Doorgaan naar hoofdcontent

Dualisme in een dwangbuis

“In de tweede kamer gaat alles sneller”, zei ze met een lach. Nog maar net verkozen tot de beste Europarlementariër van 2010 en sinds de laatste verkiezingen plaatsnemend in de fractie van de VVD, komt het - klaarblijkelijk aangeboren - dualistische karakter haar in de weg te zitten. Als minister Bolleboos een contract tekent met de Amerikanen, moet ze helaas achteraf vragen stellen. Misschien gaat het in Den Haag allemaal te snel. “Ik ben er om de regering te controleren” twitterde ze als antwoord op een vraag daarover door ondergetekende. Haar ex-Europa collega Sophie stelde vast dat het toch echt een VVD minister is, die schijnbaar zonder overleg met zijn eigen partij, deze actie had ondernomen. Zal ze zich staande houden in de slangenkuil van het Haagse, dat vastbijtende, in Bodengraven opgegroeide sterke individuutje. In het Europese Parlement was ze een opvallende verschijning, samen met Sophie in ’t Veld vechtend voor onze privacy. Jammer voor D66 dat ze gekozen heeft voor de VVD. Ze zit nu dus in de Tweede Kamercommissies Binnenlandse Zaken & Koninkrijksrelaties, Europese Zaken, Justitie en Sociale Zaken & Werkgelegenheid. Of ze onze privacy kan beschermen binnen een fractie die daar helemaal geen aandacht voor heeft is maar de vraag. Haar motie over het verplicht regionaliseren van de brandweer werd aangenomen. “Klinkt weinig sexy maar na jaren van stilstand best ’n doorbraak”, twitterde ze, waaruit je de periferie van haar bewegingsvrijheid kunt opmaken. Zo’n staande ovatie voor haar inzet, die ze van het voltallige Europees Parlement kreeg toen ze eigenhandig het SWIFT-akkoord wist tegen te houden, zal als een eenmalige herinnering in haar geheugen blijven. In het Haagse houden ze niet van individuele initiatieven, hoe goed die ook mogen zijn. De macht van regeren gaat boven alles, zeker nu haar partij eindelijk een MP in het torentje heeft zitten. Als PVV tegenstandster van het eerste uur moet de zetel in de Tweede Kamer ongemakkelijk aanvoelen. Dat zal ze niet zeggen natuurlijk. (fotobron: Phoenixfakes) Schoonheid versterkt door individualiteit is geen veel gevraagde eigenschap binnen het politieke stelsel in Den Haag. Zelfs het mooiste meisje van de klas werd bij de PVDA op een onverkiesbare plek gezet, en echt, niet om vanwege haar inzet of verstand. Kneedbare schoonheid daarentegen wordt op populistische wijze verwelkomt. Fleur heeft geen eigen mening en bij het CDA voegen ze aan de kwalificatie eisen ook nog eens een goed stemmetje. Sabine en Mirjam mogen dan af en toe een deuntje zingen in een televisieprogramma maar op het moment dat ze iets zeggen spreekt een, inmiddels rechtse onchristelijke, voorgekauwde Verhagen melodie. Vanuit die Katholieke hoek werd ze op beschamende wijze publiekelijk aangesproken en, alhoewel er excuses werden gemaakt, heeft heel Nederland dit kunnen volgen. Het Rome vervangende orakel Mariska Orbán schreef een open brief in het Katholiek Nieuwsblad. Daarin betoogt Orbán tegen abortus waarbij zij verwijst naar diverse miskramen van de in 2003 getrouwde politica . Hoewel er met klem werd gevraagd deze brief niet te publiceren, is de brief toch geplaatst. Zowel op twitter, als in de politiek en in de media werd de brief van Mariska Orbán als smakeloos en veel te persoonlijk bestempeld. Het nadeel van het bekend zijn werd daarmee nog maar eens onderstreept. Het is te hopen dat haar zwager die - door Roomse indoctrinatie vergiftigde – trut aanpakt in zijn cabaretprogramma. “Mannen zijn Zeikwijven” mag dan een mooie voorstelling zijn, maar in plaats van “Niet Schieten!” zou hij van mij er een avondvullende voorstelling aan mogen wijden. Ondanks dat ze lid is van de VVD, ondanks de toch enige geheimzinnigheid die rond het contact met een vaccinfabrikant in de lucht blijft hangen en de teleurstellende wetenschap dat ze Wilders, Verhagen en Rutte zal moeten ondersteunen op het gebied van privacy verminderende maatregelen, blijft ze bewonderenswaardig. Ik stuur Jeanine Hennis-Plasschaert een verjaardagskaartje op 7 april en hoop dat tegen die tijd er een ander kabinet is met een ministerie voor Persoonlijke Vrijheid en Privacy. Van mij mag ze dan minister worden. Liefst als lijsttrekker voor een nieuwe partij die zich richt op onze privacy.

Reacties

  1. Dank, Gerrit! Ik lees het nu pas. Met een glimlach ;-) Excuses voor mijn trage reactie. Hartelijke groet en een goede jaarwisseling, Jeanine

    (note, Neerslag: Bovenstaande reactie geeft blijk van een gevoel voor humor van Jeanine Hennis-Plasschaert. We ontvingen deze reactie via Facebook)

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Een kleurrijke veer in je reet steken

De derde dag alweer in 2017. Gisteren zou je nog kunnen beschouwen als een aarzelend koude start, maar vandaag is het weer gewoon “business as usual”.  Een groot gedeelte van alle geschenken en presentjes van de afgelopen periode liggen liefdeloos, en al weer vergeten, in een hoek, een ander gedeelte al kapot in de vuilnisemmer. Volgens de normen van een autohandelaar is de waarde van het nieuwe jaar al met tientallen procenten gedaald, nee, nieuw duurt slechts maar een dag. Terwijl steeds meer economen moeten bekennen dat een alternatief sociaal en financieel beleid, zoals dat in Portugal ten uitvoer wordt gebracht, helemaal geen verdoemenis tot gevolg heeft, alternatieve energie helemaal geen utopische optie blijkt maar een reële mogelijkheid en allerlei artsen en andere deskundigen tot de conclusie komen dat het verhogen van de pensioenleeftijd achteraf veel meer nadelen dan voordelen heeft, steken, bij gebrek aan applaus, rechtse politici zichzelf dan maar een kleurrijke veer in

Een keet vol losseflodders, een beurs vol verantwoordelijkheid

Vijftien is hij, Maurice. In de regen van een gure februari dag wacht hij ongeduldig in de auto op zijn vriend Barry. De verlaagde Opel Astra is weliswaar een oud karretje, maar de drieduizend euro dure radio-installatie zorgt voor een heerlijke dreun. De afkeurende blikken van de voorbijgangers, op het parkeerterrein van de plaatselijke supermarkt, laten hem koud. De gedachte aan slimme plan om zijn vriend een kratje bier te laten kopen maakt hem alleen maar stoerder. Het feit dat hij nu niet in de schoolbanken zit, maar op de bijrijderstoel van deze gave wagen, getuigt van een zelfverzekerde volwassenheid. Zestig is hij, Ahmed. Onder een parasol, geniet hij van het zeezicht in de heerlijke februari zon. De Bentley, waarmee hij van het vliegveld werd gehaald, staat keurig in de bewaakte parkeergarage. Met een glanzende grijns op zijn gezicht nipt hij van zijn thee, leest een krant en straalt een zelfverzekerdheid uit, waaraan de Nederlandse Maurice een voorbeeld zou kunnen nemen. Het