Donderdag 2 maart, en ja, het is pas 2017 ondanks de vele duizenden eeuwen aan geschiedenis. Het is iets voor zessen, donker buiten en op het moment dat de zaagselmaker een tweede kop koffie wil maken, ook donker binnen. Net voordat het elektronische vonkje het gas van het fornuis zou doen ontvlammen valt de stroom uit, een gebeurtenis die zich herhaaldelijk voordoet op de eenzame heuvel. De afhankelijkheid van, anders dan het water dat uit de kraan komt, elektriciteit wordt pijnlijk duidelijk, al was het maar via de onderkant van een voet op het scherpe, half afgekloven, bot dat op de keukenvloer, tussen mij en het kastje waarop de kaarsen staan, blijkt te liggen. Met het verdwijnen van het licht valt ook het contact met de buitenwereld weg, stopt de tijd op de wekkerradio en, misschien wel de meest oncomfortabele consequentie, de elektrische deken koelt af als ware het Eva Jinek bij het zien van Jan Roos. Het duurt misschien een minuut om aan de kilte te wennen, een kaars aan te steken, het bot van de viervoeter met een paar sterke uitdrukkingen te vervloeken en het pakje Fosforos de Madera, ook wel bekend staand als Golondrina, Die Schwalbe, The Swallow, Svalan of Zwaluw lucifers, te vinden. Juist op het moment dat het rode kopje op het houten staafje tot ontbranden komt piept de oplader van de telefoon, knippert langzaam de oude TL verlichting aan en schalmt een wereldvreemd reclamespotje van een positieve autist door het luidsprekertje dat via de satelliet ontvanger het Nederlandse Radio1 weergeeft. Een ding is zeker, bij elektriciteit is de tijd, om van uit naar aan te komen, een stuk rapper dan de opstart van een 50+ lichaam met piepende scharnieren en versleten weerstandjes op de printplaat. De drang naar eenvoud, minder afhankelijkheid en een meer overzichtelijke horizon wordt steeds groter, het verlangen naar, zowel geestelijke als lichamelijke, rust steeds meer en de wilskracht tot het opsporen en repareren van verborgen gebreken steeds minder. Dat wat kapot is gewoon kapot laten zolang de schoonheid niet in gevaar komt en de natuur haar talent laten botvieren op al dat de functionaliteit is verloren blijkt een rustgevende gedachte. Wellicht moet de eenzame heuvel langzaam plaats gaan maken voor een beschut plekje in het dal en eenvoud, als het ultieme doel van vervolmaking, worden nagejaagd en het accepteren van onvolkomenheden dienen als basis voor geluk. Het vergt de ontdekking van andere talenten, het vinden van overwoekerde paden en de acceptatie dat tijd slechts tijd is en geen geld, zoals in een wereld vol prestatie analyses wordt beweerd. Wat komen gaat blijft onzeker, nou ja, met uitzondering van een derde kop koffie en wat hersenspinsels die gedeelt worden de rest van de wereld. Eigenlijk is dat het streven, het vinden van beschutting zonder daarvoor een muur te hoeven optrekken.....
Reacties
Een reactie posten