Doorgaan naar hoofdcontent

Softdrugs en accijns

8 november 2008

Net nu in sommige Amerikaanse staten het bezit van softdugs enige maten wordt toegestaan gaat de Nederlandse politiek een paar stappen terug in de tijd. Het beleid dat de afgelopen decenia in Nederland is gevoerd, wordt nu zelfs in Amerika als zinvol gezien.

(bron: Novum) - CDA-fractievoorzitter Pieter van Geel verwacht een spoedig einde aan het Nederlandse gedoogbeleid voor softdrugs. Volgens hem zijn steeds meer mensen van mening dat er in softdrugs veel crimineel geld omgaat, zegt hij op Radio 1. Van Geel ziet een kentering in de manier hoe er naar het gedoogbeleid wordt gekeken bijvoorbeeld door burgemeesters in de grensstreek. Roosendaal en Bergen op Zoom besloten onlangs alle coffeeshops te sluiten. Volgens de gemeenten was de maat vol met het drugstoerisme en de bijbehorende overlast. Van Geel steunt de burgemeesters van die gemeenten.

Burgemeester Gerd Leers van Maastricht is het deels met zijn partijgenoot Van Geel eens. Hij laat in een reactie op Radio 1 weten blij te zijn met de opmerking dat er iets moet gebeuren. Hij is het er niet mee eens wat die oplossing dan zou moeten zijn. Het gedoogbeleid begraven zou een schijnoplossing zijn. "Dat bewijzen Frankrijk en Duitsland. Die hebben geen gedoogbeleid. Die hebben alleen maar repressie." Leers vindt dat Nederland in overleg moet met andere Europese landen over een gezamenlijke aanpak van de problematiek. "Nederland moet niet alleen staan, maar zich ook niet in de hoek laten drukken. Er is maar één echte weg: regulering." Het CDA is al jaren tegenstander van het gedoogbeleid en laat het onderwerp zaterdag aan bod komen op het najaarscongres van de partij in Utrecht. Leers gaat graag de discussie aan met Van Geel, maar moet het congres wegens andere verplichtingen laten schieten.

D66 houdt zaterdag ook een najaarscongres. Fractievoorzitter Alexander Pechtold staat nog wel achter het gedoogbeleid en pleit op Radio 1 zelfs voor een verdere regulering betaald door accijns te heffen op softdrugs. Volgens Pechtold gaat het CDA eraan voorbij dat de verslavingsproblematiek met softdrugs in Nederland veel minder is dan in andere landen. De partij vreest dat softdrugs naar de randen van de maatschappij verdwijnt.

Het rookverbod is ook al niet te handhaven, maar dat kon van te voren worden bedacht. Er is nogal wat commentaar op de lobbyisten in Amerika, die hun standpunten proberen door te drijven door aanhoudende argumenten kannonades en smeergelden. In Nederlands schijnt dat dus ook zo te werken. Een rookverbod in de vorm zo als die in Nederland heeft vorm gekregen, staat haaks op alle discussies over de rechten van het invidu.

Gelukkig woont ondergetekende in Portugal, en zijn zaken hier wat prettiger geregeld. Net als in Schotland kun je hier gewoon kiezen of je een roken, danwel niet roken, café bezoekt. Een heel eenvoudige oplossing die wordt vormgeven door een stikker op de deur. Zolang mensen blijven roken hebben ze minder last van stress en wordt de schatkist gevuld door de belasting op rookwaren. Rokers leven ze misschien dan wel een paar jaar minder, maar dat scheelt dan ook weer pensioen en AOW. In deze tijden van economische crisis, moet toch alle inkomsten welkom zijn.

Als het aan politicus Alexander Pechtold (D66) ligt, moet kroonprins Willem-Alexander als koning inkomstenbelasting gaan betalen. Ik weet niet of de kroonprins nog rookt, maar ook daarmee ondersteunt hij de schatkist. Het betalen van de belasting is heel normaal voor elke Nederlander en zou dat ook moeten zijn voor leden van het koningshuis, stelde Pechtold. De politicus zei dit naar aanleiding van de discussie over de kosten van het Nederlandse koningshuis. Vorige maand werd bekend dat een werkgroep onder leiding van oud-minister Gerrit Zalm (VVD) de kosten van het koningshuis in kaart gaat brengen.

Als het Koningshuis belasting gaat betalen, de softdrugs fiscaal wordt belast en cafees gewoon omzet draaien met rokende gasten, lijkt me dat alleen maar gustig in deze tijden.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een kleurrijke veer in je reet steken

De derde dag alweer in 2017. Gisteren zou je nog kunnen beschouwen als een aarzelend koude start, maar vandaag is het weer gewoon “business as usual”.  Een groot gedeelte van alle geschenken en presentjes van de afgelopen periode liggen liefdeloos, en al weer vergeten, in een hoek, een ander gedeelte al kapot in de vuilnisemmer. Volgens de normen van een autohandelaar is de waarde van het nieuwe jaar al met tientallen procenten gedaald, nee, nieuw duurt slechts maar een dag. Terwijl steeds meer economen moeten bekennen dat een alternatief sociaal en financieel beleid, zoals dat in Portugal ten uitvoer wordt gebracht, helemaal geen verdoemenis tot gevolg heeft, alternatieve energie helemaal geen utopische optie blijkt maar een reële mogelijkheid en allerlei artsen en andere deskundigen tot de conclusie komen dat het verhogen van de pensioenleeftijd achteraf veel meer nadelen dan voordelen heeft, steken, bij gebrek aan applaus, rechtse politici zichzelf dan maar een kleurrijke veer in

Een keet vol losseflodders, een beurs vol verantwoordelijkheid

Vijftien is hij, Maurice. In de regen van een gure februari dag wacht hij ongeduldig in de auto op zijn vriend Barry. De verlaagde Opel Astra is weliswaar een oud karretje, maar de drieduizend euro dure radio-installatie zorgt voor een heerlijke dreun. De afkeurende blikken van de voorbijgangers, op het parkeerterrein van de plaatselijke supermarkt, laten hem koud. De gedachte aan slimme plan om zijn vriend een kratje bier te laten kopen maakt hem alleen maar stoerder. Het feit dat hij nu niet in de schoolbanken zit, maar op de bijrijderstoel van deze gave wagen, getuigt van een zelfverzekerde volwassenheid. Zestig is hij, Ahmed. Onder een parasol, geniet hij van het zeezicht in de heerlijke februari zon. De Bentley, waarmee hij van het vliegveld werd gehaald, staat keurig in de bewaakte parkeergarage. Met een glanzende grijns op zijn gezicht nipt hij van zijn thee, leest een krant en straalt een zelfverzekerdheid uit, waaraan de Nederlandse Maurice een voorbeeld zou kunnen nemen. Het

Dualisme in een dwangbuis

“In de tweede kamer gaat alles sneller”, zei ze met een lach. Nog maar net verkozen tot de beste Europarlementariër van 2010 en sinds de laatste verkiezingen plaatsnemend in de fractie van de VVD, komt het - klaarblijkelijk aangeboren - dualistische karakter haar in de weg te zitten. Als minister Bolleboos een contract tekent met de Amerikanen, moet ze helaas achteraf vragen stellen. Misschien gaat het in Den Haag allemaal te snel. “Ik ben er om de regering te controleren” twitterde ze als antwoord op een vraag daarover door ondergetekende. Haar ex-Europa collega Sophie stelde vast dat het toch echt een VVD minister is, die schijnbaar zonder overleg met zijn eigen partij, deze actie had ondernomen. Zal ze zich staande houden in de slangenkuil van het Haagse, dat vastbijtende, in Bodengraven opgegroeide sterke individuutje. In het Europese Parlement was ze een opvallende verschijning, samen met Sophie in ’t Veld vechtend voor onze privacy. Jammer voor D66 dat ze gekozen heeft voor de VV