En dan wordt je wakker op vrijdag 25
april met het besef dat de komende weken, gelijk de voorbije, in
redelijke anonimiteit geleefd zullen worden. Griep, een besmettelijke
hoestje, spraakwater gerelateerde ontstekingen en een niet, of
nauwelijks, functionerende motoriek zorgden voor eenzame dagelijkse
routine. Echter, vandaag wordt de routine positief verstoord door het
ontbreken van het hinderlijke wekkertoontje, de plichtmatige
bewegingen om uit het bed te geraken, het in alle vroegte vullen van
de thermoskan met hete koffie en het verdelen van de
vitaminetabletjes. Jawel, het is zover. Sinds een week proberen we
het lichaam bij te spijkeren met vitaliteit stimulerende middelen
voor de vijftigplusser. Speciaal voor ouderen boven de vijftig, tja,
we behoren tot de doelgroep. Daarnaast proberen we ook nog een extra
vitamine B preparaat aangelengd met magnesium, maar resultaten
beloofd op de verpakkingen blijven voorlopig nog een onbeloond
verlangen. De winter duurt domweg te lang en het gebrek aan zonlicht
eist zijn tol.
Het was een bewuste keuze om vandaag de
wekker het zwijgen op te leggen. De werkgever van m'n lief houdt zich
aan de Portugese feestdagen, dat wil zeggen, de opdrachtgever van het
project, Beats by Dr. Dre, schijnt een sociale uitwerking te hebben
op het anders helemaal niet zo in haar personeelsleden
geïnteresseerde multinational. Nochtans zijn de dagen van, naar, in
en terug uit Lissabon lang, maar de sfeer op de werkvloer is prettig
en maakt de opoffering, van 13 uur per dag, enigszins draagbaar. De
reden van deze vrije dag is natuurlijk de herdenking van de Anjer
revolutie, deze keer precies 40 jaar geleden. Niet dat er wat te
vieren valt want de huidige politieke machthebbers gedragen zich nog
steeds als kleine dictators en hebben in de afgelopen 5 jaar alle
vrijheden, democratische verbeteringen en welzijns-zekerheden onder
invloed van Europese jakhalzen afgebroken en 40 jaar terug geworpen
in de tijd.
Zeker, er vond een enorme verandering
plaats in de afgelopen 40 jaar. Onderwijs voor iedereen werd een
prioriteit, een nationaal stelsel van gezondheidszorg, met universele
dekking, werd werkelijkheid en het sociale vangnet werd enorm
verbeterd. De macht werd gedecentraliseerd naar gemeenten, waardoor
het vaak een goede aanbeveling is om je in de plaatselijke
verordeningen en regelingen te verdiepen, alvorens een domicilie te
kiezen. Met Europese fondsen werden enorme investeringen gedaan in
infrastructuur, er kwamen nieuwe wegen, nieuwe ziekenhuizen, nieuwe
scholen en nieuwe musea. Portugal werd een zogenaamde moderne
economie, op papier. Onder de oppervlakte van een modern land bleven
oude structuren bestaan en bleef de grijze economie zich voortvarend
uitbreiden. Tot op de dag van vandaag blijft het belangrijk om de
juiste ambtenaar als “vriend” te hebben, te weten welke
politieagent gevoelig is voor een bijdrage aan zijn persoonlijke
welvaart en is de bureaucratie nog immer een remmende factor. Een
goede relatie met de vierjaarlijks gekozen burgemeester is een pree,
als je bij toeval in de zelfde straat woont kan dat zomaar schelen in
de rekeningen voor schokdempers en banden.
Reeds vijf miljoen Portugezen zochten
hun heil in landen zoals de Verenigde Staten, Canada, Australië,
Brazilië, Angola, Zuid-Afrika, Venezuela, Frankrijk,
Groot-Brittannië, Duitsland en Zwitserland. Nu zijn het niet alleen
vakmensen als lassers en stukadoors, maar vooral de hoog opgeleide
jonge mensen. Portugal is in de afgelopen jaren leeg geroofd door
Europese en Chinese multinationals die, onder valse beloftes,
zogenaamde investeringen doen, hun belastingadres aan de zuidas van
Amsterdam hebben en na dat alle subsidies en voordelen zijn
opgepeuzeld zonder enige schroom met de beroemde
sterfhuis-constructie een weldoordachte euthanasie uitvoeren. De
staatsbedrijven waarmee de Portugese overheid nog enige inkomsten
genereerde worden geprivatiseerd waardoor ook die inkomsten als
sneeuw voor de zon verdwijnen. De eenmalige verkoopsom lijkt
interessant, maar de berekende belasting inkomsten die in de toekomst
naar de staatskas zouden moeten vloeien komen terecht in een
mysterieuze stroom van vestigingsplaatsen, holdings, headfunds,
overzeese constructies, rechts liberale verworvenheden en vooral in
belastingparadijzen als Nederland. Iedereen verdiend aan zulke vrije
marktwerking idealen, behalve de Portugese burgers en hun economie.
Er werd best wel een inspanning gedaan
om aan de april beloften te voldoen, maar het recht van de sterkste
en sociale ongelijkheden bleven. Slechts 10 oude traditionele
Portugese families bezitten maar dan 90% van alles wat het land
voortbrengt. De financiële crisis heeft die structurele
tekortkomingen alleen maar versterkt. De werkloosheid is
onaanvaardbaar hoog. De ellende van armoede is realiteit voor
miljoenen inwoners. Na vier jaar van zware bezuinigingen, leek het
politieke systeem stabiel te blijven, er verschenen geen
extremistische bewegingen en de schouderklopjes van Europese leiders
voor het afbreken van een sociale maatschappij bleven de
krantenkoppen beheersen.
Onder druk van “Europa” leven de
Portugezen nu in een nieuwe vorm van dictatuur, een financiële
heerschappij die geen enkele uitweg in het verschiet heeft en slechts
als experiment, hoe maak je van een maatschappij met mondige burgers
weer een slaafse massa naar Romeins voorbeeld, een prachtig
onderzoeksterrein is voor rechts- zogenaamde – liberale leiders met
een Napoleon-syndroom. De Portugezen hebben genoeg om over te klagen
na vier opeenvolgende jaren van recessie. Om te voldoen aan de
neo-keizerlijke trekjes van politici als Merkel en Rutte, hebben de
door Europa opgelegde bezuinigingen geleid tot gedwongen sluitingen
van lokale gezondheidscentra en veel lagere subsidies voor
geneesmiddelen op recept. Middelbare scholen zien dat het personeel
wordt wegbezuinigd en de aanschaf van nieuwe apparatuur wordt
uitgesteld. Nieuwe wetten hebben het gemakkelijker en goedkoper
gemaakt om werknemers aan te nemen en te ontslaan, waardoor geen
enkele burger met enige verantwoordelijkheid voor een gezin zich nog
kritisch durft te uiten. Werkgevers zijn weer Baas en God, werknemers
slechts een middel om geld mee te verdienen dat wordt geacht zich
slaafs te gedragen en op gezette tijden vol achting te buigen.
De regering heeft flink in de
salarissen van de overheid werknemers gesneden, waardoor een
politieman, die moet rondkomen met een salaris dat onder de
gemiddelde minimum bijstandsuitkeringen in de “gezonde
Noord-Europese landen ligt, sterk in zijn schoenen moet staan om niet
terug te vallen naar oude gewoontes van contant innen van bekeuringen
en het verzinnen van overtredingen. De bijna tot nihil gezakte
ouderdomspensioenen en de geïntroduceerde, door de minister van
Financiën toegegeven als een "brutale", verhoging van de
inkomstenbelasting zorgen voor zo'n een enorme afbraak van de
binnenlandse bestedingen dat kleine bedrijven en zelfs grote
winkelketens per honderden per week hun deuren moeten sluiten. De
toeleveranciers zien hun afzetmarkt in rook opgaan en de betalingen
voor geleverde goederen verdampen. De enige die overleven zijn de
supermarkt-, bouwmarkt-, kledingwinkel- ketens die deel uitmaken van
een internationaal conglomeraat, en derhalve hun belastingbetalingen
via voorgenoemde constructies ontduiken, de Portugese economie
achterlatend met.. niets dan ellende.
Het vrijgeven van de huur prijzen, een
andere consequentie van de zogenaamde bailout, heeft als gevolg dat
heel veel gezinnen op straat komen te staan en intrek nemen in het
huis van hun ouders of andere familieleden. Het positieve is dat er
meer bedrijvigheid in de dorpen is, al blijf dat beperkt tot het
gezamenlijk rondhangen op het plein. Werk is er in de dorpen niet,
sterker nog, de bedrijfjes op het platteland waren de eerst
getroffenen. Men neemt deel aan de discussie, uit zijn
ontevredenheid, tenzij er voetbal op de TV is in het dorpshuis
natuurlijk, maar ziet geen enkele positief lichtpuntje aan het eind
van de liberale rechts afbuigende tunnel. De democratie, het 25 april
gevoel is de mensen ontnomen. Net als in de revolutie, toen slechts
vier mensen werden gedood, is er weinig geweld en is men doordrongen
van het feit dat protesteren allang zijn effect heeft verloren op die
politieke marionetten aan de touwtjes van een exclusief
internationaal clubje financiële criminelen, genaamd multinationals.
Het is stil in het dorp. Geen
festiviteiten, niets dat je ook maar op enige manier herinnerd aan
een nationale feestdag. Mijn lief ligt op de bank, moe van het ziek
zijn. Ik preutel at in mijn werkplaats met, op tempeliers
geïnspireerde, knoopjes die ik in opdracht maak en schrijf voor het
eerst in weken weer een stukje tekst. Het is stil in Casa Agradavel.
Is er eigenlijk wel een reden op de
25ste april te vieren? Of zijn de uitgangspunten eigenlijk al over
boord gegooid met het toetreden tot de monetaire unie van Europa? Op
dit moment spreekt men schande over de manier waarop die Russische
idioot probeert zijn rijkdom en autistische invloed uit te breiden in
omringende landen. Oorlog mag je het niet noemen, het is een
conflict. Het ergste is nog om dit uit de monden van volgevreten
Europese leiders te horen. Zij doen tenslotte exact het zelfde, onder
een andere noemer, op een andere manier, maar niet minder achterbaks.
Ook zij proberen hun invloed uit te breiden, erger nog, hun wil op te
leggen aan omringende zogenaamde soevereine staten. De burgers van
Portugal, Griekenland en, ja eigenlijk, alle zuidelijke EU landen
zijn daar de dupe van. De anjers van tegenwoordig zijn nog mooier en
resistent tegen allerlei ziektes. De revolutie moet nog beginnen. Een
niet te vermijden revolutie om de gerechtigheid, de democratie en de
vrijheid van alle Europese burgers te herijken. Wel met genetische
gemanipuleerde anjers, dat dan weer wel.
Reacties
Een reactie posten