Doorgaan naar hoofdcontent

Zondagse uitdagingen

2017, zondag de 18e Terwijl een grote groep neo-nazi’s oprukken naar Montana waar ze morgen over een geasfalteerde catwalk gaan marcheren om hun hakenkruis tattoo’s en Jodenhaat te showen, bekend een Nederlandse journalist, na jaren in het buitenland te hebben gewerkt, niet meer naar het land van z’n ouders terug te willen, gelijk een in Portugal neergestreken immigrant, heeft hij dat kikkerlandje aan de Noordzee zien veranderen van een open en sociale samenleving naar een onvriendelijk en ontevreden stukje, half onder de zeespiegel van racisme en egoïsme liggend, polderlandschap. Ondertussen twitteren politici er lekker op los dat Michelle Obama de beste president is die Amerika nooit zal hebben, waarom is onduidelijk, want deze empathische vrouw als rolmodel gebruiken gaat ze, gezien hun eigen gedrag, te ver, dat krapt te veel aan het pluche van hun parlementszetels. Terwijl een snotterende zaagselmaker z’n vingertoppen verslijt tijdens het oefenen van akkoordjes op een zelfgemaakte ukulele omdat de werkplaats temperatuur geen goed zou doen aan het bestrijden van de onvolkomenheden die zo’n wintergriep met zich meebrengt, wordt hij toch door de familie viervoeter uitgedaagd voor een wandeling. Frisse lucht doet goed, zolang je er rekening mee houdt dat hoe verder je van huis loopt, des te vermoeiender de terugweg zal zijn, niet voor de hond natuurlijk, die heeft bij terugkomst nog genoeg energie voor een meter diep gat in de tuin. Het is zondag, een van de meest bedrijvige dagen van de week, met markten, evenementen, drukke supermarkten, volle restaurants en file bij de benzinepomp. ‘t Moet maar eens anders dit jaar, gewoon zondag, gezond-dag, uitrustdag, bezinningsdag en misschien wel, maar heel misschien hoor, uitslaap dag. Ondanks de koffie, een overvol hoofd met creatieve ideeën en huis vol “interessante” klusjes vind ik het een goede gedachte, terug op de warme elektrische deken!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een kleurrijke veer in je reet steken

De derde dag alweer in 2017. Gisteren zou je nog kunnen beschouwen als een aarzelend koude start, maar vandaag is het weer gewoon “business as usual”.  Een groot gedeelte van alle geschenken en presentjes van de afgelopen periode liggen liefdeloos, en al weer vergeten, in een hoek, een ander gedeelte al kapot in de vuilnisemmer. Volgens de normen van een autohandelaar is de waarde van het nieuwe jaar al met tientallen procenten gedaald, nee, nieuw duurt slechts maar een dag. Terwijl steeds meer economen moeten bekennen dat een alternatief sociaal en financieel beleid, zoals dat in Portugal ten uitvoer wordt gebracht, helemaal geen verdoemenis tot gevolg heeft, alternatieve energie helemaal geen utopische optie blijkt maar een reële mogelijkheid en allerlei artsen en andere deskundigen tot de conclusie komen dat het verhogen van de pensioenleeftijd achteraf veel meer nadelen dan voordelen heeft, steken, bij gebrek aan applaus, rechtse politici zichzelf dan maar een kleurrijke veer in

Een keet vol losseflodders, een beurs vol verantwoordelijkheid

Vijftien is hij, Maurice. In de regen van een gure februari dag wacht hij ongeduldig in de auto op zijn vriend Barry. De verlaagde Opel Astra is weliswaar een oud karretje, maar de drieduizend euro dure radio-installatie zorgt voor een heerlijke dreun. De afkeurende blikken van de voorbijgangers, op het parkeerterrein van de plaatselijke supermarkt, laten hem koud. De gedachte aan slimme plan om zijn vriend een kratje bier te laten kopen maakt hem alleen maar stoerder. Het feit dat hij nu niet in de schoolbanken zit, maar op de bijrijderstoel van deze gave wagen, getuigt van een zelfverzekerde volwassenheid. Zestig is hij, Ahmed. Onder een parasol, geniet hij van het zeezicht in de heerlijke februari zon. De Bentley, waarmee hij van het vliegveld werd gehaald, staat keurig in de bewaakte parkeergarage. Met een glanzende grijns op zijn gezicht nipt hij van zijn thee, leest een krant en straalt een zelfverzekerdheid uit, waaraan de Nederlandse Maurice een voorbeeld zou kunnen nemen. Het

Dualisme in een dwangbuis

“In de tweede kamer gaat alles sneller”, zei ze met een lach. Nog maar net verkozen tot de beste Europarlementariër van 2010 en sinds de laatste verkiezingen plaatsnemend in de fractie van de VVD, komt het - klaarblijkelijk aangeboren - dualistische karakter haar in de weg te zitten. Als minister Bolleboos een contract tekent met de Amerikanen, moet ze helaas achteraf vragen stellen. Misschien gaat het in Den Haag allemaal te snel. “Ik ben er om de regering te controleren” twitterde ze als antwoord op een vraag daarover door ondergetekende. Haar ex-Europa collega Sophie stelde vast dat het toch echt een VVD minister is, die schijnbaar zonder overleg met zijn eigen partij, deze actie had ondernomen. Zal ze zich staande houden in de slangenkuil van het Haagse, dat vastbijtende, in Bodengraven opgegroeide sterke individuutje. In het Europese Parlement was ze een opvallende verschijning, samen met Sophie in ’t Veld vechtend voor onze privacy. Jammer voor D66 dat ze gekozen heeft voor de VV