Een manische maandag

2017, Maandag de 16e. Terwijl een begrafenisondernemer in het Portugese Braga voor een grote verkeersopstopping zorgt omdat hij tijdens, het met piepende banden, optrekken bij een groen stoplicht een, gelukkig lege, lijkkist verliest achter uit z’n wagen, staat de auto, van een in Portugal neergestreken houtbewerker, volgeladen met af te leveren projecten, warm te draaien voor de werkplaats. En nee, er staan geen verkeerslichten op de route van vandaag. Ondertussen nemen enkele coalitie genoten van de Nederlandse Premier nog maar een paar aspirientjes, ze hebben hoofdpijn van de hele nacht nadenken over zijn uitlating dat het “zijn” kabinet is en moeten een paar televisie journalisten onderkennen dat ze toch beter een gesprek kunnen voeren met deskundigen die hun stellingen met feiten kunnen aantonen, dan een met een narcist in discussie te gaan die feiten slechts bekrachtigd als hij ze zelf heeft verzonnen. Terwijl in The Gambia de boel op exploderen staat en het toevluchtsoord voor oudere dames die op zoek zijn naar jong genot dit jaar wel eens van het vakantiebestemming lijstje zou kunnen worden geschrapt, er “wannabee” politici zijn die er zo’n slordige 15 duizend Euro voor over hebben om bij Neerlands grootste reclame blok van Harry Mens hun boodschap te verkondigen, is de zondagse teneur van een Nederlandse emigrant, dat hem wederom een liedje deed zingen*, omgeslagen in strijdlustige, wakkere gemoedstoestand. Een manische maandag om de week mee te beginnen....

* Naar de Kloten (gewoon een soort van protest liedje)