Neerslag

Het stormt, al drie dagen. De schotel op het dak die er voor zorgt dat we het Nederlandse nieuws kunnen volgen, staat te schudden. Het signaal van de Astra-satelliet komt gebrekkig binnen, onderbroken door momenten van stilte. Het ochtendhumeur van Henk Westbroek op Radio 1, gaat over gourmetten buiten de deur, en dan weer over Europa en kinderen die zich opwerken als een relatiebreekpunt. Geen touw aan vast te knopen. Het is een vervelende gewaarwording om slechts de helft van een gesprek te horen. Het enigste wat nog meer irriteert is om een discussie in z’n geheel waar te nemen, en toch in de veronderstelling te zijn dat het gebrek aan overzicht te wijten is aan die slechte ontvangst. Het is dan ook moeilijk om een mening te vormen op basis van halve informatie. Hoe zit dat nou met dat nieuwe Nederlandse nationalisme, de schijn verbroedering en de overtuiging van de nieuwe regering dat het verbreden van de kloof tussen arm en rijk, de enigste oplossing is voor de huidige problemen.

De slaapkamer lijkt het zelfde als ik wakker wordt. Gewoon een beetje rommelig, m’n vrouw naast me, dromend over de gebeurtenissen van gisteren, onze kleding verspreidt over de vloer. Toch bekruipt me een raar gevoel van realisme en achterdocht, het lijkt alsof ik in een nieuwe vorm van wakker zijn bevindt. De ketel op het gasstel in de keuken is nog steeds rood, en na een paar minuten klinkt het fluitje nog hetzelfde als in mijn herinneringen. Met een ouderwets opgeschonken beker koffie, wordt mijn voorgevoel van onbehagen bevestigd bij het aanzetten van de TV. Zoals altijd gewoon nieuws op RTL7, dezelfde presentator, de zelfde leader, de zelfde beurs berichten rollend in een balkje. Het nieuws komt me alleen vreemd voor. Europa is één geheel, de Joden hebben een eigen land, Palestina is een concentratiekamp omringd door hoge muren en hekken met prikkeldraad, Amerika voert oorlog in Irak, Afghanistan en Pakistan. Een Europees samengesteld leger doet mee. De president, van Belgische a

Zo’n 3 à 4 maal per week geniet ik van een stukje normaal vlees. Dat lijkt heel gewoon, maar het schijnt tegenwoordig zo bijzonder te zijn dat men er een naam voor heeft verzonnen. Biologisch. Ik weet niet waarom zaken die vroeger als “normaal” werden beschouwd, in deze tijd van haast en geldgewin plotseling als een bijzonderheid worden gezien. Je zou toch mogen aannemen dat voor iedere “vernieuwing” er een omschrijving wordt gekozen die recht doet aan het product. Vlees uit de “bio” industrie zou dus gewoon anti-biologisch of a-naturaal vlees moeten heten. Dat wat ik op mijn bord krijg van de Portugese dorpslager komt gewoon van een lokale boer. De groente die gebroederlijk naast het vlees liggen zijn ook al ouderwets normaal. Het maakt het allemaal lekker en eenvoudig. Op de markt koop je “normale” groenten en de slager verkoopt “normaal” vlees. Tegenwoordig worden zaken graag ingewikkeld gemaakt. Je moet in Nederland al oppassen bij welke slager je binnenloopt, voor je het weet ga j