Neerslag

En dan wordt je wakker op 30 januari. Zonder, op de terugweg van het station, te stoppen bij het café van meneer Costa, waarmee de cafeïne inname al vroeg op de morgen met twee dosis' te kort schoot, werd mijn rit huiswaarts belemmerd door grote graafmachines en vrachtwagens op de Rua de grande vibration. Waar, tot voor een paar uur geleden, de overhangende olijftakken de lak van mijn auto schraapte, ontluikte nu het zicht op het groene maaiveld van Vale do Pereiro tussen de kale stammen van honderd jaar oude bomen. Een dozijn, met reflecterende regenkleding uitgedoste, op bezem en schep leunende, mannen bevolkte het smalle straatje. Met een rode vlag in de linkerhand omhoog gestoken wegwerker stapte pardoes voor de auto. Het zal zeker gelegen hebben aan de te weinig tot mij genomen koffie waardoor er een aanval van frustratie opborrelde bij het omlaag blijven van de groene vlag. Natuurlijk, we klagen al jaren over het slechte wegdek van het straatje naar het paradijs boven op de ...

En dan wordt je wakker op 27 Januari. De eerste dag als resultaat van de beslissing om de zon te zien en het donker te ontlopen. Het enige dat ik vanmorgen moest doen om een positieve bijdrage aan de dag te leveren was luisteren. De nacht bleek donker. Gewend aan lantaarnpalen, witte strepen en reflecterende paaltjes, reed ze vol vertrouwen weg in haar rechts-gestuurde Mini. Voor het eerst alleen, eindelijk. Jenny had een leven voor zich, een toekomst met zelf te maken keuzes. Bij aankomst op de eerste kruising koos ze vol zelfvertrouwen om rechtsaf te slaan, richting het zuiden, richting de vrijheid. Het straatje was smal en de boomkruinen die hoog boven het wegdek een boog van bladeren vormden, hielden het maanlicht tegen. Turend naar het summier, door de koplampen, verlichte wegdek van kinderkopjes en flatsen asfalt, probeerde ze haar besluit om te vertrekken te rechtvaardigen met het op een rijtje zetten van alle frustraties die het gedwongen wonen in een vreemd land met zi...

En dan wordt je wakker op 24 januari. Ondanks de eenzame nachten, vanwege de “avonddiensten” van mijn lief die derhalve dankbaar gebruik maakt van de overnachtingsmogelijkheid bij een vriendin in Lissabon, ontluiken de zonnestralen enige hoop op een beginnende lente. Ach, de maand duurt eigenlijk een week te lang, maar op een mensenleven is dat maar 40 uur werk, 25 uur reizen en 42 uur slaap. De afgelopen periode heeft nogal al wat zwakheden en prioriteitstelling aan het licht gebracht. Het is een ieder aan te raden om, al is het maar voor mentale verrijking, een periode van tegenslag in te lassen in het mooie avontuur dat het leven kan zijn. De spreekwoordelijke voetjes op de vloer, de acceptatie van de realiteit en het relativeren van de dompers die soms een barricade tussen de zon en je winterhuid opwerpen, blijken slechts sentimenten die hun belangrijkheid verliezen bij het aanschouwen van een slapende viervoeter op de vensterbank. Zo kan het ook, gewoon je plekje in de zon opeise...

En dan wordt je wakker op 20 januari. Nee, deze keer niet na een eenzaam weekend, maar na 2 dagen van rust en verslagen stilte. De werkgever van mijn lief heeft besloten dat ze iedere dag van 8.00 uur tot 20.00 uur beschikbaar moet zijn, 7 dagen per week, 363 dagen per jaar. De treinreis duurt bijna 2 uur heen en ook terug rijdt deze niet sneller. Het vergt niet veel inlevingsvermogen en rekenkundig talent om te snappen, dat als de eerste trein om 6.45 vertrekt het onmogelijk is om het eerste telefoontje van een ontevreden Kobo gebruiker om 8.00 uur te beantwoorden. In een normale wereld ware het waarschijnlijk mogelijk om dit te uit te leggen aan het management en samen naar een oplossing te zoeken. Zo niet bij Sitel, het bedrijf dat de telefoon opneemt en de e-mails beantwoordt voor Kobo e-Readers, daar zijn ze zeer tevreden met studentikoze sociaal hulpeloze jonge managers die slechts als doorgeefluik van het voorgenomen beleid fungeren, zonder zelf na te denken over de uitvoerbaa...

En dan wordt je wakker op 16 januari. Nee, niet om 5 uur maar voor een tweede keer om 11 uur, nadat je, na de dagelijkse routine, bij thuiskomst om 7 uur weer direct het bed verwelkomt hebt. Of het een positieve gewaarwording is moet nog maar blijken. Er zijn van die dagen dat het mij zwaar valt om aan de rest van het leven te beginnen. Vandaag is zo'n dag. Na een uurtje van koppijn en stilzittend staren naar een slapende viervoeter rest er niets anders dan toch maar een keer diep adem te halen en de realiteit te aanvaarden. Vooral die eerste uren gaan onopgemerkt voorbij met koffie en overpeinzingen. Wat doe ik hier nog, waarom ben ik zo als ik ben, voor wie en wat hou ik me in leven? Niets is zo vermoeiend dan het proberen de redenen te weerleggen waarom zulke gedachten mij bekruipen. Iedere dag is de conclusie anders en dat maakt het er niet makkelijker op. De TV heeft 1000 kanalen en op de één op andere manier kom ik steeds weer uit op films of documentaires waarin sterfg...

En dan wordt je wakker op 13 januari. Nee, voor de verandering niet om 5 uur maar, na een heerlijke nachtrust, bij de eerste zonnestralen die door de spleetjes van de rolluiken het dwarrelende stof zichtbaar maken, de nadelen van een houtkachel. Een dagje vrij, voor zover je een koude maandag tussen een weekend vol irrationele werk beslommeringen en een dinsdag waarop dat alles weer een nieuwe aanvang vindt, een vrije dag kunt noemen. Nee, het leven van een immigrant gaat niet over rozen. Vooral de niet uitkomende verwachtingen ten aanzien de gemaakte afspraken met pensioenfondsen, waardoor de dagen in plaats van 8 uur vrije tijd zich uitstrekken over 14 uur reizen en ondergewaardeerd presteren in een, vanwege de goedkope krachten en schlemielige arbeidsvoorwaarden in Lissabon neergestreken Canadees callcenter, verlammen zo'n zeldzame dag van samen zijn. Er moeten vele klussen worden geklaard, maar voordat de energie zich heeft gebundeld in de stramme spieren en vermoeide hersenen...

En dan wordt je wakker op 9 januari. Het is de laatste werkdag van de week, gewoon omdat je partner, als ze een weekend moet werken, vrij heeft op vrijdag en maandag. Gisteren stond in het teken van nieuwe autobanden, houthakken en zagen, stofzuigen en boodschappen doen, waarbij de voedselbonnen hun waarde weer bewezen. Jawel, voedselbonnen. Werkgevers kunnen deze belastingvrije Eurotickets van Edenred verstrekken ter compensatie van een ontbrekende kantine. Voor ons zijn ze echter het complete voedsel budget en daarmee een welkome toevoeging op de schamele maandelijkse beloning. Het nadeel is dat lang niet iedere winkel ze accepteert als betaalmiddel. Tussendoor staat de laptop de hele dag aan met gedeelde aandacht voor de BBC programma's op FilmOn, Facebook, Keek, Google+ en Twitter. Keek wordt slechts als communicatiemiddel met collega houtbewerkers gebruikt, Google+ door de verplichtte verstrengeling met YouTube en Facebook... nou ja Facebook is wat het is. Op Twitter vo...

En dan wordt je wakker op 8 januari. Het lijkt een routine te worden, dat om 5 uur opstaan. Het is stil buiten. Voor het eerst in weken geen regen, geen hagelstenen tegen de ruiten, geen harde wind die de rook van de houtkachel terug blaast in de schoorsteen. Zo is het heerlijk wakker worden. Even een paar stappen lopen, even de botten weer in elkaar laten zakken en dan de fluitketel op het gasstel. Onder het genot van een, uit het 50 gram wegend pakje Golden Virginia shag dat door de accijnsverhoging nu 7,50 kost, gedraaid shaggie en een mok koffie is de stilte van de vroege ochtend een welkome bijkomstigheid bij het langzaam ontwaken. De wijde wereld ligt in de verte achter de bergen, slechts het ongeïnformeerde nu is wat rest in onze cocon op de heuveltop. Het duurt een half uurtje, dat gevoel van afgeschermd zijn. Na het dagelijkse retourtje station, onderbroken door een abatanado bij meneer Costa, blijkt bij thuiskomst de realiteit al weer volop in bedrijf te zijn. Het ...

En dan wordt je wakker op 5 januari. De nacht ervoor stond in het teken van Duitse krimi's en duurde derhalve tot aan het ochtendgloren. Het ongemerkt verstrijken van de ochtend komt mede door de donkere wolken en de waterige nevel die de heuveltop waarop we wonen onttrekken van de rest van het landschap. Na een nacht van blote rondborstige dames die hun chat kwaliteiten aanbieden via reclameblokken die net zolang duren als de episodes van “Lasko, die fausten von God”, waarin een Duitse monnik, met de vaardigheden van Bruce Lee, menige ontvoering, diefstal en moord oplost, blijkt de compensatie voor het nachtbraken tot 11 uur te duren. Het ontwaken gaat gepaard met een bericht op de radio. Drie dagen van nationale rouw. Wie is er dood, wat is er gebeurd? Is de president vermoord? Is Lissabon weer verwoest door een aardbeving? Is Portugal Failliet? De Portugese verslaggever spreekt in een tempo waarin het voor een half-wakker brein onmogelijk is om synchroon te vertalen, laat staan...

En dan wordt je wakker op 2 januari. Op zich is dat een positieve gewaarwording, het blijkt dat je nog steeds verslaafd bent aan cafeïne en nicotine, je spieren en botten nog steeds protesteren bij het uit bed kruipen en dat de regenbui die 2013 uitluidde nog steeds z'n waterproductie neerstort op juist dat plekje aarde dat jij als domicilie hebt gekozen. En toch bekruipt je een gevoel van onzekerheid. Iets is anders, alleen lukt het niet om dat te omschrijven. Nee, het is niet de korter wordende nacht, nog de veranderde programmering van radio1 of het percentage cichorei in het bruine mengel dat op koffie moet lijken. De wereld is nog steeds donker bij het moeizaam starten van de auto om 6 uur. De route naar het treinstation heeft nog evenveel bochten en heuvels als gisteren, het wegdek is nog even slecht onderhouden als vorig jaar en het jaar daarvoor. Het enige stoplicht dat je tegenkomt alvorens het dagelijkse afscheid van je geliefde plaatsvindt gaat bij, ondanks de voo...