Doorgaan naar hoofdcontent

Ground Zero’s zonder alleenrecht.

In Alcochete, een plaats aan de zuidelijke oever van de Taag, staat een standbeeld van de veertiende koning van Portugal, Dom Manuel I. Op 31 mei 1469 werd Manuel in deze plaats geboren. Zijn regeringsperiode komt overeen met het moment dat Portugal één van de rijkste, sterkste en belangrijkste landen ter wereld was. In New York is een lege plek die herinnerd aan 9/11 zoals ze dat noemen, uit een tijd dat de USA één van de machtigste landen van de wereld pretendeerde te zijn.

Manuel I had zijn zinnen gezet op een huwelijk met de Spaanse prinses, Isabel van Aragón, dochter van de “Katholieke Koningen”, Ferdinand en Isabella. Die gingen hiermee akkoord, maar stelden wel de voorwaarde dat hij hun voorbeeld zou volgen in het verdrijven van de joden. In de jaren van zijn voorganger João II waren de joden die uit Spanje moesten vluchten opgevangen in Portugal, waardoor de joodse bevolking met tienduizenden had toegenomen. Manuel I, die weliswaar een zeer katholiek man was, zag hen niet als een last, maar als een waardevolle aanvulling voor Portugal en had dus moeite zich bij deze voorwaarde neer te leggen. Bloomberg, burgermeester van New York had het zelfde gevoel ten opzichte van de Islamieten, die woonden en werkten in zijn stad. Levend in het land van de ultieme vrijheden, zolang je maar overtuigd christen, blank en republikein bent, probeerde hij de scheiding tussen staat en kerk overeind te houden.

Aanvankelijk hoopte Manuel I dit probleem op te lossen door in 1497 tot gedwongen bekeringen over te gaan. Ondanks de gematigdheid van hem in deze kwestie ontstonden toch de eerste tekenen van Jodenvervolging. In 1506 werden verschillende joden in Lissabon vermoord (de Massacre de Lisboa) en ook gaf Manuel I opdracht aan zijn ambassadeur in Rome een aanvraag te doen voor het oprichten van een Inquisitie, zoals Spanje ook had. Deze werd uiteindelijk opgericht na zijn dood, in 1540. 20.000 Joden wilden emigreren; een groot deel werd door een list daartoe verhinderd en na afloop van de gestelde limiet tot slaven verklaard.

New York heeft de zelfde moordpartijen meegemaakt, en de complete autochtone bevolking werd uitgemoord, gedwongen bekeerd of opgesloten in reservaten. Op de plek waar eens tipi’s stonden en Moeder-natuur werd vereerd, werden kathedralen en gebedshuizen gebouwd.

De Sinagoga in mijn stad Tomar werd gebouwd in het midden van de 15e eeuw. Aan de korte geschiedenis als een joodse cultus plaats kwam dus een einde in 1496. De synagoge werd ontzet om in gebruik te worden genomen als christelijke kerk, later een gevangenis, en uiteindelijk als een opslagschuur voor hooi. Samuel Schwartz, een Joodse ingenieur uit Polen, kocht het gebouw in 1923. Na een liefdevolle restauratie en herinrichting, schonk hij het aan de Portugese staat in 1939. Schwartz en zijn vrouw kregen in ruil het Portugese burgerschap en bescherming tijdens de tweede wereld oorlog. De synagoge is nu een nationaal monument en museum. Op steenworp afstand staat de Grote Kathedraal en diverse andere kerken, van de Katholieke overheersers die eens zo gruwelijk een einde maakten aan de Joodse gemeenschap in Tomar. De oudste overgebleven synagoge in Portugal, nog steeds goed onderhouden door een van de twee resterende Joodse families in de stad, staat in schril contrast met de weelde en rijkdom van de Katholieke gebouwen. Toch is het een markering in de stad, met 13-14 eeuw graf stenen evenals Heilige items geschonken door joodse gemeenschappen over de hele wereld. Het weerspiegelt ons hoe grondig die verdrijving van de Joden en hun godsdienst werd uitgevoerd meer dan vijf eeuwen geleden.

Natuurlijk wordt er niets geleerd van de geschiedenis. De Katholieken vervolgden de Joden door de eeuwen heen. Tijdens het dieptepunt in 1940-45, met de Nazi machine kwam de grootste aanslag, maar resulteerde uiteindelijk in een aparte status van het Joodse volk, die geen enkele tegenspraak meer duld, op straffe van een beschuldiging van antisemitisme. Het uitsluiten van Islamieten in de samenleving, het verbieden van moskeeën en het beoordelen van deze bevolkingsgroep op de daden van enkele extremisten doet de geschiedenis herhalen. Een moderne inquisitie zal net als in de geschiedenis de status van de vervolgden verhogen. De conservatieve elite in de USA is bang voor de Islam, net zo bang als de autochtone bevolking was tijdens de tijden dat hun voorvaderen onrechtmatig een kompleet continent innamen. Er zijn nog maar weinig echte Amerikanen, en die hebben niets te vertellen, zitten opgesloten in reservaten, en wordt het onmogelijk gemaakt hun eigen taal te spreken, hun geloof te belijden en hun cultuur te behouden.

Zodra er een niet-emigrant als president verkozen wordt, is er misschien hoop. Maar voorlopig zullen de “westerse” emigranten het wel voor het zeggen houden. Het maakt niet uit of dat een ex-Europeaan of Ex-Afrikaan is, hoeveel generaties die dan ook al in het “land” Amerika verblijven. Er bestaat geen enkel recht op het verbieden van wat voor gebedsgebouw dan ook in een land waar men illegaal de scepter zwaait. De wereld is vol met Ground Zero’s, omringt door MacDonald’s, BurgerKing’s, Starbuck’sen KFC's. In alle landen waar slaven zijn gevangen en gedeporteerd naar de plantages, hebben de missionarissen Kerken gebouwd. Iconen van een “westerse” wereld die ver beneden het morele nulpunt hun bestaan proberen te legitimeren.

Reacties

  1. Goed blog, men leert maar niets van de geschiedenis.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Het is overal hetzelfde; jij noemt nu Portugal en Amerika in een adem, maar ik heb in Vietnam een museum bezocht waar de geschiedenis en cultuur van Vietnam belicht werd. Ontzettend hoe er in de koloniale tijd tegen die mensen werd aangekeken.

    (Trouwens, ten tijde van 9/11 was Rudy Giuliani burgemeester van New York, en niet Bloomberg).

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Een kleurrijke veer in je reet steken

De derde dag alweer in 2017. Gisteren zou je nog kunnen beschouwen als een aarzelend koude start, maar vandaag is het weer gewoon “business as usual”.  Een groot gedeelte van alle geschenken en presentjes van de afgelopen periode liggen liefdeloos, en al weer vergeten, in een hoek, een ander gedeelte al kapot in de vuilnisemmer. Volgens de normen van een autohandelaar is de waarde van het nieuwe jaar al met tientallen procenten gedaald, nee, nieuw duurt slechts maar een dag. Terwijl steeds meer economen moeten bekennen dat een alternatief sociaal en financieel beleid, zoals dat in Portugal ten uitvoer wordt gebracht, helemaal geen verdoemenis tot gevolg heeft, alternatieve energie helemaal geen utopische optie blijkt maar een reële mogelijkheid en allerlei artsen en andere deskundigen tot de conclusie komen dat het verhogen van de pensioenleeftijd achteraf veel meer nadelen dan voordelen heeft, steken, bij gebrek aan applaus, rechtse politici zichzelf dan maar een kleurrijke veer in

Een keet vol losseflodders, een beurs vol verantwoordelijkheid

Vijftien is hij, Maurice. In de regen van een gure februari dag wacht hij ongeduldig in de auto op zijn vriend Barry. De verlaagde Opel Astra is weliswaar een oud karretje, maar de drieduizend euro dure radio-installatie zorgt voor een heerlijke dreun. De afkeurende blikken van de voorbijgangers, op het parkeerterrein van de plaatselijke supermarkt, laten hem koud. De gedachte aan slimme plan om zijn vriend een kratje bier te laten kopen maakt hem alleen maar stoerder. Het feit dat hij nu niet in de schoolbanken zit, maar op de bijrijderstoel van deze gave wagen, getuigt van een zelfverzekerde volwassenheid. Zestig is hij, Ahmed. Onder een parasol, geniet hij van het zeezicht in de heerlijke februari zon. De Bentley, waarmee hij van het vliegveld werd gehaald, staat keurig in de bewaakte parkeergarage. Met een glanzende grijns op zijn gezicht nipt hij van zijn thee, leest een krant en straalt een zelfverzekerdheid uit, waaraan de Nederlandse Maurice een voorbeeld zou kunnen nemen. Het

Dualisme in een dwangbuis

“In de tweede kamer gaat alles sneller”, zei ze met een lach. Nog maar net verkozen tot de beste Europarlementariër van 2010 en sinds de laatste verkiezingen plaatsnemend in de fractie van de VVD, komt het - klaarblijkelijk aangeboren - dualistische karakter haar in de weg te zitten. Als minister Bolleboos een contract tekent met de Amerikanen, moet ze helaas achteraf vragen stellen. Misschien gaat het in Den Haag allemaal te snel. “Ik ben er om de regering te controleren” twitterde ze als antwoord op een vraag daarover door ondergetekende. Haar ex-Europa collega Sophie stelde vast dat het toch echt een VVD minister is, die schijnbaar zonder overleg met zijn eigen partij, deze actie had ondernomen. Zal ze zich staande houden in de slangenkuil van het Haagse, dat vastbijtende, in Bodengraven opgegroeide sterke individuutje. In het Europese Parlement was ze een opvallende verschijning, samen met Sophie in ’t Veld vechtend voor onze privacy. Jammer voor D66 dat ze gekozen heeft voor de VV