En dan wordt je wakker op vrijdag 14 februari. Je zou het routine kunnen noemen, het gemak waarmee we uit bed rollen en iedere dag punctueel om 5 voor 8 bij het station arriveren. Ondanks de hevige regenval, de dichte mist en het doorwaden van menig spontaan verschenen riviertje op de route van Alqueidão naar Tomar, duurt de rit 3 sigaretjes. Eigenlijk zijn de autoritjes de enige drie kwartier van samen zijn waarbij, op de weg terug 's avonds om 23 uur, het precies genoeg tijd geeft om de dag door te nemen. Het nieuw verworven wagentje is smal en gezellig waardoor de intimiteit, tijdens het manoeuvreren door de heuvels, aan kwaliteit heeft gewonnen, zeker ten opzichte van de grote drieszit bestelbus. Bij thuiskomst is er slechts tijd voor een drankje, een hapje en een uurtje televisie alvorens de lakens worden opengeslagen en de warmte van de elektrische deken uitnodigend lonkt. Met het gebrabbel van één of ander nachtprogramma op Radio1 duurt het slechts enkele minuten om de vermoeidheid toe te laten.
Het privé leven speelt zich af na zonsondergang en is al weer openbaar als uit de donkere wolken zich een fletse waas van licht ontworsteld. Het doet me denken aan een paar heugelijke december weken in het zuidwesten van Schotland die we, jaren geleden, mochten beleven. Het leven verhuld in mist, altijd natte haren, koude voeten en klamme kleding. Het heeft z'n charme, zeker, het uitzicht over Loch Lomond onder de begeleiding van plaatselijke whiskynevel en het gevoel van een wijde vrijheid. Hoe anders is de beleving als ten gevolge van een vakantiekeuze, een weloverwogen beslissing of zelfs een impulsieve daad op zoek naar rust en bezinningsruimte het blikveld wordt afgebakend door een zijdeglans laagje waterdruppels. Toen en daar was het mooi, karakteristiek en voldeed het aan de verwachtingen van een koppel dat het bluesgevoel omarmde. Nu en hier ervaren we dezelfde omstandigheden als deprimerend en als een belemmering in een zoektocht naar de beloofde warmte van het Portugese buitenleven. De vrijheid aan het einde van een reis, vol spanning en doelgerichte besluiten, verschuild zich gelijk als op de plaats van vertrek achter je eigen verwachtingen. Die Schotten zijn ook op zoek naar hun vrijheid.
Op 18 september van dit jaar kiezen ze in een referendum of ze al dan niet onafhankelijk willen worden. De Britse regering heeft gezegd dat ze zich bij de uitslag zal neerleggen, maar heeft de voorbije maanden wel gewaarschuwd voor de gevolgen van die keuze. Als Schotland weggaat van het Verenigd Koninkrijk, gaat het ook weg van het Britse pond sterling, zo is er door de Engelsen gewaarschuwd. Ze zijn nog al bang daar in het steeds vreemder wordende Engeland, Wales en Noord-Ierland om de risico's te dragen van een monetaire unie met een onafhankelijk Schotland. Volgens het steeds verder uithollende Verenigd Koninkrijk worden de Schotten gelijk toegevoegd aan het clubje hulpbehoevenden en zullen ze een veel hogere intrest op de schulden moeten betalen omdat ze dan niet meer kunnen genieten van de Britse rating. De Schotse nationalisten hadden het Britse pond willen blijven gebruiken als munteenheid. Een onafhankelijke vrijheid zonder eigen muntstukken. De Euro is geen optie, want die staat onafhankelijkheid duidelijk in de weg zoals we inmiddels van elektriciteitsloze Grieken, baanloze Spanjaarden en uitgemolken Portugezen weten.
Het is koud, winderig en nat in Alqueidão. De afgelopen week hadden we het geluk dat de storm niet stormde tijdens de gouden, zilveren en bronzen races van de Nederlandsche schaatsers op de Olympische Spelen in Sochy. Zolang de satellietschotel stilstaat en niet meedeint op de gure golven van de klimaatverandering kunnen we de Nederlandse zenders ontvangen. Kijkend naar de winterspelen op een plek waar het warmer is dan in het land waar wij voor de zon heen verhuisden, zou je haast laten twijfelen aan de keuze. Niet dat Rusland ooit een keuze zou kunnen zijn, we zijn tenslotte allen opzoek naar persoonlijke vrijheid en die ligt daar begraven onder een ijshockeybaan of zweeft ver boven het aura van Putin als zwerfafval in de ruimte. Gelukkig heeft onze knuffel lesbienne al een gouden en een zilveren medaille. Misschien dat de voormalig omhooggevallen politicus met die bruine ellebogen enige hoop uit de hemel kan graaien, hij vliegt tenslotte gratis. Misschien dat hij daarom zo'n moeite heeft met gezinsuitbreiding, hij is gewend in het verkeerde hol te kruipen.
Straks zijn er ook de Paralympics, afwachten of Eurlings en dat erelid van het IOC dan ook vooraan staan voor de medaille uitreikingen. Ik zou als priksleeër wel weten welke gaatje het beste afzetpunt zou zijn. Er schijnen ook Gay Olympics te zijn maar gelukkig voelt onze Irene zich thuis in de “normale” sportwereld en vergaard ze haar medailles door zich te meten met de beste en meest talentvolle concurrenten.
Gay Olympic Games voor zijn een belediging voor iedere (top) sporter die toevallig homo of lesbisch is. Eigenlijk getuigd het van een enorm minderwaardigheidscomplex als je in de veronderstelling bent dat je als homo niet op z'n plaats bent op de gewone Olympische Spelen of... je voelt je natuurlijk als 50 meter snelwandelend verwijfd individu te goed om je te meten aan andere serieuze sporters. Alleen al omdat men zich als aparte groep presenteert op zulke gelegenheden staat de acceptatie en normalisering in landen als Rusland in de weg.
Op Facebook kan je binnenkort kiezen tussen tientallen termen om je 'genderidentiteit' te beschrijven. Van transgender tot bi-gender, alles kan. Op dit moment kan je nog alleen maar kiezen tussen 'man', 'vrouw' en 'het' maar dat gaat dus veranderen. Vanaf vandaag kunnen mensen in de Verenigde Staten de verschillende genderidentiteiten toepassen. Het is nog niet bekend wanneer dit ook in Nederland kan. Ik mag dan ouderwets zijn, maar als je van man naar vrouw veranderd bent, dan wil je toch als vrouw gezien en aangesproken worden? Putin zou er puntoren van krijgen, Olympische Spelen in zijn land voor iedereen die geen man of vrouw is. Ja, het heeft in het verleden al eens tot problemen geleid in de sportwereld. Vrouwen met mannelijke trekjes, soms omdat ze nu eenmaal door de natuur met een probleem waren opgezadeld, soms omdat een of andere Oost-Duitse gruwelarts ze volgepompt had met hormonen van het andere geslacht. Wat mij betreft noemt een ieder zich gelijk hij of zij of hijzij of het zich wil, dat is om het even. Maar als we er geen ophef van maken, geen speciale dagen of evenementen aan spenderen en gewoon verder gaan met de dagelijkse beslommeringen zou dat wellicht de acceptatie bevorderen en in de toekomst voor schouderophalende reacties genereren omdat het als gewoon ervaren wordt en niets bijzonders, zoals homofilie niets bijzonders is. Alhoewel daar sommige media geile individuen hun aandacht aan te danken hebben, zonder talent, geen respect voor anderen, geen prestaties om trots op te zijn maar slechts door de uitvergroting en ridiculisering van hun zogenaamde “speciaal” zijn.
Terwijl de storm weer opsteekt en de dag reeds half voorbij blijkt te zijn, bekruipt me het gevoel iets vergeten te zijn. Nee, er was vandaag geen langebaanschaatsen in Sochi, ik heb via via toch m'n kleine nichtje in het verre Nederland gefeliciteerd, ik ben binnen het quotum koffie en nicotine gebleven, ik heb het kachelhout al gekloofd gelijk gekliefd, het zaagblad van de tafelzaag verbrand met de poging een stuk kurkeik tot bruikbare plankjes te vermaken, en toch...
Stofzuigen, dat is 't!
Reacties
Een reactie posten