En dan wordt je wakker op 16 januari.
Nee, niet om 5 uur maar voor een tweede keer om 11 uur, nadat je, na
de dagelijkse routine, bij thuiskomst om 7 uur weer direct het bed
verwelkomt hebt. Of het een positieve gewaarwording is moet nog maar
blijken. Er zijn van die dagen dat het mij zwaar valt om aan de rest
van het leven te beginnen. Vandaag is zo'n dag. Na een uurtje van
koppijn en stilzittend staren naar een slapende viervoeter rest er
niets anders dan toch maar een keer diep adem te halen en de
realiteit te aanvaarden. Vooral die eerste uren gaan onopgemerkt
voorbij met koffie en overpeinzingen. Wat doe ik hier nog, waarom ben
ik zo als ik ben, voor wie en wat hou ik me in leven? Niets is zo
vermoeiend dan het proberen de redenen te weerleggen waarom zulke
gedachten mij bekruipen. Iedere dag is de conclusie anders en dat
maakt het er niet makkelijker op.
De TV heeft 1000 kanalen en op de één
op andere manier kom ik steeds weer uit op films of documentaires
waarin sterfgevallen en afscheid centraal staan. Op het moment dat
een oude man afscheid neemt van zijn trouwe hond, of olifant afscheid
neemt van de kudde om in eenzaamheid te sterven kan ik janken,
eindelijk janken. Ik schijn het nodig te hebben, dat huilen, niet dat
het erg oplucht maar waar ik het vroeger kon beredeneren met “het
is maar een film”, kruipt het verdriet nu in mijn ziel, of wat voor
vreemdsoortig orgaan daar in mijn binnenste ook huist. Brengt me dat
op definitieve gedachten? Nee, ik wil niet dood, maar het leven had
ik me anders voorgesteld. Van de 49 jaar dat ik hier op aarde
rondloop zijn er zo'n 40 het best wel waard geweest om te beleven.
Tot voor kort kon de hoop op betere tijden me nog altijd overtuigen
van de noodzaak tot ademen en zoeken naar oplossingen. Ze waren er
ook regelmatig die oplossingen, maar vooral de laatste tijd blijken
ze steeds meer van korte duur te zijn. Niet omdat de ingeslagen weg
op zich geen reden tot hoop gaf, maar vanwege de inhumane
tegenwerkingen van mensen die de macht hebben. Wat zijn mensen toch
veranderlijk en hoe snel leiden financiële prikkels uit tot
egoïstisch gedrag en zelfingenomen voortstuwing zonder enig respect
voor de situatie van anderen.
Zij, voor wie ik er moet zijn, houdt
ons in leven. Met een vechtlust die mij reeds heeft verlaten, offert
ze haar dagen op aan het ondergaan van een onmenselijk regiem op het
kantoor van een multinational, voor wie mensen slechts procenten van
productie capaciteit zijn. Haar inzet wordt gewaardeerd met een
schamele beloning, de belangrijkste reden waarom een multinational
een filiaal in Portugal, met z'n gebrek aan arbeidsvoorwaarden opent,
die nog geen 50% van de bijstandsuitkering in Nederland bedraagt.
Voor haar moet ik er dus zijn, maar die hersenspinsels bij het
ontwaken proberen me te overtuigen dat ze beter af zou zijn zonder
een energieloze kostenpost. Die gedachten verliezen het gelukkig nog
steeds van de gevoelens en vlinders, iedere avond, als ik haar weer
van het station afhaal.
Zo tegen twee uur in de middag komt dan
eindelijk die drang tot verdrijving van het negativisme opzetten. Ik
ga wat doen! Meteen gevolgd door een schuldgevoel over de tijd die ik
deze dag weer heb verdaan met de dialoog met me zelf. Er zijn zoveel
klussen te doen die geen geld kosten, zoveel initiatieven aangedragen
om te werken aan de toekomst. Tegen drieën open ik de deur van mijn
, voor mijn gevoel toekomstige, maar feitelijk al functionerende,
werkplaats. Ik zie de troep en begin met enige zaken van de ene naar
de andere plaats te verslepen. Het schiet niet op, maar toch zal ik
door de bomen die het bos verbergen heen moeten kijken en gaan doen
waar ik goed in ben, liefhebben.
Liefhebben is eigenlijk het enige
talent dat in de loop der jaren niet is afgenomen, maar zich
klaarblijkelijk heeft doorontwikkeld. Haar heb ik lief, en dat is het
belangrijkste. Daarnaast is mijn liefde voor hout en al haar
verschijningsvormen een ware passie. Het zal die eigenschap moeten
zijn om de toekomst tegemoet te treden. Ik ga het doen, zoals ik al
eerder heb gedaan, hout bewerken met mijn ambachtelijk kunnen en zal
voorwerpen maken waarin een toekomstige koper de liefde waarmee het
tot stand is gekomen zal herkennen. Voorbij het negativisme, ik ga
wat doen, althans vandaag......
Reacties
Een reactie posten