2017, vrijdag 20 januari, de dag waarop de bewoners van de Algarve met een nieuwsgierige blik, in alle vroegte, naar buiten kijken of de wereld nog steeds wit is. Jawel, sinds het eerst sinds 1960 sneeuwt het weer eens in het zuiden van Portugal. Terwijl een Engelse immigrant klaagt over het uitblijven van de “fuel allowence”, een overgebleven middeleeuws ritueel dat de stookkosten van de ingezetenen van dat eiland in de Noordzee subsidieert, maar niet wordt uitgekeerd in een ander land, waar mensen het tenslotte ook warm proberen te hebben en het met veel minder inkomen moeten doen dan de, maandelijks overgemaakte, uitkering van een pensionado, probeert een andere uitkeringstrekker tijdens een interview uit te leggen hoe de mensen het vertrouwen in de politiek verliezen. Deze dame, met een mandaat van haar kiezers, smeet, halverwege haar contract, al haar taken neer en verdween met een bovengemiddelde uitkering waarmee je 5 bijstand families in weelde kunt onderhouden, richting het beloofde land om aan de presidentscampagne van Mevr. Clinton mee te werken. Ze moesten haar echter niet, zo’n politica met een frauduleuze onbetrouwbare achtergrond die haar taak als parlementslid in haar eigen land niet eens serieus nam. Ondertussen wordt het Senegalese leger verwelkomd in Gambia, beweert een gefrustreerde muzikant dat de eeuwenoude traditie van communiceren via muziek slechts als een betaalde expressie mag voortbestaan, gelijk water een luxe voor de elite dreigt te worden en het, met respect, verzorgen van de ouderen van een zelfsprekendheid evolueerde, via een betaalde banen, naar de opoffering van een maatschappelijke carrière. Terwijl dood vriezende vluchtelingen het succes van dat geweldige Europees beleid onderschrijven, de metro-stations in Lissabon tijdelijk voor daklozen ook ‘s nachts open blijven om Griekse taferelen te voorkomen en God een vreselijke miscalculatie maakte ten aanzien van dag, datum, tijdstip, continent en hotel omdat hij geen rekening hield met de opwarming van het klimaat, vriest het op de heuvel van een zaagsel makende immigrant hard genoeg om de olm uit het hout te verdrijven. De tuin ligt dus vol met stukken geïnfecteerde meubel onderdelen en zie, er is weer plaats in de diepvrieskist voor eetbare zaken. Het is vrijdag, het vriest, het is een ideale dag om boerenkool te oogsten, jammer alleen dat de Portugese buurman nog nooit van die lekkernij heeft gehoord...
De derde dag alweer in 2017. Gisteren zou je nog kunnen beschouwen als een aarzelend koude start, maar vandaag is het weer gewoon “business as usual”. Een groot gedeelte van alle geschenken en presentjes van de afgelopen periode liggen liefdeloos, en al weer vergeten, in een hoek, een ander gedeelte al kapot in de vuilnisemmer. Volgens de normen van een autohandelaar is de waarde van het nieuwe jaar al met tientallen procenten gedaald, nee, nieuw duurt slechts maar een dag. Terwijl steeds meer economen moeten bekennen dat een alternatief sociaal en financieel beleid, zoals dat in Portugal ten uitvoer wordt gebracht, helemaal geen verdoemenis tot gevolg heeft, alternatieve energie helemaal geen utopische optie blijkt maar een reële mogelijkheid en allerlei artsen en andere deskundigen tot de conclusie komen dat het verhogen van de pensioenleeftijd achteraf veel meer nadelen dan voordelen heeft, steken, bij gebrek aan applaus, rechtse politici zichzelf dan maar een kleurrijke veer in
Reacties
Een reactie posten