Doorgaan naar hoofdcontent

Jemig, zijn er grenzen


In Nederland heb je Zeeuwen, Hollanders, Twentenaren, Limburgers, Groningers enz. Ik heb wel eens een rasechte Groninger horen zeggen dat hij geen barst snapte van al de Haagse gekkigheid zoals hij dat noemde. Op Urk vinden ze de stijl van leven in Amsterdam een heidense manier op weg naar verdoemenis, net zoals de gemiddelde “westerling” zijn of haar schouders ophaalt bij het betreden van extreem christelijk wegen door de Urkers. Nederland (in verhouding met anderen) is een vrij land, en een ieder leeft naar zijn of haar overtuigingen. We staan het zelfs toe, dat politieke partijen als de SGP openlijk vrouwen discrimineren. Minderheden bestaan bij de gratie van het merendeel, en dat is goed zo.

Doordat we het land hebben afgebakend met grenzen zijn we wel allemaal Nederlanders. Net zoals de Vlamingen en Walen (nog wel) Belgen zijn. Was Duitsland vroeger gesplitst in allerlei staten en zelfs gescheiden door een muur, het zijn allemaal individuele Duitsers, door dat er nu eenmaal ooit het besluit genomen is de grenzen op een bepaalde plek te trekken.

Dat door een land af te bakenen, er per definitie geen eenheid bestaat is wel duidelijk. In de zo heilig verklaarde democratie van de USA, heeft iedere staat zijn eigen wetten. De één heeft wel de doodstraf als zwaarste straf, terwijl de andere dat barbaars vindt, om maar een voorbeeld te noemen. En daarmee blijkt dat zelfs in een “westerse” democratie men het schijnbaar moeilijk vindt om tot een “landelijke” consensus te komen.

De politici van de wereld lopen aan het punt van verscheidenheid geheel voorbij. Men gaat enkel en alleen uit van “nationale” grenzen. Afghanistan wordt gezien als een land, terwijl er eigenlijk van oorsprong helemaal geen Afghanen bestaan. Het is een verzameling van stammen, toevallig door de geschiedenis bijeen gedreven binnen de grenzen van voormalig kolonialisme. Al die rechte strepen op het Afrikaanse continent geven al aan dat grenzen op basis van een tekentafel een farce zijn. Een aantal eeuwen geleden waren er helemaal geen grenzen, maar slechts gebieden waarin een stam zich ophield. Nu is het de beurt aan Jemen, een “land” wat men tracht te besturen uit een centrale overheid, terwijl het eigenlijk gewoon een gebied is waarin zo’n 20 verschillende stammen verblijven en allemaal op hun individuele manier in het leven staan. Voor de internationale gemeenschap wordt daar niet naar gekeken. Jemen is één land, en daarmee een onoplosbaar probleem. De grenzen over de hele wereld zijn geen vaste waarden, de recente geschiedenis op de Balkan laat dat zien. Een paar eeuwen geleden bestond de USA helemaal niet, en woonde er geen enkele blanke. Maar zelfs in de “nieuwe” wereld bleek het niet mogelijk om er een eenheid van te maken. De kolonisatie drang heeft geleid tot het afbakenen van stukjes aarde, om de verovering aan te geven. Vervolgens werd er een naam aangegeven en de destijds Christelijke normen en waarde (als je die zo al mag noemen) uit Europa geïmplementeerd in den vreemde. Zo ontstonden er zogenaamde “landen”, die helemaal geen landen zijn. Spanje is een land, maar daar zijn de Basken het niet mee eens. Turkije is een land, maar daar hebben de Koerden en Armeniërs zo hun eigen gedachtes bij. Zelfs België worstelt met het bijeen brengen van verschillende identiteiten. Maar nu, jemig, moeten alle Jemenieten zich verenigen tot één natie, die er in principe nooit is geweest.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een kleurrijke veer in je reet steken

De derde dag alweer in 2017. Gisteren zou je nog kunnen beschouwen als een aarzelend koude start, maar vandaag is het weer gewoon “business as usual”.  Een groot gedeelte van alle geschenken en presentjes van de afgelopen periode liggen liefdeloos, en al weer vergeten, in een hoek, een ander gedeelte al kapot in de vuilnisemmer. Volgens de normen van een autohandelaar is de waarde van het nieuwe jaar al met tientallen procenten gedaald, nee, nieuw duurt slechts maar een dag. Terwijl steeds meer economen moeten bekennen dat een alternatief sociaal en financieel beleid, zoals dat in Portugal ten uitvoer wordt gebracht, helemaal geen verdoemenis tot gevolg heeft, alternatieve energie helemaal geen utopische optie blijkt maar een reële mogelijkheid en allerlei artsen en andere deskundigen tot de conclusie komen dat het verhogen van de pensioenleeftijd achteraf veel meer nadelen dan voordelen heeft, steken, bij gebrek aan applaus, rechtse politici zichzelf dan maar een kleurrijke veer in

Een keet vol losseflodders, een beurs vol verantwoordelijkheid

Vijftien is hij, Maurice. In de regen van een gure februari dag wacht hij ongeduldig in de auto op zijn vriend Barry. De verlaagde Opel Astra is weliswaar een oud karretje, maar de drieduizend euro dure radio-installatie zorgt voor een heerlijke dreun. De afkeurende blikken van de voorbijgangers, op het parkeerterrein van de plaatselijke supermarkt, laten hem koud. De gedachte aan slimme plan om zijn vriend een kratje bier te laten kopen maakt hem alleen maar stoerder. Het feit dat hij nu niet in de schoolbanken zit, maar op de bijrijderstoel van deze gave wagen, getuigt van een zelfverzekerde volwassenheid. Zestig is hij, Ahmed. Onder een parasol, geniet hij van het zeezicht in de heerlijke februari zon. De Bentley, waarmee hij van het vliegveld werd gehaald, staat keurig in de bewaakte parkeergarage. Met een glanzende grijns op zijn gezicht nipt hij van zijn thee, leest een krant en straalt een zelfverzekerdheid uit, waaraan de Nederlandse Maurice een voorbeeld zou kunnen nemen. Het

Dualisme in een dwangbuis

“In de tweede kamer gaat alles sneller”, zei ze met een lach. Nog maar net verkozen tot de beste Europarlementariër van 2010 en sinds de laatste verkiezingen plaatsnemend in de fractie van de VVD, komt het - klaarblijkelijk aangeboren - dualistische karakter haar in de weg te zitten. Als minister Bolleboos een contract tekent met de Amerikanen, moet ze helaas achteraf vragen stellen. Misschien gaat het in Den Haag allemaal te snel. “Ik ben er om de regering te controleren” twitterde ze als antwoord op een vraag daarover door ondergetekende. Haar ex-Europa collega Sophie stelde vast dat het toch echt een VVD minister is, die schijnbaar zonder overleg met zijn eigen partij, deze actie had ondernomen. Zal ze zich staande houden in de slangenkuil van het Haagse, dat vastbijtende, in Bodengraven opgegroeide sterke individuutje. In het Europese Parlement was ze een opvallende verschijning, samen met Sophie in ’t Veld vechtend voor onze privacy. Jammer voor D66 dat ze gekozen heeft voor de VV