Columnisten Leed...

Hectiek, iedere dag weer. Diverse onderwerpen per dag roepen om over geschreven te worden. De bloggers tikken zich het klaplazerus, reaguurders hebben het zo druk dat er geen tijd meer is om te denken aan fatsoen of enigszins begrijpelijke zinnen. Kranten staan vol met onzin en zaken die slechts de waan van de dag versterken. De grote lijnen, bedreigingen, toekomstige problemen en achtergrond verhalen zijn verdreven door tweets van politici en televisie-experts als kop boven een smeuïg artikel. Waar kan de serieuze blogger nu nog eer aan behalen?

Over dat briefje van Henk Bleeker misschien? Nee, niet dat papiertje dat over de tafel ging bij Pauw en Witteman, maar die welgemeende geste tijdens dat interview met een journaliste. “Als je wilt mogen jij en je moeder wel met me mee naar huis. Ik heb paardjes.....” Ze vergat haar moeder mee te nemen en de gevolgen zijn uitgebreid besproken in de media.

Over de toename van terroristische en criminele organisaties misschien? Bendes die zieke en oude mensen beroven van hun laatste centen en zich niet verschuilen in het donker, maar met hun witte boorden op klaarlichte dag hun activiteiten uitoefenen. Vroeger waren ze bekend als ministeries. Grote organisaties waarvan de directeuren alle winst als loon en bonus opstrijken omdat ze als stichting toch geen winst mogen maken zoals Stivoro, een bende van sacherijnige extremisten die er voor gezorgd hebben dat negentigjarige bejaarden, met een deken bedekt, in hun rolstoel buiten de poort van het verzorgingstehuis in de vrieskou hun sigaretje moeten roken.

Over politici met flexibele principes? Over christenen met heidense rituelen? Over atheïsten met een plotselinge christelijke aversie voor koopzondagen, weigerambtenaren en homo's in het speciaal onderwijs? Over een autist, die met een fobie voor alles waarin hij zich niet kan verplaatsen, er in z'n eentje voor zorgt dat alle belangrijke beslissingen voor vier jaar zijn bevroren? Over die 162 rabbijnen en joodse leiders die homoseksualiteit een ziekte noemen? Over het declareren van een 'homotherapie' bij verzekeraars onder de noemer 'diagnose jeugdtrauma?' Over Netanjahoe's bezoek aan Nederland en of die extremist als ongewenste vreemdeling moet worden verklaard en dus huiswaarts moet worden gestuurd?

De reaguurder heeft het er maar druk mee. Er moet gereageerd worden, maar de tijd ontbreekt voor verdieping in het onderwerp. Een zichzelf respecterende reaguurder heeft over alles een mening toch? Omgangsvormen, waarheden en een beetje respect worden overschaduwd door onsamenhangende scheldpartijen verwoord in een taal waaruit je Nederlands zou kunnen distilleren. Er is voor de blogger of columnist geen eer meer te behalen aan oubollig fatsoen of reële feiten. De satire, humor en een beetje sarcasme, waarmee de columnist of blogger op provocerende wijze een onderwerp aan de kaak stelt zijn vaak reden tot ondoordachte, onzinnige en extremistische reacties.

Journalistiek lijkt tegenwoordig slechts een uitlaatklep voor mislukte politici als Joost Eerdmans, waarvan het radioprogramma dat hij presenteert, serieus bedoeld blijkt te zijn. De veronderstelling dat het hier gaat om satire, wordt op ondubbelzinnige wijze om zeep geholpen door de immuniteit van Eerdmans voor andere meningen dan die van zichzelf. Onder het excuus van journalistiek wordt hij daar ook nog voor betaald met belastinggeld. Moet je daar nu een column of blog over schrijven? Een bedroevend aantal van de huidige schoolverlaters en hun ouders kunnen niet meer dan 140 letters in zich opnemen en verliezen al hun concentratie vermogen na het lezen van een krantenkop. Politici hebben hun one-liners al klaar voor dat ze de feiten in een dossier hebben gelezen. De communicatie tussen schrijver en lezer wordt langzamerhand gereduceerd tot het aantal woorden dat op een tegeltje past. Wijsheid.......