De snijkant van het kruis

Oh ja, je zou ze willen vertroetelen. Sterker nog, vast in je armen nemen en de laatste adem uit dat goddelijke lijfje duwen om vervolgens een hergeboorte mee te maken. Een wederopstanding beleven waarbij haar geïndoctrineerde verleden met het vruchtwater wegvloeit. Ook nu functioneert ze wel, ze ademt, ze eet, ze urineert, ze voelt, ze is er en ze leeft. Een onvoltooide geestelijke groei maakt haar zowel begerenswaardig als afstotelijk. Hoe mooi de schoonheid van haar aanwezigheid, hoe verontrustend de lentes waarin haar verwarde geestenrijk tot wasdom kwam. Het kruis waaraan ze haar mededogen heeft verloren dompelt haar onder in een schijnbaar warme cocon, hangend aan een gouden draad van irreële heiligheid. Hoe moeilijk om niet te geloven als zij, de uitverkorene, haar boodschap verspreid met hellevuur.

Zal de toekomst uit haar baarmoeder ontwaken, zal ze alle pijn voor ons dragen? Oh hoe zal haar traanvocht vloeien bij de eerste nagel in haar handpalm. Alle twijfel verdwijnt bij het aanschouwen van haar maagdelijk witte lichaam, liggend naakt op de tafel van vruchtbaarheid. Haar spelonk van spiritueel genot opent zich bij het spreiden van de, door haar God, geschapen dijen. Het zou de duivel kunnen zijn die haar bestijgt, ze zal het zelf niet zo ervaren. Gedreven door een overtuiging schreeuwt ze haar woorden uit, neukt ze haar meester en verschijnt haar bloed als de waarheid in de vorm van woorden op perkament.

Geen offer is haar te groot, geen mensen leven te heilig. Levenden mogen sterven bij gebrek aan geloof, ongeborene zonder ziel veroordeeld tot een smartvol en ongewenst leven. Haar eigen geborene, verwekt met sperma van verre oorden, liefdevol opgevoed met een invloed van fundamentalistische gedachten, zal het levenslicht slechts interpreteren als witte rook. De innerlijke verscheurdheid van de nazaat tussen realiteit en aangeleerde zekerheden verworden tot een blijvende strijd, weerspiegeld in een vertroebelde toekomst.

Hoe moet je een geschiedenis die teneinde loopt op waardige wijze afsluiten als deze verweven is met vervolging van het goede. Waar krijgt de pijn een plaats in het laatste hoofdstuk van de onderdrukking. Hoe dicht moeten haar borsten tegen de realiteit worden gedrukt om haar hart te bereiken. Hoe mooi het aanzicht van haar naakte wezen, slechts aanschouwd door haar wederhelft. Ware niet haar binnenste verdonkerd door een onvolledig geschrift, haar adem vermengd met tegenstrijdigheden, haar woorden slechts ontleent aan de opdracht van haar meester, zou ze ons betoveren. Haar verantwoordelijkheden draagt ze met een uiterlijke naïviteit, die weerwoorden voor haar bewust zijn ongehoord maken. Ze leeft, ze eet, ze beweegt, ze neukt, ze baart, ze schrijft, ze praat maar zonder haar eigen achterliggende geweten aan te boren. Slechts een aangeleerde ideologie bevestigd haar bestaan, zijzelf is niet onder ons. Hoezeer je haar zou willen vasthouden en een eigen bewustzijn zou willen ontluiken aan dat goddelijke wezen. Mocht haar navelstreng, verbonden met een aangeleerde blik op de waarheid, door midden geslagen worden met de snijkant van het kruis, verrijst wellicht de liefdevolle nimf die in Mariska Orbán - de Haas leeft.