Een droombaan die bijna werkelijkheid werd, na een gedegen studie, maar met het kapitaal verdween naar verre oorden.
Hij droomde van die vrijwilligster die hem jarenlang verzorgde in het bejaardenhuis. Zou ze er nog zijn met haar toewijding en vriendelijke glimlach, hij kon er slechts naar gissen.
Zij droomde over die gelukkige uren met haar autistische zoon, toekijkend terwijl hij zich, onder begeleiding van een professionele leraar, mocht uitleven op een drumstel.
Ze droomden van een vers brood, wat koffie en dat ze daar samen van konden genieten. Het liefst in een verlichtte kamer met een brandende kachel die, de warmte die ze voor elkaar voelde zou ondersteunen.
Een droom voor de koning. Waar zou die koning over dromen? Een mooie en lieve echtgenote, perfect opgevoede kinderen, een paleis, een limousine met chauffeur, voorkeursbehandelingen in ziekenhuizen, een eigen vliegtuig, een volk dat hem trouw aan eeuwenoude tradities voorziet van alle materiële zaken die hij zich wenst? Zou die koning nog dromen hebben? Zouden koningsdromen ook gaan over onbereikbare wensen? Zou de koning weten hoe het is om niet elke dag genoeg eten te hebben, om niet naar de arts te gaan omdat het te duur is of om na een leven lang hard werken slechts in armoede te wachten tot het bevrijdende einde daar is?
Ik vraag me af wat voor droom je de koning toe wenst, wat voor regel je zou toevoegen aan het Lied voor de Koning. Wat voor nationaal cadeau toepasselijk zou zijn. Ervaring, dat is wat het cadeau zou moeten zijn. Twee weken leven als een behoeftige bejaarde in een verzorgingstehuis, een paar weken containers lossen in een distributie centrum, misschien een tijdje als bijstandsgerechtigde wekelijks naar de voedselbank gaan. Misschien zou het een goed cadeau zijn dat een van z’n dochters lesbienne blijkt te zijn, dat zou het cultureel handje schudden met bijvoorbeeld de Russische dictator een heel andere dimensie geven. De koning zou zich toch direct schikken in een representatieve en ceremoniële rol als hem duidelijk werd wat de Nederlandse regering allemaal voorstelt en ondersteund in zijn naam en waaronder hij zijn handtekening zal moeten plaatsen.
Dat kleine landje, waarvan hij koning is, gedraagt zich als een Jack Russel, klein maar met grootsheidswaanzin en overtuiging dat geen Duitse herder te groot is om tegenaan te keffen. Die kleine natie aan de Noordzee waarin de realiteit altijd wat later doordringt en het afblaffen veranderd in zenuwachtig likken en achteraan sluiten in de roedel. Dat landje waarvan de regering zonder enige empathie maatregelen neemt die de zwakkeren in de wereld hun laatste beetje eigenwaarde afnemen. Een droom voor de koning zou kunnen zijn dat hij het vaderland van zijn vader en grootvader zou oproepen het homohuwelijk toe te staan. Ze droomden namelijk van die geweldige dag dat ze uiteindelijk elkaar het “ja woord” zouden geven. Welvarende zogenaamde vrije westerse naties als Duitsland waarin dat nog steeds niet mogelijk is, of Frankrijk waar duizenden de straat op gaan om te protesteren als hun regering het voornemen daartoe uitspreekt, maken wel deel uit van die zogenaamde liberale en sociale Europese Unie.
Zou het niet een koninklijke droom zijn om de rechten en plichten in Europa overal te stroomlijnen, zodat die veelbelovende baan van een Spaanse student niet met het, door een noord Europese International met een brievenbus in Amsterdam goedkoop geprivatiseerde opgekochte, bedrijf verdwijnt naar een land op de andere kant van de wereld?
Zou het niet koninklijk zijn als die Portugese bejaarde weer werd bevrijdt uit het kamertje waarin hij zit opgesloten bij zijn kinderen, alleen omdat de 135 Euro ouderdom uitkering meer dan de helft van het maandelijkse inkomen van het gezin vertegenwoordigd, en ze hem daarom uit het verzorgingstehuis hebben gehaald?
Zou het niet koninklijk zijn om de begeleiding van zo’n autistische jongen, die staat voor zoveel gehandicapten, mogelijk te blijven maken zodat het leven leefbaar blijft, ook voor zijn ouders en omgeving?
Nee, aan de liefde voor elkanders ellende en armoede viel geen koninklijke oplossing meer te bedenken. Zelfs een warme kamer, een vers brood en wat elektriciteit was te veel gevraagd, de consequentie van te weinig empathie, te weinig ervaring, ontbrekend inlevingsvermogen en cijfermatige benaderingen van complexe vraagstukken die slechts op te lossen zijn met een wat eerlijkere verdeling, harmonische gedachten en compromis bereidheid. Samen naar de hemel, de uiteindelijke uitweg, die de nieuwe Paus waarschijnlijk veroordeeld, maar och die autoriteit heeft allang zijn geloofwaardigheid verloren. Goud, pracht en praal voor het instituut, tot zelfmoord gedreven gelovigen. Ja, Koninklijk lijkt het wel, buigende onderdanen uitgeknepen door de elite. Toch hoop ik dat de droom voor onze toekomstige koning dichter bij de realiteit van de alledaagse beslommeringen ligt. Die onbekommerde luxe en voorkeursbehandelingen heeft hij tenslotte al.
Reacties
Een reactie posten