Doorgaan naar hoofdcontent

Pyromanen Deportatie

Met de arrestatie van de 32-jarige Marco Cardoso uit Castro Daire en een 16-jarige jongen uit Rio de Loba zitten momenteel in totaal tien mogelijke Portugese bosbrandstichters in voorarrest. Terwijl de Portugese 4-mast schoener Santa Maria Manuela mee vaarde in de Amsterdam Sail-In parade, een belangrijk moment voor de mensen van Pascoal & Filhos, het bedrijf dat het voormalig kabeljauw-schip restaureerde, wordt Marco Cardoso ervan verdacht de brand in Moledo te hebben aangestoken die meer dan duizend hectare bos in vlammen op deed gaan en een schade van meer dan zes ton veroorzaakte.

Water en vuur, twee elementen die elkaar bestrijden, versterken en soms zelfs nodig hebben. Veel van de bosbranden zijn aanvankelijk gecontroleerd aangestoken om de bodem vrij te maken van struiken en planten. Het vergemakkelijkt de “oogst” van het hout, benodigd voor het maken van bijvoorbeeld scheepsmasten. De Santa Maria Manuela, gebouwd in Lissabon in 1937, maakte vroeger deel uit van de “Portuguese White Fleet”, de vloot die de wateren van de Noordzee trotseerde op zoek naar de in Portugal zo geliefde bacalhau. In 1993 zag het er naar uit dat het schip gesloopt zou worden, maar dankzij de Fundação Santa Maria Manuela werd het gered. Zestien jaar lang werkte Pascoal & Fihos aan de restauratie van het zwaar beschadigde schip, dat in mei van dit jaar voor het eerst weer te water werd gelaten.

Toen Marco Cardoso de rechtbank werd binnengeleid wachtte hem een woedende menigte, die hem zelfs met de dood bedreigde. De woede van de dorpelingen richtte zich eveneens op de autoriteiten, aangezien de man in 2005 ook voor brandstichting gearresteerd werd. Ze zijn woedend dat de man alleen de weekenden door moest brengen in de gevangenis, terwijl hij op weekdagen gewoon thuis mocht zijn. Hij maakte gebruik van het elektronisch huisarrest, wat hem kennelijk niet verhinderde opnieuw brand te stichten. In Nederland zou zo’n persoon toch op z’n minste TBS worden opgelegd, om hem te behandelen en zijn aanstekingsdrang te doorgronden en eventueel therapeutisch te verminderen. Misschien zou een varende gevangenis voor de mensen die zijn opgepakt voor het aansteken van een bosbrand een uitkomst bieden. De Santa Maria Manuela is nu alleen nog bedoeld als toeristische attractie, maar zou natuurlijk als “werkstraf” schip kunnen worden ingezet.

Al dat “vuur” kan tenslotte het best bestreden worden met heel veel water. Dankzij de daling van de temperatuur was gisteren de rustigste dag van de maand voor de Portugese brandweer. Er werden “slechts” 236 nieuwe meldingen van bosbrand geregistreerd. Soms ontstaat zo’n brand door onachtzaamheid van een vakantieganger maar veelal is het een gevolg van de kronkelende hersenen van een pyromaan. Als land waar de scheepvaart een grote rol speelde, en nog altijd speelt, kon Portugal natuurlijk niet ontbreken op Sail Amsterdam. Als groot voorbeeld voor Balkenende en z’n VOC, waren de Portugezen uiterst bekwaam in het zeeroven, slaven vervoeren en deden in niets onder voor hun Nederlandse collega’s.

Misschien dat de slag om strenger straffen door de PVV en de VVD tot uiting kan komen in het ouderwetse kielhalen, en transporteren van ongewenste vreemdelingen per historisch schip. Gewoon Balkenende’s adviezen opvolgen en weer de glorie tijden van deportatie laten herleven. Met de deelname aan de schepen parade in Lissabon ter ere van de Paus in mei en de North Sea Tall Ships Regatta 2010 van Londen naar IJmuiden waaraan de Santa Maria Manuela sinds de tewaterlating heeft bijgedragen, is er genoeg ervaring opgedaan. Nu het schip in Nederland is en binnenkort terug vaart naar Lissabon, had ik op z’n minst een verzoek verwacht van Wilders om in de nationale wateren van Marokko even wat “pakketjes” af te leveren. Het moet ook mogelijk zijn om via wat kanalen en via de Westerwoldse A een dergelijk bootje vanaf Veendam het zeegat uit te sturen, maar dan moeten ze die pyromaan daar eerst wel te pakken krijgen.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een kleurrijke veer in je reet steken

De derde dag alweer in 2017. Gisteren zou je nog kunnen beschouwen als een aarzelend koude start, maar vandaag is het weer gewoon “business as usual”.  Een groot gedeelte van alle geschenken en presentjes van de afgelopen periode liggen liefdeloos, en al weer vergeten, in een hoek, een ander gedeelte al kapot in de vuilnisemmer. Volgens de normen van een autohandelaar is de waarde van het nieuwe jaar al met tientallen procenten gedaald, nee, nieuw duurt slechts maar een dag. Terwijl steeds meer economen moeten bekennen dat een alternatief sociaal en financieel beleid, zoals dat in Portugal ten uitvoer wordt gebracht, helemaal geen verdoemenis tot gevolg heeft, alternatieve energie helemaal geen utopische optie blijkt maar een reële mogelijkheid en allerlei artsen en andere deskundigen tot de conclusie komen dat het verhogen van de pensioenleeftijd achteraf veel meer nadelen dan voordelen heeft, steken, bij gebrek aan applaus, rechtse politici zichzelf dan maar een kleurrijke veer in

Een keet vol losseflodders, een beurs vol verantwoordelijkheid

Vijftien is hij, Maurice. In de regen van een gure februari dag wacht hij ongeduldig in de auto op zijn vriend Barry. De verlaagde Opel Astra is weliswaar een oud karretje, maar de drieduizend euro dure radio-installatie zorgt voor een heerlijke dreun. De afkeurende blikken van de voorbijgangers, op het parkeerterrein van de plaatselijke supermarkt, laten hem koud. De gedachte aan slimme plan om zijn vriend een kratje bier te laten kopen maakt hem alleen maar stoerder. Het feit dat hij nu niet in de schoolbanken zit, maar op de bijrijderstoel van deze gave wagen, getuigt van een zelfverzekerde volwassenheid. Zestig is hij, Ahmed. Onder een parasol, geniet hij van het zeezicht in de heerlijke februari zon. De Bentley, waarmee hij van het vliegveld werd gehaald, staat keurig in de bewaakte parkeergarage. Met een glanzende grijns op zijn gezicht nipt hij van zijn thee, leest een krant en straalt een zelfverzekerdheid uit, waaraan de Nederlandse Maurice een voorbeeld zou kunnen nemen. Het

Dualisme in een dwangbuis

“In de tweede kamer gaat alles sneller”, zei ze met een lach. Nog maar net verkozen tot de beste Europarlementariër van 2010 en sinds de laatste verkiezingen plaatsnemend in de fractie van de VVD, komt het - klaarblijkelijk aangeboren - dualistische karakter haar in de weg te zitten. Als minister Bolleboos een contract tekent met de Amerikanen, moet ze helaas achteraf vragen stellen. Misschien gaat het in Den Haag allemaal te snel. “Ik ben er om de regering te controleren” twitterde ze als antwoord op een vraag daarover door ondergetekende. Haar ex-Europa collega Sophie stelde vast dat het toch echt een VVD minister is, die schijnbaar zonder overleg met zijn eigen partij, deze actie had ondernomen. Zal ze zich staande houden in de slangenkuil van het Haagse, dat vastbijtende, in Bodengraven opgegroeide sterke individuutje. In het Europese Parlement was ze een opvallende verschijning, samen met Sophie in ’t Veld vechtend voor onze privacy. Jammer voor D66 dat ze gekozen heeft voor de VV