Neerslag

En dan wordt je wakker 's middags om half een op zondag 23 Februari. Geen wekker, geen afspraken, heerlijk. Niet dat de nacht vroeger begon dan de laatste 10 dagen, nee, na een gezellige avond vol “off tune” karaoke gezang, heerlijk eten en gastvrije vrienden was de ontmoeting met het matras zo rond half vier in de morgen. Mijn lief nam afscheid van haar collega's op vrijdag en daarmee ook van de belachelijke werktijden in het Atrium en de dagelijkse metro-ritjes. Vanaf morgen zal het leven hopelijk een aangenamer ritme krijgen. De maandkaart voor de treinreis van Tomar naar Lissabon zal voorlopig nog wel een gat in het budget slaan en de noodzaak tot zuinigjes aan doen is met haar nieuwe baan nog niet verdwenen. De lente meldt zich aan, letterlijk, de zon slalomt door de wolken gelijk een skiër op de Olympische Spelen alwaar de Nederlandse schaatsers het predicaat “te dominant” hebben veroverd. Nee, veel hebben we niet gezien, bij thuiskomst om 23.30 uur de afgelopen week r...

En dan wordt je wakker op vrijdag 14 februari. Je zou het routine kunnen noemen, het gemak waarmee we uit bed rollen en iedere dag punctueel om 5 voor 8 bij het station arriveren. Ondanks de hevige regenval, de dichte mist en het doorwaden van menig spontaan verschenen riviertje op de route van Alqueidão naar Tomar, duurt de rit 3 sigaretjes. Eigenlijk zijn de autoritjes de enige drie kwartier van samen zijn waarbij, op de weg terug 's avonds om 23 uur, het precies genoeg tijd geeft om de dag door te nemen. Het nieuw verworven wagentje is smal en gezellig waardoor de intimiteit, tijdens het manoeuvreren door de heuvels, aan kwaliteit heeft gewonnen, zeker ten opzichte van de grote drieszit bestelbus. Bij thuiskomst is er slechts tijd voor een drankje, een hapje en een uurtje televisie alvorens de lakens worden opengeslagen en de warmte van de elektrische deken uitnodigend lonkt. Met het gebrabbel van één of ander nachtprogramma op Radio1 duurt het slechts enkele minuten om de ver...

En dan wordt je wakker op zondag 9 februari. Na een gezellig midweeks weekend en de hectische dag van gisteren geeft het geluid van de wekker, om 6 uur, een gemengd gevoel. Jawel, het weekeinde viel de afgelopen week op donderdag en vrijdag. Of sommige vrienden telepathisch enige vorm van begaafdheid hebben weet ik niet, maar in onze behoeften naar wat sociale omgang werd ruimschoots voldaan. Na een dag van letterlijk een huis vol aandacht werd de donderdag, op uitnodiging, afgesloten met garnalen in kerriesaus bij een klein, voor de onwetende toerist onbekend, etablissement in Tomar. De dag daarop bleek ook het nieuwe kenteken van de auto door de postbode te zijn achtergelaten en konden we dus ook de verzekering regelen. Een dag van doen, niet doen, dingetjes regelen en wat kleine huishoudelijke vlekjes die mijn lief, in tegenstelling tot mijzelf, opmerkte. Nee, huisman zijn is geen eenvoudige taak als je iedere keer bij thuiskomst je bril gelijk afzet, oppoetst en in het foedraal ...

En dan wordt je wakker op 4 Februari 2014. Net voordat je de voordeur uit stapt om je lief, zoals op de meeste dagen van de week, naar het station te brengen, realiseer je je opeens dat er sinds een aantal nachten geen zwart vierwielaangedreven no-nonsense karretje meer onder de carport staat maar een, weliswaar ook oude, witte voiture, die voor mensen als wij eigenlijk met te veel luxe is getooid.  Onderweg naar Tomar is het zoeken naar de schakelaar voor de achter-ruitenwisser, de asbak en de juiste stand van de verwarming zodat de koude voeten hier ook van profiteren. Oh ja, we zijn blij met de vierdeurs Fiësta uit 1998. Het imitatie wortelnoten dashboard heeft een herkenbare aanblik voor een houtbewerker maar alle kopjes en lampjes zijn lichtelijk intimiderend tijdens de eerste kilometers. De sportvelgen, de lage bandjes, de radio met cassette en CD wisselaar, de stilte en de elektrisch openende ramen zijn allemaal wat veel voor het eenvoudig stel, dat gewend was aan het v...