En dan wordt je wakker op woensdag 7
mei, de dag dat we volgens het Portugese financieel planbureau
eindelijk onze eigen verdiende centen mogen houden. Jawel, vandaag is
het langverwachte omslagpunt eindelijk daar. Tot gisteren ging iedere
cent naar de belastingdienst, vanaf nu kunnen we de rekeningen gaan
betalen en sparen voor de, wijselijk immens, verhoogde eindafrekening
van het elektriciteit gebruik. Nee, we importeren geen gas uit
Rusland, nou ja indirect een klein beetje. Portugal exporteert sinds
vorig jaar meer energie dan het invoert, maar door de BTW verhoging
naar 23% betalen de inwoners van dit zonnige land tweemaal zo veel
voor hun stroom dan de buitenlandse klanten/
Die belastingafdracht
berekening is natuurlijk een gemiddelde, maar het geeft aardig aan
hoeveel werk een minimumloner moet verzetten voordat hij of zij de
zuurverdiende 365 Euro per maand mag besteden aan voedsel, schoeisel,
kleding en de eigen bijdrage aan medicijnen, huisartsbezoek en
schoolgeld. Meer dan 30% van de arbeidsuren zijn dus voor het in
stand houden van de kloof tussen arm en rijk, en ter compensatie van de,door Europa gedwongen,
verkopingen van, inkomen generende, staatsbedrijven aan
multinationals die zich slim een brievenbusje aan de zuidas in
Amsterdam hebben verworven.
Och hoe trots zijn ze daar in Amsterdam
op het feit dat ze het middelpunt van de spijkerbroeken wereld zijn.
Vier Miljard Euro (!) per jaar gaar er om in het wereldje van oranje
stiknaadjes en koperen slagknopjes, en dat allemaal omdat de grote
producenten een kantoortje hebben in de hemel van blauwe enveloppen.
Natuurlijk, denim is van oorsprong dan ook blauw. Vol passie zaten er
aan de tafel van Humberto Tan zo'n modemiep en vertegenwoordiger van
de trendy branche hun parochie als waarlijk de redder van de
Nederlandse economie. Amsterdam stond al bekend op de lege blauwe
enveloppen voor bedrijven als Starbucks, Google, Microsoft en al die
andere oplichters, maar nu dus ook in letterlijke zij als “The
Denim City”.
Op het Westergasfabriekterrein vindt een denim lovers
event plaats voor zowel professionals als consumenten. Het allerbeste
op denim gebied, lees het meest commercieel succesvolle, met de
Kingpins Tradeshow, het denim platform Blueprint, seminars,
exposities, workshops, books, en natuurlijk als afleiding wat live
music, vreten en heel veel drank. En nee, die show vandaag is
natuurlijk op “invitation only”, want voor de heldere consument
en belastingbetaler is die stoffenbeurs die alleen de beste
weverijen, wasserijen en fabrikanten van denim uit Amerika, Japan,
China, India, Italië, Turkije, Egypte, Pakistan, Thailand, Spanje en
Mexico vertegenwoordigt, natuurlijk een “oogopener”. 4 Miljard
per jaar handel door brievenbussen in het walhalla van de
spijkerbroek, zonder dat er ook maar eentje geproduceerd wordt in
Nederland, of weet U ergens een spijkerbroek fabriek te staan?
Oh ja, de Nederlandse bedrijfjes
schijnen “trendsetting” te zijn met hun, door in Verwegistanische
swetshops met horden kinderhandjes, gemaakte modellen. Wat een
geweldig Nederlands product! Fred Teven likt zijn vingers erbij af,
alleen al aan de gedachte dat hij minderjarige asielzoekers met
behulp van “partijen uit de markt” kan terugsturen naar de
aftands vormgegeven omstandigheden en naaimachines in één of andere
krottenwijk in Delhi of Islamabad. Trouwens, die spijkerbroeken
goeroe is er ook nog eens echt van overtuigd dat de Denim een
Amerikaanse uitvinding is, zelfs de oorsprong van zijn eigen verkoop
waar is hem vreemd. Spijkerstof is natuurlijk uitgevonden in Nime
Frankrijk. Amsterdam, met de wereldfaam als meest innovatieve en
toonaangevende jeansstad van Europa, valt en staat met de rechts
liberale belastingtrucjes. Zodra die Tommy Hilfiger gewoon, als ieder
normaal mens met een bedrijfje, een denim-kleurige enveloppe in de
bus krijgt met een eerlijke aanslag is hij net zo snel uit Amsterdam
vertrokken als Folkert v.d. G uit de bajes.
Hier in Portugal
hebben we ook zo'n goedlopende industrie. De schoenenexport uit
Portugal groeide in 2012 met 4,5 procent, goed voor 71 miljoen paar
schoenen en meer dan 1,6 miljard euro. Daarmee is het Noorden van
Portugal de meest innovatieve en toonaangevende “sneakers,
highheels & boots” regio van Europa. Het verschil met Amsterdam
is dat het daar om echte productie gaat, niet om slechts de
verhandeling. Voor de gevestigde multinationals is dat natuurlijk een
verschrikkelijke kostenpost. Neem nou een bedrijf als Ecco, een grote
speler op de schoenenmarkt, die meer dan de helft van hun personeel
op de productie plantage in Santa Maria da Feira een paar jaar
geleden hebben ontslagen omdat 3 Euro per uur toch echt een
onoverkomelijke kostenpost was.De Portugese vestiging van de Deense
schoenenmultinational werd niet gesloten, maar omgevormd tot Ecco’s
centrum voor innovatie en proefprojecten, zeg maar naar Amsterdams
Denim voorbeeld. De bulk van de productie werd naar Oost-Europa en
Azië verplaatst, omdat daar meer goedkope kinderhandjes voorhanden
waren. Naast de vestigingen in Indonesië en Thailand opende Ecco ook
een fabriek in het Chinese Xiamen met een productiecapaciteit van 2
miljoen paar.
De grootste klootzak in dit verhaal is
de Nederlander Michel Krol. De „sterk gestegen salariskosten in
Portugal” waren een belangrijke reden voor de reorganisatie,
volgens hem. Dat kwam dan allemaal door die goedkope Chinese schoenen
die op de Europese markt werden gedumpt. Maar met sterk gestegen
salariskosten bedoelde hij dan waarschijnlijk die paar euro per
maand, waardoor het loon van een gemiddelde werknemer in een
Portugese schoenenfabriek bijna 30 procent van het Europees
gemiddelde minimum loon haalt.
Gelukkig gaat het goed op de twee
grootste exportmarkten voor de Portugese schoenenindustrie, Frankrijk
en Duitsland, waar een stijging van 4,8 en 3,2 procent plaatsvond.
Daarentegen kromp de export naar Nederland met 7 procent. Buiten de
Europese Unie steeg de export fors, in totaal met 33 procent. Vooral
in Rusland en de Verenigde Staten groeide de afzetmarkt flink;
verkopen stegen met respectievelijk 42 en 50 procent. Japan spande de
kroon, waar 111 procent meer schoenen verder verkocht dan het jaar
ervoor. Door de slechte economische situatie in Portugal en daardoor
lagere vraag, daalde de import van schoenen met 21 procent, er is
tenslotte bijna geen Portugees meer die zich nog een kwalitatieve
schoen kan veroorloven, zelfs niet een paar dat in hun eigen land is
geproduceerd.
Door de hoge algemene werkeloosheid in Portugal,
kunnen de schoenfabrikanten zulke lage lonen bedingen dat hun winst
nog hoger uitvalt, lonen van bestaande werknemers worden rigoureus
verlaagd en dat zonder tegenspraak, als ervaren schoenmaker heb je
tenslotte geen keus. Of je werkt voor minder, of je kinderen gaan ook
tot de groep ontbijtloze schoolgaande behoren. De situatie begint
aardig te lijken op die in India of Pakistan, Fred Teven hoeft voor
zijn asiel zoekende kinderen dus geen dure “Rückkehr” ticket
meer te bestellen. Een gammel busje en een ritje naar de andere kant
van de Pyreneeën volstaat, zijn liberale commerciële vriendjes
zorgen wel voor een marktconforme oplossing voor zijn probleem in een
of andere fabrieks-ruïne anex pension aan de Douro.
Reacties
Een reactie posten