Ach, de ouders van Bert-Jan – of Bertje, zoals zijn grootouders hem steevast blijven noemen – waren teneinde raad. Ze maakten zich zorgen over hun zevenjarig jochie dat af en toe nog in bed plaste, geen zin had om op zaterdagmorgen naar het hockeyveld te gaan en zijn viool moedwillig achter zijn slaapkamer deur had gelegd zodat de schoonmaakster de schuld van de vernieling op zich moest nemen. Hij weigerde zijn ouders te geloven, toen ze hem vertelde dat Sinterklaas niet bestond en tegelijkertijd ook maar de moeilijk liggende implicaties van het culturele feest uit de doeken deden. Op school ging het ook al niet denderend. Terwijl de meeste leeftijdsgenootjes geen moeite hadden met de tafels van 1 tot 12, barstte Bert-Jan in woede uit wanneer hij weer eens aan de beurt was om een rijtje nummers op te dreunen. Volgens de buitenschoolse hulpverleners was er echt iets mis met het kind dat op onverwachte momenten huilbuien had, zich niet leek te kunnen concentreren tijdens de lessen en ove