Een groen gezin versus Femke’s opvattingen.

CO2 is de norm waartegen alles wordt gespiegeld. In dit moment van de culturele geschiedenis, waar in alle onderwerpen van gesprek aan elkaar worden gekoppeld door een overkoepelend thema, bereikt de emancipatie van de mens z’n hoogtepunt. Het is nog maar een paar jaar geleden dat, geitenwolsokken dragende, milieu bewuste lieden als onaangepast en alternatief werden bestempeld. Diverse “onbegrepen” individualisten emigreerden naar het platteland en, bij gebrek aan mogelijkheden, naar andere plaatsen op de wereld. Met een eigen biologische moestuin, zonne-energie, aardwarmte, kleinvee en in de ideologische setting zelfs compleet self-supporting bouwden ze een levenswijze, die door het gros werd omschreven als “idiotologie”. Maar nu kwam de “crisis”. Al jarenlang werden de kosten van gas, elektriciteit, olie en dagelijkse boodschappen steeds hoger, mede door allerlei belasting technische regeltjes en onderwaardering van de zo beminde Nederlandse gulden. Geld wordt steeds schaarser en privacy een ondermijnd privilege.

Wie is er nu alternatief? Die “groene” gezinnen, voor wie de prijzen van gas, elektriciteit e.d. geen invloed hebben op hun budget. Ineens lijkt dat alternatieve van een paar jaar geleden de oplossing voor vele tekortkomingen. Nederland is niet het makkelijkste land om self-supporting door het leven te manoeuvreren. Allerlei verplichte ambtelijke voorwaarden maken het moeilijk om je eigen afval te verwerken. In veel andere landen is dat een stuk makkelijker en vandaar dat vele dan ook hebben gekozen voor een emigratie.

Je kunt de levenswijze van gezinnen natuurlijk langs de lat van emancipatie leggen. Je kunt ook als maatstaf de CO2 norm nemen. Hoe goed is het voor het milieu om 2 auto’s te rijden, 2 banen te hebben, allerlei buitenstaanders te moeten in huren om je geëmancipeerde levensstijl vol te houden? Ik heb best wel een zwak voor Groen-Links voorvrouwe Femke Halsema, maar op sommige momenten constateer ik ook een doorgeslagen emancipatie gevoel.
Een nadeel van een leven op afstand is dat nieuws je soms wat later bereikt. Vandaar ook dat ik deze week een Kerstaflevering van de “Libelle” onder ogen kreeg. “Femke steekt een kaarsje op voor alle onderdrukte vrouwen”, een kop boven het artikel die sympathie oproept.
Ik hoor het haar uitspreken. Haar vriend mag zich gelukkig prijzen. Hoe geweldig moet het zijn om een, in haar zo heerlijke accent, een liefdesverklaring te mogen ontvangen. Maar ondanks het op de eerste blik goedbedoelend en persoonlijk interview, ontfrutselt de Libelle ook haar vrouw- en milieu onvriendelijke overtuiging. “Maar”, zo zegt Femke in het interview, “ik kan me bijvoorbeeld ergeren aan hoogopgeleide vrouwen die na zo’n enorme investeringen alles opgeven voor kinderen.” Een zin waarmee ze dus aangeeft dat de eigen vrijheid om keuzes te maken in je leven moeten wijken voor de dogma’s die emancipatie met zich mee heeft gebracht. Femke heeft liever dat in een gezin beide ouders werken, de kinderen naar de opvang brengen en alle zinvolle invullingen van het leven ondergeschikt maken aan hun carrière. De CO2 uitstoot van het ouderwetse gezin is vele malen minder dan het moderne samenleven, waar Femke zo’n goed voorbeeld van is. Een tweede auto, een extra gebouw waarin de kinderen worden opgevangen, het vervoer van de “oppassers, de stookkosten om die kinderen niet in de kou te laten zitten, het omrijden via de opvang, en zo kun je nog wel even doorgaan.

Nee, dan die ongeëmancipeerde “alternatieve” gezinnen, waarbij de jongelingen veilig eten krijgen, emotionele aandacht en leren hoe je met deze wereld om moet gaan. Van die kleuters die met hun handjes in de grond wroeten en al vroeg leren hoe dat moet, dat aardappels rooien. Hoe je zonder de aarde te veel pijn te doen kunt leven, zonder die carrière drang.

Hulde aan de vrouw die wat dichter bij de natuur staat, en haar gevoel van moeder zijn, ondanks alle tegenwerkingen van Femke, laat spreken. Die beslissing is beter voor de kinderen, maar vooral beter voor het milieu. In plaats van ’s avonds, met je regenjas nog aan, de kinderen een goedenacht kus geven, lijkt het me beter als één van de ouders thuis is, als ze uit school komen. Femke heeft het goed voor met het milieu, de minder bedeelden en daarvoor verdient ze mijn sympathie. Maar het diskwalificeren van de “zogenaamd niet werkende” moeder, is een fors CO2 uitstotende misvatting.