Portugal, de Paus, de NOS en de berichtgeving.

Rekeningrijden in Portugal. De NOS had zelfs een reportage in het journaal, waarin de correspondent beweerde dat het kastje in de auto al heel normaal is. Wat een belachelijk bericht. Er bestaat helemaal geen rekening rijden hier in ’t land waarin ik warempel dagelijks rondrijd. Slechts de veel gebruikers van de weinige tolwegen kunnen kiezen voor een automatisch betalingssysteem, waardoor je niet meer hoeft te stoppen bij de tolpoortjes. Maar dat is dan ook alles! Voor iemand die weinig in Lissabon of Porto hoeft te zijn is dat grote onzin. Van sommige media was ik gewend aan overdreven berichtgeving, maar van het NOS Journaal had ik beter verwacht.

Portugal is in de problemen, nou ja, de regering dan. Op het platteland (waar ik ook woon) hebben de mensen zo wie zo al niets, dus nog minder valt niet op. Met een gemiddeld inkomen van 450 p/m kun je ook niet zeggen dat er teveel verdiend wordt. Voor Nederlandse begrippen is hier alles betrekkelijk goedkoop, wegenbelasting, onroerendgoedbelasting en een paar andere zaken. Maar als je de lage inkomsten in je achterhooft houdt, en bedenkt dat boodschappen, brandstof e.d. hier even duur (of zelfs duurder) zijn dan in Nederland, ziet het plaatje er heel anders uit. Hier op het dorp, ben je gewoon afhankelijk van elkaar. Burenhulp is geen manier van beleefd zijn, maar een vereiste om de dagelijkse gang van zaken draaiende te houden. Met een buurvrouwtje die op haar 87e rond moet komen van net 200 euro per maand, kun je niet anders dan je eigen “armoede” delen. Er zullen wel voorstellen komen om de crisis aan te pakken. Als daarmee ook de “vaste lasten” als onroerendgoedbelasting e.d. omhoog moeten, is dat het einde van het zelfstandig zijn van een hele generatie ouderen.

Bejaardenhuizen zijn hier schaars, dus is hier bijna iedereen onafhankelijk, op zich zelfwonend tot aan het einde. Met behulp van kinderen (als je geluk hebt), buren en wat sociale en gezondheidzorg van de plaatselijke kerkvereniging loopt mijn buurvrouwtje op haar 87e nog met de schop op haar schouder, richting haar stukje land om de dagelijkse groente en aardappeltjes te verzorgen. De bakker brengt vroeg een broodje (van 13ct), wat wordt genuttigd op een krukje voor het huis in de zon. Dat klinkt idyllisch, maar dat is alleen omdat er geen verwarming in het huisje is. (overigens ook geen TV, Koelkast, en ander elektrische snufjes). In de avond gaan er een paar blokjes hout onder de open schoorsteen in de keuken, en als die op zijn is het bedtijd. Als ex-Nederlanders, met een grootmoeder die klaagt over een paar strepen op het raam van haar “aanleunwoning”, bekruipt je toch enige vorm van verlegenheid.

Gelukkig hebben mijn dorpsgenoten me geaccepteerd, en weten ze, dat ik het met de zelfde middelen moet doen als zij. Het is al een enorm voorrecht om de enigste in het dorp te zijn met een internetverbinding, dat maakt me al net iets rijker dan m’n omgeving. Voor de mensen hier, op het platteland van Midden Portugal is een stad als Lissabon of Porto gewoon “buitenland”, daar waar het gras groener is.

Het gaat allemaal goed komen, volgens mijn buurvrouw, want de Paus komt 4 dagen naar Portugal. Op 11 mei zijn alle ambtenaren vrij in Lissabon om die Duitser in z’n gewaad te gaan toehoren. Op 12 en 13 Mei is hij natuurlijk het hoogtepunt in Fatima, één van de commerciële instellingen waarmee zijn kerk veel geld verdiend om niet aan de armen te geven. Op 14 mei zijn dan alle ambtenaren in Porto vrij, omdat in alle wijsheid is besloten een extra dag aan het bezoek vast te knopen. U ziet, ik ben er nogal sceptisch over, maar voor mijn oude buurvrouwtje betekent het alles. Een goede buur zijn betekent dan ook om een dag je walging in te slikken, en het lieve vrouwtje te begeleiden in haar zoektocht naar geluk. Toch maar een kaars opsteken daar, of een wassen lichaamsdeel in het vuur gooien, is het niet voor mezelf, dan toch uit respect voor haar. Wie weet heeft ze gelijk…..