Zondag 23 februari, over het weekend, biologische klokken en verdwenen hersenen.

En dan wordt je wakker 's middags om half een op zondag 23 Februari. Geen wekker, geen afspraken, heerlijk. Niet dat de nacht vroeger begon dan de laatste 10 dagen, nee, na een gezellige avond vol “off tune” karaoke gezang, heerlijk eten en gastvrije vrienden was de ontmoeting met het matras zo rond half vier in de morgen. Mijn lief nam afscheid van haar collega's op vrijdag en daarmee ook van de belachelijke werktijden in het Atrium en de dagelijkse metro-ritjes. Vanaf morgen zal het leven hopelijk een aangenamer ritme krijgen. De maandkaart voor de treinreis van Tomar naar Lissabon zal voorlopig nog wel een gat in het budget slaan en de noodzaak tot zuinigjes aan doen is met haar nieuwe baan nog niet verdwenen. De lente meldt zich aan, letterlijk, de zon slalomt door de wolken gelijk een skiër op de Olympische Spelen alwaar de Nederlandse schaatsers het predicaat “te dominant” hebben veroverd. Nee, veel hebben we niet gezien, bij thuiskomst om 23.30 uur de afgelopen week restte slechts de herhaling van Humberto Tan die ook in de tweede editie zijn programma fris en fruitig presenteert.

De komende weken worden het, na verwachting, ritmisch verantwoorde dagen die beter aansluiten bij de biologische klok van de vermoeide lijven. Om 5 over 6 vertrekt de trein, meneer Costa opent zijn cafédeur om 6 uur dus komt mijn dagelijkse Abatanado niet in gevaar. Het is wel even wennen voor de aardige man. Gaf de aanblik van de mintgroene bus nog aanleiding voor het plaatsen van een kopje onder de koffie machine en stond deze derhalve al op tafel bij mijn entree, is het nu minder vanzelfsprekend omdat er meerdere witte Fiësta's parkeren voor zijn etablissement. Koffie en een blik in het locale krantje duurt een kwartiertje en de rit naar de heuveltop in Alqueidão neemt slechts een halfuur in beslag tenzij de voiture ook wat brandbare vloeistof tot zich moet nemen en ik, als eerste klant, de aardige pompbediende meehelp met het versjouwen van de brandblussers. De plaatselijke “grofvuilstort” ligt ook op de route en mijn drang tot recycling noopt me daar te stoppen en een blik te werpen op eventuele herbruikbare materialen. IJzer, koper en aluminium zijn voor de, zich in een Piaggio driewieler verplaatsende, handelaartje dat waarschijnlijk zijn wekker op een nog vroeger tijdstip laat rinkelen. Ik ben natuurlijk op zoek naar bruikbaar hout, en dat is het al gauw, al was het alleen maar om de kachel tot extase te brengen. De binnenkanten van ontmantelde koelkasten en vrieskisten zijn een ideaal isolatie middel, hang- en sluitwerk van levenloze Ikea meubelen goed genoeg om echte deurtjes en lades te openen en menig apparaat dat zijn functie weigert uit te voeren zit vol met bruikbare onderdelen.

Bijna alles verdient een tweede leven en in, het door crisis overrompelde, Portugal krijgt het dat ook, met uitzondering van afgeschreven werknemers, bejaarden en monumentale gebouwen. Gelukkig nemen elektriciteitscentrales die verbrandingsovens gebruiken in een rap tempo af doordat er nog wel in duurzame energie wordt geïnvesteerd, één van de lichtpuntjes in het voorts zo sombere landschap van corrupt bestuur en steeds donker wordende winters. Anders dan in Nederland, waar je teveel afval kunt hergebruiken gezien de boetes die enkele Brabantse gemeenten boven het hooft hangt vanwege het te weinig produceren van brandbaar afval.

De geplande verkoop van afvalverwerker Attero kan grote gevolgen hebben voor die Brabantse gemeenten. Omdat ze de laatste jaren minder restafval hebben geleverd dan was afgesproken kunnen ze een boete krijgen. Die kan oplopen tot 30 miljoen euro. Dat komt doordat ze meer gescheiden afval inzamelen dan gedacht. De gemeenten vrezen dat het bedrijf boetes gaat opleggen als het geen eigendom meer is van de provincie. Noord-Brabant, de grootste aandeelhouder, wil de aandelen verkopen. Dat levert de provincie 50 miljoen euro op. Nederlanders zijn dus net zo bedreven in het afval scheiden als schaatsen; als het succes te groot is gaan ze mekkeren. Blijven volhouden dat er een toekomst ligt voor vervuilende energiecentrales en dat afvalverwerkende bedrijven dat afval verbranden in plaats van hergebruiken. De kern van het probleem is tenslotte het afval zelf, en dat is het alleen als het die kwalificatie krijgt gelijk onkruid dat alleen is, als het op de verkeerde plek groeit, anders noemt men dat gewoon bloemen, kruid of misschien wel natuur.

Een beetje wind, zon en waterkracht doen wonderen. Het is een algemeen bekend fenomeen dat energie ook op een schone manier kan worden opgewekt maar dat levert aandeelhouders van oliemaatschappijen en Staatskassen geen snelle winsten op. Politiek en bedrijfsleven zijn zo met elkaar verstrengeld dat iedere poging tot gezond verstand verbrijzeld bij het naderen van een wetboek of liberale hersenkwab. Op de Spaanse eilanden Ibiza, Mallorca en Formentera is er protest ontstaan nu de Spaanse regering een groot deel van haar mediterrane wateren wil ontsluiten voor olie- en gaswinning. Over gezond verstand gesproken; Yolanthe Sneijder-Cabau zegt ook 'nee' tegen die olietankers. De actrice en voetbalvrouw is geboren op het eiland en is vooral begaan met de dolfijnen en het uitzicht op het strand. Ze doet mee aan een actie door een foto te delen met de tekst 'Ibiza says No'. De brunette heeft een pikante foto, bewerkt voor het protest. Yo zit op een rots op Ibiza, gehuld in een rood bikinibroekje en een schelpenketting waarachter de natuur zich dan toch nog schuilhoudt. Je zou het niet denken maar ze heeft klaarblijkelijk meer brein dan de doorsnee Spaanse politicus.

Je kunt je afvragen wat het NFI zou ontdekken als ze de hersenen van Henk Kamp, Mark Rutte of één van die andere multinationalofielen zouden onderzoeken. Ze doen dat tenslotte wel vaker na dat iemand overlijdt. Niet dat je er heel veel waarde aan moet hechten en je vooral moet waken voor de alzheimer symptomen die in dat instituut rondgaan. Voor je het weet vergeten ze om je hersenen terug te plaatsen in je schedel en sta je voor de hemelpoort met algehele amnesie. Onlangs stuurde Petrus nog een nietsvermoedende hemelvaarder terug om zijn hersenen te gaan zoeken. Ze bleken nog bij het Nederland Forensisch Instituut te liggen, die ze, na het verongelukken van de jongeman in 2011, hadden verwijderd en zijn doodsoorzaak onderzochten terwijl zijn lichaam al, via de klei, op weg was naar het hiernamaals. Zijn ouders kwamen de ontbrekende delen op het spoor door sectierapport aandachtig te lezen. Drie jaar na dato werd het lichaam van de man opgegraven. Bij het NFI zijn de hersenen teruggeplaatst en daarna werd het lichaam herbegraven met zijn brein. Ik geloof niet dat het voor Henkie “Karmeliet” Kamp enige consequenties zou hebben als hij zich hersenloos bij Petrus zou melden, die zou hem waarschijnlijk met een glimlach in het luchtlegende sturen. Vooralsnog hoeven we ons hier in Portugal daar geen zorgen over te maken. Binnen 24 uur lig je onder de zoden en geen ambtenaar is zo snel met z'n papierkraam. En och, wat zou het wroeten in mijn hersenen anders opleveren dan de conclusie dat ze voor de wereld van onschatbare waarden hadden kunnen zijn.. te laat, jammer.