Neerslag

Nee hoor, ik ben geen lid meer. Niet van een vereniging, niet van een club, niet van een kerkgenootschap en zelfs niet van een politieke partij. Geen uitgeworpen net waarin de massa verstrengeld raakt, geen bestuursregeltjes en organisatie uitgangspunten. Nee, zelfs geen digitaal nummer, waarmee mijn vaderland z'n onderdanen tegenwoordig aanspreekt, waarmee ze bij gebrek aan fatsoen onze doopnamen zijn vergeten. Waarom ook, zou ik lid zijn van een groep en daarmee mijn individuele keuzes laten beknotten door bestuurlijke regeltjes en statuten. Het is de wet, waaraan ik me moet houden, en zelfs die veranderd regelmatig en is vaak voor meerdere uitleg vatbaar. Ik rij geen motor, gelukkig maar, men zou mij kunnen aanzien voor een crimineel. Ik ben wel een echte bluesliefhebber, had tot voor kort lang haar, droeg een bandana en rijd nog steeds in een mintgroene bestelbus die je van kilometers ver ziet aankomen. Het heeft me zeker 100 uur van m'n leven gekost, die grensovergangen ...

Hectiek, iedere dag weer. Diverse onderwerpen per dag roepen om over geschreven te worden. De bloggers tikken zich het klaplazerus, reaguurders hebben het zo druk dat er geen tijd meer is om te denken aan fatsoen of enigszins begrijpelijke zinnen. Kranten staan vol met onzin en zaken die slechts de waan van de dag versterken. De grote lijnen, bedreigingen, toekomstige problemen en achtergrond verhalen zijn verdreven door tweets van politici en televisie-experts als kop boven een smeuïg artikel. Waar kan de serieuze blogger nu nog eer aan behalen? Over dat briefje van Henk Bleeker misschien? Nee, niet dat papiertje dat over de tafel ging bij Pauw en Witteman, maar die welgemeende geste tijdens dat interview met een journaliste. “Als je wilt mogen jij en je moeder wel met me mee naar huis. Ik heb paardjes.....” Ze vergat haar moeder mee te nemen en de gevolgen zijn uitgebreid besproken in de media. Over de toename van terroristische en criminele organisaties misschien? Bendes die ziek...