En dan wordt je
wakker op 30 januari. Zonder, op de terugweg van het station, te
stoppen bij het café van meneer Costa, waarmee de cafeïne inname al
vroeg op de morgen met twee dosis' te kort schoot, werd mijn rit
huiswaarts belemmerd door grote graafmachines en vrachtwagens op de
Rua de grande vibration. Waar, tot voor een paar uur geleden, de
overhangende olijftakken de lak van mijn auto schraapte, ontluikte nu
het zicht op het groene maaiveld van Vale do Pereiro tussen de kale
stammen van honderd jaar oude bomen. Een dozijn, met reflecterende
regenkleding uitgedoste, op bezem en schep leunende, mannen bevolkte
het smalle straatje. Met een rode vlag in de linkerhand omhoog
gestoken wegwerker stapte pardoes voor de auto. Het zal zeker gelegen
hebben aan de te weinig tot mij genomen koffie waardoor er een aanval
van frustratie opborrelde bij het omlaag blijven van de groene vlag.
Natuurlijk, we klagen al jaren over het slechte wegdek van het
straatje naar het paradijs boven op de heuvel, maar een blokkade van
een paar honderd meter tussen de plek waar ik moest wachten en “Casa
Agradavel” was moeilijk te aanvaarden zo vroeg op de morgen. Nog
maar een beetje tabak in een vloeitje draaien dan en wachten op
permissie tot passeren. Tien minuten bleek een lange tijd en ik
overweeg om voortaan standaard een thermoskan koffie mee te nemen als
ik van huis ga. Nee, “Ik ben niet verslaafd aan koffie”, herhaal
ik nog maar eens.
Het is waar, ik kan
niet verslaafd zijn aan koffie, sterker nog, het zou wel eens
strafbaar kunnen zijn om dat te beweren. De Europese bedrijven die
Sangria produceren mogen dat ook niet meer op de fles of, als het om
goedkope troep gaat, Tetra pak zetten. Sangria is een product dat
wordt geproduceerd op het Iberisch schiereiland volgens een
meerderheid in de Europese Unie, dus uitsluitend in Portugal en
Spanje. De term die ze voortaan moeten gebruiken is “aromatised
wine-based drink” aangevuld met “produced in…” met de naam
van het land en de streek waarin het geproduceerd wordt. De meeste
Sangria wordt geproduceerd door Noord Europese bedrijven voor
supermarkt ketens en discount slijterijen en het echte spul wordt dus
een zeldzaamheid. Niet dat ze in Portugal nu denken aan de
mogelijkheden om het drankje als exclusiviteit te gaan verhandelen,
zover strekt de ondernemers mentaliteit niet. Nadeel voor al die
huisvrouwen die een Sangria dieet volgden is dat ze nu hun dure geld
verspild hebben aan een vaag alcoholisch, aromatisch, op wijn
gebaseerd drankje. Zo ben ik dus verslaafd aan “Mistura com 20%
café” en niet aan koffie. Gelukkig maar want een pak koffie kost
nog meer dan een pakje tabak en is derhalve onbetaalbaar.
Meneer Costa rekent
65 cent voor een abatanado, voor Portugese begrippen een wat waterige
“dubbele koffie”. Het cafeïne gehalte overstijgt echter vele
malen het gehalte van mijn thuis brouwsel “Mistura Soluvel de
Cereais e Café.” Het zou dus mooi zijn als we in Europa voortaan
op de verpakking gelijk kunnen zien wat het is. Verpakte of
gebottelde sinaasappelsap zou voortaan dus aangeduid worden met
“waterige suikerhoudende substantie aangelengd met een aroma van op
sinaasappel lijkende smaakstoffen”. Natuurlijk is het een vorm van
gerechtigheid, Edammer is een kaassoort die geproduceerd wordt in
Edam, simpel. Maar ook die benaming stand voor kort op de verpakking
van allerlei inferieure merken. Natuurlijk rijzen er problemen op aan
de liberale grenzen van Europa. Nasi kruiden komen uit Indonesië,
Ouzo komt uit Griekenland, Brie-achtige kaassoorten komen uit
Frankrijk, Port komt uit Portugal en niet uit de Deutsche
distilleerderij van de Lidl, gelukkig maar. Ik zelf ben een product
uit Nederland, oei!
Nou even dan. Even
net doen alsof ik geen Nederlander ben. Ik ben een waanzinnig goede
creatieve houtbewerker, een met de “Art & Fram Award”
toegekende ambachtelijke traditionele lijstenmaker, een talentvolle
marionetten bouwer en poppenspeler, een fantasievolle minnaar, en
een, met een perfect stel oren toebedeelde, studio- en liveopname
engineer. Ik spreek perfect Nederlands, Duits en Engels. Mijn video
producties zijn van een waanzinnig vermakelijke kwaliteit, mijn
columns zonder enige vorm van schroom of persoonlijke geheimen en
doorvlochten met realiteitszin, nuance en ironie. Mijn boek
“Braakland” is een ondefinieerbare bestseller. De festivals en
kunstzinnige evenementen die ik organiseer lopen iedere keer uit op
een belachelijk succes. Echt, ik lijk Ivo Niehe wel. Ik ben een
creatieve mastodont en het is dan ook onbegrijpelijk dat ik nog nooit
aan de tafel van “De Wereld Draait Door” of bij “Pauw en
Witteman” heb mogen aanschuiven. Ik heb ben niet eens in staat
gesteld om een optreden bij “Knevel en v.d. Brink” te weigeren.
Ik ben een moderne Homo Universalis. Maar kreeg er tot nog toe, met
uitzondering van de 2005 Art & Frame Award, nooit een prijs voor.
Dat hoeft ook niet, maar het is tekenend. De enige die mijn succes op
waarde wist te schatten en me uitnodigde om in zijn
televisieprogramma te verschijnen was de immer aimabele Harry Mens,
maar hij ging er vanuit dat ik daarvoor wel 15.000 Euro zou doneren
aan zijn persoonlijke “Stichting tot ver-se-rieu-se-ring en
verrijking van het product Mens.”
Hier in Portugal hebben ze
wat dat betreft een andere mentaliteit.
Succesvolle landgenoten
worden op handen gedragen. Rui Costa de wielrenner, die in Spanje
spelende voetballer, een dooie Angolees, het maakt niet uit. Talent
of geen talent, als je zo hoog kunt springen dat je boven de
maiskolven uit komt ben je een held. Van meneer Costa mag ik bij
ieder bezoek zijn krantje inzien. De eerste 10 pagina's sla ik over,
die zijn gereserveerd voor voetbal, de pagina's over economie en
politiek staan vol met leugens, de 6 midden bladen staan vol met,
enkel en alleen, dames die zich aanbieden voor mysterieuze
handelingen waarbij de focus van de foto's ligt op billen en borsten.
De laatste sectie is dagelijks gereserveerd voor Daniela Ruah, een
Portugese die succes heeft in Hollywood en sinds haar rol in NCIS Los
Angelos, een ware heldin is geworden. Vorige week nog stond haar
onlangs geboren baby, liggend op een stinkdier-achtig wit-zwart
velletje, paginagroot afgebeeld. Weinig tekst en dus ook voor een
succesvolle, edoch simpele, Nederlandse immigrant goed te begrijpen.
Sinds vanmorgen kan
ik dus het landschap zien van Vale do Pereiro. Het is steil en
onmogelijk om machinaal te maaien. Misschien is het daarom dat, als
je boven het maaiveld uitsteekt, de boer met zijn zeis enige
voorzichtigheid in acht neemt. In Nederland moeten men maar eens af
van het devies: “Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.” Als
je een talent hebt, of meerdere talenten hebt, mag je die best
etaleren. Daar is niets mis mee, zelfs al is dat een uitmuntende
manier van een depressie beleven of het gewoon Ivo Niehe zijn. Om de
weg naar je eigen paradijs te vinden moet je vaak onverharde afslagen
nemen, af en toe omkeren en je GPS-apparatuur uitzetten. Volgens mijn
buurman zullen de werkzaamheden aan de Rua de grande vibration
enkele weken duren. Het stemt me echter goed, beter en gelukkig dat
de ambtenaren van onze gemeente mijn paradijs belangrijk genoeg
vinden om er een mooie, brede, obstakelloze straat naar toe te maken.
Reacties
Een reactie posten