Ik woon in een Portugees dorpje. Idyllisch gelegen op een heuvel, smalle straatjes, stilte, groen, lieve buren en prachtige uitzichten. De enige geluiden die niet door de natuur voortgebracht worden zijn het geronk van een tractor, die net zo oud is als zijn eigenaar, van voor de oorlog dus en de klokken in de kerktoren die je aan de zondag moeten herinneren. Al vroeg in de morgen zit een buurvrouw op haar, met jute beklede, kistje een droog broodje met wat olijven te eten voor haar huisje in de zon. Nee, dat is geen toeristisch plaatje, het is de enige manier voor haar om op te warmen na een koude nacht. Het schooltje is jaren geleden gesloten, 15 jaar geleden werd de laatste baby in dit dorpje geboren. De natuur neemt langzaam plaats terug, alhoewel deze nooit in de verdrukking is geweest.
Men leeft hier met-, van- en in de natuur. Helaas voldoet die levensstijl niet aan de huidige voorschriften, gemaakt door politici die nog nooit een varken van dichtbij hebben gezien. De plattelandsmens is ook maar een diersoort en hier in het rurale midden van Portugal met uitsterven bedreigd. Niet vanwege een natuurlijke ramp of vallende meteoor maar vanwege politieke kortzichtigheid en gebrek aan respect voor tradities en de tomeloze controlezucht van zogenaamde liberale overheden. Eeuwen oude gewoontes worden verboden, lokale manieren van werken, leven, overleven getoetst aan de pluriformiteit van de internationale (Europese) massa en vervolgens onmogelijk gemaakt. Het platteland sterft uit. Niet alleen de kleine dorpjes, niet alleen de "keutelboertjes", niet alleen de samenleving. Het is de traditionele interactie tussen mens en natuur die uitsterft, waarbij er alleen verliezers zijn. Het platteland sterft uit en, tegenwoordig vaak, letterlijk door honger.
Reacties
Een reactie posten