Beschuit met muisjes en hemelse berichten

Dag 5, van het net geboren 2017, ligt al een tipje van de sluier op, het is geen leuk kind. Het liegen en bedriegen wordt er met de paplepel ingegoten. De Nederlandse minister van financiën is plotseling voor hogere winstbelasting voor bedrijven, dat wil zeggen, hij vindt dat als kandidaat voor de nieuwe verkiezingen. Als huidige minister wilde hij eind november nog dat Nederland de winstbelasting de komende jaren juist zou verlagen om internationaal concurrerend te blijven. Het lijkt wel of de muisjes op de beschuit, tijdens de kraamvisite van het nieuwe jaar, bij de koffieshop zijn besteld. Terwijl naar schatting er zo’n 300.000 hoogbegaafde volwassenen in Nederland thuis zitten zonder werk, gewoon omdat in de huidige maatschappij er meer behoefte is aan mensen die het gevoel weten over te brengen dan de feiten te presenteren, hebben radiologen kleine boodschappen uit de ruimte opgevangen, de zogenaamde “Fast Radio Burst’s” komen van 200 miljard lichtjaren ver. Wetenschappelijke verklaringen zijn er nog niet, maar volgens sommige onderbuikgevoel sprekende, preekstoel bestijgende gelovigen, bewijst het dat er toch een hemel aan de rand van het heelal is, of een hel natuurlijk, dat kan ook. Ondertussen levert een Amerikaanse wapenfabrikant weer een paar containers vol met oorlogstuig af in Irak om de chaos daar en de Amerikaanse economie gaande te houden en laat onze Portugese vriend Rui Costa met trots z’n nieuwe wielertruitje van Team Abu Dhabi zien, geld gaat altijd voor principes. Nu maar hopen dat zijn vrouw een paar niqabs op de markt kan vinden, die schijnen zeldzaam te zijn hier in Portugal. Nee, verontwaardiging is niet op z’n plaats, ik weet het, waarheden zijn slechts bijzaak, de schrijvers van de Bijbelsprookjes wisten tenslotte ook zeker dat de aarde plat was en de hemel ergens boven. Mag ik me ergeren aan mensen die het nep resultaat van hun minimale inspanningen ophemelen? Ik erger me altijd aan mensen die Schotse whisky in Irish Coffee mikken en daar mee weg denken te komen, dan moet ik altijd aan politici denken...

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een kleurrijke veer in je reet steken

De derde dag alweer in 2017. Gisteren zou je nog kunnen beschouwen als een aarzelend koude start, maar vandaag is het weer gewoon “business as usual”. Een groot gedeelte van alle geschenken en presentjes van de afgelopen periode liggen liefdeloos, en al weer vergeten, in een hoek, een ander gedeelte al kapot in de vuilnisemmer. Volgens de normen van een autohandelaar is de waarde van het nieuwe jaar al met tientallen procenten gedaald, nee, nieuw duurt slechts maar een dag. Terwijl steeds meer economen moeten bekennen dat een alternatief sociaal en financieel beleid, zoals dat in Portugal ten uitvoer wordt gebracht, helemaal geen verdoemenis tot gevolg heeft, alternatieve energie helemaal geen utopische optie blijkt maar een reële mogelijkheid en allerlei artsen en andere deskundigen tot de conclusie komen dat het verhogen van de pensioenleeftijd achteraf veel meer nadelen dan voordelen heeft, steken, bij gebrek aan applaus, rechtse politici zichzelf dan maar een kleurrijke veer in

Meer lezen

Een keet vol losseflodders, een beurs vol verantwoordelijkheid

Vijftien is hij, Maurice. In de regen van een gure februari dag wacht hij ongeduldig in de auto op zijn vriend Barry. De verlaagde Opel Astra is weliswaar een oud karretje, maar de drieduizend euro dure radio-installatie zorgt voor een heerlijke dreun. De afkeurende blikken van de voorbijgangers, op het parkeerterrein van de plaatselijke supermarkt, laten hem koud. De gedachte aan slimme plan om zijn vriend een kratje bier te laten kopen maakt hem alleen maar stoerder. Het feit dat hij nu niet in de schoolbanken zit, maar op de bijrijderstoel van deze gave wagen, getuigt van een zelfverzekerde volwassenheid. Zestig is hij, Ahmed. Onder een parasol, geniet hij van het zeezicht in de heerlijke februari zon. De Bentley, waarmee hij van het vliegveld werd gehaald, staat keurig in de bewaakte parkeergarage. Met een glanzende grijns op zijn gezicht nipt hij van zijn thee, leest een krant en straalt een zelfverzekerdheid uit, waaraan de Nederlandse Maurice een voorbeeld zou kunnen nemen. Het

Meer lezen

Dualisme in een dwangbuis

“In de tweede kamer gaat alles sneller”, zei ze met een lach. Nog maar net verkozen tot de beste Europarlementariër van 2010 en sinds de laatste verkiezingen plaatsnemend in de fractie van de VVD, komt het - klaarblijkelijk aangeboren - dualistische karakter haar in de weg te zitten. Als minister Bolleboos een contract tekent met de Amerikanen, moet ze helaas achteraf vragen stellen. Misschien gaat het in Den Haag allemaal te snel. “Ik ben er om de regering te controleren” twitterde ze als antwoord op een vraag daarover door ondergetekende. Haar ex-Europa collega Sophie stelde vast dat het toch echt een VVD minister is, die schijnbaar zonder overleg met zijn eigen partij, deze actie had ondernomen. Zal ze zich staande houden in de slangenkuil van het Haagse, dat vastbijtende, in Bodengraven opgegroeide sterke individuutje. In het Europese Parlement was ze een opvallende verschijning, samen met Sophie in ’t Veld vechtend voor onze privacy. Jammer voor D66 dat ze gekozen heeft voor de VV

Meer lezen

Neerslag

Zoeken in deze blog