Doorgaan naar hoofdcontent

8 januari 2014, Over een afwijking naar rechts, nieuwe banden en 15.000 zorgbehoevenden.

En dan wordt je wakker op 8 januari. Het lijkt een routine te worden, dat om 5 uur opstaan. Het is stil buiten. Voor het eerst in weken geen regen, geen hagelstenen tegen de ruiten, geen harde wind die de rook van de houtkachel terug blaast in de schoorsteen. Zo is het heerlijk wakker worden. Even een paar stappen lopen, even de botten weer in elkaar laten zakken en dan de fluitketel op het gasstel. Onder het genot van een, uit het 50 gram wegend pakje Golden Virginia shag dat door de accijnsverhoging nu 7,50 kost, gedraaid shaggie en een mok koffie is de stilte van de vroege ochtend een welkome bijkomstigheid bij het langzaam ontwaken. De wijde wereld ligt in de verte achter de bergen, slechts het ongeïnformeerde nu is wat rest in onze cocon op de heuveltop. Het duurt een half uurtje, dat gevoel van afgeschermd zijn. Na het dagelijkse retourtje station, onderbroken door een abatanado bij meneer Costa, blijkt bij thuiskomst de realiteit al weer volop in bedrijf te zijn.

Het “verde e outras” gekleurde Iveco busje blijkt sinds enige tijd een eigen wil te hebben. De afwijking naar rechts nam zorgwekkende vormen aan, en dat is iets waarmee niet te leven valt. Het dagelijks gebruik maken van de door ons omgedoopte, al jaren niet onderhouden en derhalve veel valkuil tellende, Rua Principal tot “Rua de Grande Vibration”, die ons dorp verbindt met de buitenwereld, heeft zijn tol geëist. Twee nieuwe voorbanden, vier nieuwe schokdempers.

Die schokdempers moeten nog maar even wachten. De banden lieten geen uitstel toe en zodoende stond de voiture om negen uur opgekrikt bij de bandenspecialist. Enige dagen geleden was de conclusie; gebroken bewapening in de linker voorband, met andere woorden, de gevlochten staaldraden in het rubber hadden het begeven, gevolg een bult op het rijvlak. 188 Euro, eigenlijk het totale voedsel en rookbudget voor de gehele maand. Je kunt het probleem echter niet ontkennen noch verdringen, twee nieuwe banden en zeer zuinig aandoen is de enige oplossing. En nee, we zullen de bakker zijn geld voor de bezorgde broodjes niet onthouden, we kunnen de rekeningen voor elektra en water niet weg moffelen en de Portugese spoorwegen willen toch echt dat je de maandkaart van te voren betaald. Zo gaat dat bij “normale” mensen. We zijn geen overheid op politieke partij die problemen kunnen oplossing door ze domweg voor niet bestaand te verklaren.

Ruim 15.000 Nederlandse hoogbejaarden die een jaar geleden nog recht hadden op een bed in een verzorgingshuis moeten dit jaar noodgedwongen thuis blijven wonen. Honderden verzorgingshuizen sluiten. Hulpverleners en deskundigen houden hun hart vast.
Sinds een week komen ouderen met de indicatie zorgzwaartepakket dat twee weken geleden nog goed genoeg was voor een plaatsje in een verzorgingshuis, er nu niet meer in. Dat zijn veelal 80-plussers die moeilijk ter been zijn, weleens iets vergeten, hulp nodig hebben bij het uit bed komen, bij het douchen of de maaltijd. De maatschappij was het eens met een opname in een verzorgingshuis waar deze bejaarden de juiste hulp zouden krijgen, maar volgens de nieuwe normen zijn ze plotseling gezond genoeg om met de nodige thuiszorg zelfstandig te blijven wonen.


Stel dat ieder individu in zijn of haar persoonlijke beslommeringen zich er met die instelling vanaf zou maken. Gewoon net doen alsof problemen, rekeningen, afspraken en ziektes niet bestaan. Als het budget krap wordt gewoon doorgaan als altijd en zaken die geld kosten onder het tapijt schuiven. Gewoon een voorbeeld nemen aan de mensen die een voorbeeldfunctie hebben namelijk onze politici en regering. Als 15.000 mensen een bepaalde vorm van zorg nodig hebben is het gewoon een kwestie van de norm veranderen, net zoals de banden op een auto, die moeten 3mm profiel hebben en rond zijn, zonder bulten en beschadigingen, maar omdat het budgettair even niet uitkomt, verlagen we de norm van veiligheid. Alle belangrijke zaken ontkennen om onze eigen levensstijl maar in stand te houden. Zo doen Rutte en z'n rechtsche makkers dat ook, en die worden geacht het goede voorbeeld te geven. Goed voorbeeld doet volgen!

Een afwijking naar rechts dus. Dat is nooit goed, want bij het even los laten van het stuur, rijdend op de snelweg naar de toekomst, beland je gegarandeerd in de berm of nog erger in de liberale greppel. De bus heeft nu dus 2 nieuwe banden, binnenkort wordt hij door een meneer in witte jas onderworpen aan de IPO (APK) keuring. Hij zal nog wel wat onvolkomenheden vinden, maar dan zeg ik gewoon dat ik vanwege financiële overwegingen vindt dat de norm moet worden veranderd. Als ik hem de beredenering van een overheid als de Nederlandse vertel zal hij het zeker met me eens zijn, of misschien ook niet....

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een kleurrijke veer in je reet steken

De derde dag alweer in 2017. Gisteren zou je nog kunnen beschouwen als een aarzelend koude start, maar vandaag is het weer gewoon “business as usual”.  Een groot gedeelte van alle geschenken en presentjes van de afgelopen periode liggen liefdeloos, en al weer vergeten, in een hoek, een ander gedeelte al kapot in de vuilnisemmer. Volgens de normen van een autohandelaar is de waarde van het nieuwe jaar al met tientallen procenten gedaald, nee, nieuw duurt slechts maar een dag. Terwijl steeds meer economen moeten bekennen dat een alternatief sociaal en financieel beleid, zoals dat in Portugal ten uitvoer wordt gebracht, helemaal geen verdoemenis tot gevolg heeft, alternatieve energie helemaal geen utopische optie blijkt maar een reële mogelijkheid en allerlei artsen en andere deskundigen tot de conclusie komen dat het verhogen van de pensioenleeftijd achteraf veel meer nadelen dan voordelen heeft, steken, bij gebrek aan applaus, rechtse politici zichzelf dan maar een kleurrijke veer in

Een keet vol losseflodders, een beurs vol verantwoordelijkheid

Vijftien is hij, Maurice. In de regen van een gure februari dag wacht hij ongeduldig in de auto op zijn vriend Barry. De verlaagde Opel Astra is weliswaar een oud karretje, maar de drieduizend euro dure radio-installatie zorgt voor een heerlijke dreun. De afkeurende blikken van de voorbijgangers, op het parkeerterrein van de plaatselijke supermarkt, laten hem koud. De gedachte aan slimme plan om zijn vriend een kratje bier te laten kopen maakt hem alleen maar stoerder. Het feit dat hij nu niet in de schoolbanken zit, maar op de bijrijderstoel van deze gave wagen, getuigt van een zelfverzekerde volwassenheid. Zestig is hij, Ahmed. Onder een parasol, geniet hij van het zeezicht in de heerlijke februari zon. De Bentley, waarmee hij van het vliegveld werd gehaald, staat keurig in de bewaakte parkeergarage. Met een glanzende grijns op zijn gezicht nipt hij van zijn thee, leest een krant en straalt een zelfverzekerdheid uit, waaraan de Nederlandse Maurice een voorbeeld zou kunnen nemen. Het

Dualisme in een dwangbuis

“In de tweede kamer gaat alles sneller”, zei ze met een lach. Nog maar net verkozen tot de beste Europarlementariër van 2010 en sinds de laatste verkiezingen plaatsnemend in de fractie van de VVD, komt het - klaarblijkelijk aangeboren - dualistische karakter haar in de weg te zitten. Als minister Bolleboos een contract tekent met de Amerikanen, moet ze helaas achteraf vragen stellen. Misschien gaat het in Den Haag allemaal te snel. “Ik ben er om de regering te controleren” twitterde ze als antwoord op een vraag daarover door ondergetekende. Haar ex-Europa collega Sophie stelde vast dat het toch echt een VVD minister is, die schijnbaar zonder overleg met zijn eigen partij, deze actie had ondernomen. Zal ze zich staande houden in de slangenkuil van het Haagse, dat vastbijtende, in Bodengraven opgegroeide sterke individuutje. In het Europese Parlement was ze een opvallende verschijning, samen met Sophie in ’t Veld vechtend voor onze privacy. Jammer voor D66 dat ze gekozen heeft voor de VV