Doorgaan naar hoofdcontent

Griekse Boerenkool taferelen

2017, vrijdag 20 januari, de dag waarop de bewoners van de Algarve met een nieuwsgierige blik, in alle vroegte, naar buiten kijken of de wereld nog steeds wit is. Jawel, sinds het eerst sinds 1960 sneeuwt het weer eens in het zuiden van Portugal. Terwijl een Engelse immigrant klaagt over het uitblijven van de “fuel allowence”, een overgebleven middeleeuws ritueel dat de stookkosten van de ingezetenen van dat eiland in de Noordzee subsidieert, maar niet wordt uitgekeerd in een ander land, waar mensen het tenslotte ook warm proberen te hebben en het met veel minder inkomen moeten doen dan de, maandelijks overgemaakte, uitkering van een pensionado,  probeert een andere uitkeringstrekker tijdens een interview uit te leggen hoe de mensen het vertrouwen in de politiek verliezen. Deze dame, met een mandaat van haar kiezers, smeet, halverwege haar contract, al haar taken neer en verdween met een bovengemiddelde uitkering waarmee je 5 bijstand families in weelde kunt onderhouden, richting het beloofde land om aan de presidentscampagne van Mevr. Clinton mee te werken. Ze moesten haar echter niet, zo’n politica met een frauduleuze onbetrouwbare achtergrond die haar taak als parlementslid in haar eigen land niet eens serieus nam. Ondertussen wordt het Senegalese leger verwelkomd in Gambia, beweert een gefrustreerde muzikant dat de eeuwenoude traditie van communiceren via muziek slechts als een betaalde expressie mag voortbestaan, gelijk water een luxe voor de elite dreigt te worden en het, met respect, verzorgen van de ouderen van een zelfsprekendheid evolueerde, via een betaalde banen, naar de opoffering van een maatschappelijke carrière. Terwijl dood vriezende vluchtelingen het succes van dat geweldige Europees beleid onderschrijven, de metro-stations in Lissabon tijdelijk voor daklozen ook ‘s nachts open blijven om Griekse taferelen te voorkomen en God een vreselijke miscalculatie maakte ten aanzien van dag, datum, tijdstip, continent en hotel omdat hij geen rekening hield met de opwarming van het klimaat, vriest het op de heuvel van een zaagsel makende immigrant hard genoeg om de olm uit het hout te verdrijven. De tuin ligt dus vol met stukken geïnfecteerde meubel onderdelen en zie, er is weer plaats in de diepvrieskist voor eetbare zaken. Het is vrijdag, het vriest, het is een ideale dag om boerenkool te oogsten, jammer alleen dat de Portugese buurman nog nooit van die lekkernij heeft gehoord...

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een kleurrijke veer in je reet steken

De derde dag alweer in 2017. Gisteren zou je nog kunnen beschouwen als een aarzelend koude start, maar vandaag is het weer gewoon “business as usual”.  Een groot gedeelte van alle geschenken en presentjes van de afgelopen periode liggen liefdeloos, en al weer vergeten, in een hoek, een ander gedeelte al kapot in de vuilnisemmer. Volgens de normen van een autohandelaar is de waarde van het nieuwe jaar al met tientallen procenten gedaald, nee, nieuw duurt slechts maar een dag. Terwijl steeds meer economen moeten bekennen dat een alternatief sociaal en financieel beleid, zoals dat in Portugal ten uitvoer wordt gebracht, helemaal geen verdoemenis tot gevolg heeft, alternatieve energie helemaal geen utopische optie blijkt maar een reële mogelijkheid en allerlei artsen en andere deskundigen tot de conclusie komen dat het verhogen van de pensioenleeftijd achteraf veel meer nadelen dan voordelen heeft, steken, bij gebrek aan applaus, rechtse politici zichzelf dan maar een kleurrijke veer in

Een keet vol losseflodders, een beurs vol verantwoordelijkheid

Vijftien is hij, Maurice. In de regen van een gure februari dag wacht hij ongeduldig in de auto op zijn vriend Barry. De verlaagde Opel Astra is weliswaar een oud karretje, maar de drieduizend euro dure radio-installatie zorgt voor een heerlijke dreun. De afkeurende blikken van de voorbijgangers, op het parkeerterrein van de plaatselijke supermarkt, laten hem koud. De gedachte aan slimme plan om zijn vriend een kratje bier te laten kopen maakt hem alleen maar stoerder. Het feit dat hij nu niet in de schoolbanken zit, maar op de bijrijderstoel van deze gave wagen, getuigt van een zelfverzekerde volwassenheid. Zestig is hij, Ahmed. Onder een parasol, geniet hij van het zeezicht in de heerlijke februari zon. De Bentley, waarmee hij van het vliegveld werd gehaald, staat keurig in de bewaakte parkeergarage. Met een glanzende grijns op zijn gezicht nipt hij van zijn thee, leest een krant en straalt een zelfverzekerdheid uit, waaraan de Nederlandse Maurice een voorbeeld zou kunnen nemen. Het

Dualisme in een dwangbuis

“In de tweede kamer gaat alles sneller”, zei ze met een lach. Nog maar net verkozen tot de beste Europarlementariër van 2010 en sinds de laatste verkiezingen plaatsnemend in de fractie van de VVD, komt het - klaarblijkelijk aangeboren - dualistische karakter haar in de weg te zitten. Als minister Bolleboos een contract tekent met de Amerikanen, moet ze helaas achteraf vragen stellen. Misschien gaat het in Den Haag allemaal te snel. “Ik ben er om de regering te controleren” twitterde ze als antwoord op een vraag daarover door ondergetekende. Haar ex-Europa collega Sophie stelde vast dat het toch echt een VVD minister is, die schijnbaar zonder overleg met zijn eigen partij, deze actie had ondernomen. Zal ze zich staande houden in de slangenkuil van het Haagse, dat vastbijtende, in Bodengraven opgegroeide sterke individuutje. In het Europese Parlement was ze een opvallende verschijning, samen met Sophie in ’t Veld vechtend voor onze privacy. Jammer voor D66 dat ze gekozen heeft voor de VV