IJskoud toekijken...

2017, de 18e alweer, werkbank-woensdag op de eenzame heuvel. Terwijl een feministische blote tieten activiste er achterkomt dat er helemaal niets blijkt te zijn om te “grijpen” in het kruis van Donald Trump, en dus zwaar teleurgesteld de Madrileense versie van Madam Tussauds verlaat, alwaar het wassen beeld zonder ballen wordt onthuld, krijgt de held, of heldin zo u wilt, Chelsea Manning te horen dat ze eerdaags de gevangenis, 28 jaar eerder dan gepland, mag verlaten. Vroeger waren er geen digitale dossiers, maar datgene Manning wereldkundig maakte is nog maar het topje van de berg vuiligheid dat in stoffige archieven geheim ligt te wezen. Patrice Lumumba, de eerste legaal gekozen premier van de Democratische Republiek Congo, werd 50 jaar geleden vermoord, op 17 januari, 1961. Deze gruwelijke moord, goedgekeurd en mede-mogelijk gemaakt door Eisenhower, was de enige optie die de VS en hun westerse bondgenoten zagen om de Afrikanen af te houden van zeggenschap over hun eigen grondstoffen, iets waar het bijna altijd om blijkt te gaan.  De USA en België gebruikten alle middelen die ze tot hun beschikking hadden om de Congolese rivalen van Lumumba om te kopen, huurmoordenaars in te huren en uiteindelijk een Belgisch executie eskader er op uit te sturen om een democratisch gekozen president te vermoorden. Terwijl de ijsmeesters groen licht geven, zodat de schaatsmarathon op natuurijs in Noordlaren ieder moment kan beginnen, stijgen diverse vliegtuigen op vanaf Schiphol om in Banjul, de hoofdstad van Gambia, honderden Nederlanders op te halen die te horen hebben gekregen dat ze het land maar het best zo snel mogelijk kunnen verlaten. Nu is er in het landje aan de rivier weinig te halen, qua grondstoffen, dus zal de “westerse” internationale gemeenschap gewoon, de al 22 jaar zittende president Yahya Jammeh, die z’n verkiezingsnederlaag als visresten in de bek van en lepelaar gooide, toekijken bij z’n poging om het land als een dictatuur te gaan runnen. Ondertussen ervaart een geit van de buurman hoe glad ijs is, en dondert via de voorruit en de motorkap op de grond bij de zoveelste poging om het dak van onze auto als uitkijkpost te gebruiken. Ja, in de vallei van de perenbomen vriest het, voor het eerst in de tien, jaar ook. Misschien moet ik die antieke Friesche Doorlopers die, als decoratie en herinnering aan de kou, in de bibliotheekkamer met Nederlandstalige boeken, aan de muur hangen, toch maar invetten en “ijsklaar” maken...