De wereld van journalistiek en media is de afgelopen decennia nogal veranderd. Kwam de mening van de burger in het nieuws, ging dit via een bloknoot van een journalist of een vragen formulier van een onderzoeksbureau. Nu is het mogelijk je mening te ventileren via een eigen website, blog of op de vele forums die het internet rijk is. De discussie over de vrijheid van meningsuiting loopt dan ook steeds verder achter op de actualiteit van mogelijkheden. Ook ik schrijf mijn frustraties van me af op een eigen weblog. Ik probeer mijn gedachtegangen onder de ledverlichting van het digitale medium internet te krijgen, door mijn columns te plaatsen bij diverse blogpagina’s van dagbladen.
Er zijn mogelijkheden om je mening voor het voetlicht te krijgen door je weblog onder de aandacht te brengen via de communities op het wereld wijde web. Via Twitter, Hyves, MySpace, Facebook, Ning, LinkedIn, en anderen zijn er vele lezers te bereiken. Bij het trachten tot directe plaatsing bij journalistieke weblogs is dat wat moeilijker. Dagbladen zijn per definitie niet neutraal, en staan dus ook niet open voor iedere mening. Ik zie de Nederlandse gebeurtenissen sinds enkele jaren van een gepaste afstand. Dit geeft, door allerlei factoren, een wat neutralere, maar ook genuanceerdere kijk op de gang van zaken in het kleine landje aan de Noordzee. Al snel is de vergelijking met een Jack Russell gemaakt, zo’n petieterig hondje dat zich indenkt een Rotweiler door hard keffen te kunnen imponeren en afschrikken. Je kunt premier Balkenende vergelijken met het dominante reutje van de roedel, maar het blijft een schoothondje. Tot zover zou het bovenstaande misschien nog door de moderatie van een dagblad website komen. Door de afstand tot Nederland worden mijn ironisch bedoelde teksten vaak genuanceerd door de waarheid in het midden te laten, wat voor sommige dagbladen nu juist onacceptabel is.
Eén van de plaatsen waar ik mijn columns tracht te plaatsen is WUZ (wat u zegt) van de Telegraaf, een krant die het opneemt voor de vrijheid van meningsuiting. Echter, verhalen waarin je pro en contra afweegt, worden vaak verwijderd door het team van moderatoren. Jules Paradijs bedoelt met vrijheid van meningsuiting het recht op een rechtse opinie, en niets meer. Iedere, hoe genuanceerde kritiek dan ook, op een rechtse mening binnen de politieke polder wordt zonder pardon verwijderd. Vaak worden feiten en waarheden verward met een “linkse” opvatting. De Telegraaf is onder Jules Paradijs terug op de rechts reactionaire vleugel. Voor meningen van anders denkende hebben ze geen plaats, sterker nog, zelfs een discussie wordt niet getolereerd. Mocht u de website bezoeken, denk dan niet dat de mening van “de burger” daar te proeven is, maar een aangepaste en gefilterde opinie van Paradijs zelf.
De columns van “Genoegvannederland” worden ook geplaatst op het vkblog van de Volkskrant. Tot nu toe heb ik daar geen enkele vorm van censuur kunnen waarnemen. Opruiende en kwetsende taal wordt daar waarschijnlijk niet toe gestaan, in tegenstelling tot de website van de Telegraaf, waar de mening over bijvoorbeeld Wilders en VVD slechts positief mogen zijn. Ik kan me niet aan de indruk ontrekken dat op het VKblog de vrijheid om te schrijven wat je wilt, serieuzer genomen wordt. Natuurlijk heeft ieder medium z’n eigen identiteit, op het NCRV forum Stand.nl worden kritiek op de kerk en bijvoorbeeld Israel ook gemodereerd. Het staat iedere instantie die mensen de ruimte geeft om zijn of haar mening te geven vrij om het eigen gedachtegoed te bewaken. Maar men moet daarbij wel vermelden dat er geen conclusies getrokken kunnen worden uit de ingezonden teksten. De publieke omroep in Nederland zo “links” zijn. Het lijkt mee een aanrader voor mensen die dat vinden, eens naar de Italiaanse televisie te kijken. Programma’s als Nova en Argos zijn niet links, alleen de kritische vragen, en zoektocht naar de feiten, maken een “mening” slecht te modereren. Vanuit een zonnig plekje, boven op een berg, lijken de naar boven getoverde waarheden van zowel links als rechts een nationale remedie op onvrede. Klein, maar met inpakt in de Nederlandse samenleving. Op de schaal van de mondiale wereld, verdwijnt de vanzelfsprekendheid waarmee de Nederlandse politici, opiniemakers, journalisten en presentatoren de Haagse oplossingen tot wereldwijde waarheden verklaren. Het gras is nog altijd groen in de polder. Er zijn genoeg plekken op de wereld waar zelfs het hooi al op is.
ps. deze column is vanzelfsprekend niet te lezen via wuz
De derde dag alweer in 2017. Gisteren zou je nog kunnen beschouwen als een aarzelend koude start, maar vandaag is het weer gewoon “business as usual”. Een groot gedeelte van alle geschenken en presentjes van de afgelopen periode liggen liefdeloos, en al weer vergeten, in een hoek, een ander gedeelte al kapot in de vuilnisemmer. Volgens de normen van een autohandelaar is de waarde van het nieuwe jaar al met tientallen procenten gedaald, nee, nieuw duurt slechts maar een dag. Terwijl steeds meer economen moeten bekennen dat een alternatief sociaal en financieel beleid, zoals dat in Portugal ten uitvoer wordt gebracht, helemaal geen verdoemenis tot gevolg heeft, alternatieve energie helemaal geen utopische optie blijkt maar een reële mogelijkheid en allerlei artsen en andere deskundigen tot de conclusie komen dat het verhogen van de pensioenleeftijd achteraf veel meer nadelen dan voordelen heeft, steken, bij gebrek aan applaus, rechtse politici zichzelf dan maar een kleurrijke veer in
Reacties
Een reactie posten