocht in spiritualiteit, gezinsleven en andere prioriteiten om maar niet toe te hoeven geven dat de bubbel is gebarsten.