Doorgaan naar hoofdcontent

Vrijdag de dertiende, zwaar weer

2017, Januari, en jawel gelijk een vrijdag de 13e.  Terwijl een van de Franse presidentskandidaten, de leider van het rechts-racistische populistische Front National, Marine Le Pen een kop koffie drinkt in de Trump Tower, zonder ook maar enige hoop om de narcistische schavuit zelf te ontmoeten, gelijk een bijstandsmoeder die de straat op gaat met een tweedehands kartonnen tasje van Gucci, het wereldberoemde Maracanã-stadion in Rio de Janeiro, vijf maanden na de Olympische Spelen doet denken aan een historische Azteken ruïne en een houtbewerker in Portugal wakker wordt met Chinees geïnspireerde spierpijn, staat een blauwharige pilatus instructrice, te lenig om spierpijn te ervaren, woest tegen de golfslag in te zuchten op de kade van TESO in Den Helder, de overvaart naar Texel blijkt door de harde wind niet mogelijk. Ondertussen laat een van het dozijn schreeuwende, pistool trekkende, politieagenten, na de achtervolging en arrestatie van een op de grond liggende student, met een donkere huidskleur, tijdens de hoorzitting in Evanston (USA, waar anders?) weten dat hij blij mag zijn niet door kogels te zijn doorzeefd omdat hij nu eenmaal een auto had gekocht die niet bij zijn profiel paste en daarom wel gestolen moest zijn. Op de een of andere manier komt het hele verhaal wat Nederlands over. Terwijl een paar trotse, creatieve, en hoogstwaarschijnlijk minder begaafde, ongetwijfeld cultuur vaste ouders hun dochter de naam Swastika meegeven voor de rest van haar leven, ligt vanaf vandaag de Rural Muller melk in de Spaanse supermarktschappen, melk geproduceerd door vrouwen, nee, door boerinnen natuurlijk, die overigens de helft van alle melkveebedrijven in Spanje runnen en die er van overtuigd zijn dat ze zonder tussenkomst van de, miljarden omzettende, Danone Melk Mafia, een realistische prijs voor hun product kunnen vragen en dat ook doen. 1,20 voor een pak eerlijke melk, een eerste stap naar het ontmantelen van wurgcontracten in een corrupte subsidie slurpende wereld. Jammer dat de gemiddelde Spanjaard er geen boodschap aan heeft, die lengd uit armoede het goedkoopste pak melk sowieso al aan met nog meer water....

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een kleurrijke veer in je reet steken

De derde dag alweer in 2017. Gisteren zou je nog kunnen beschouwen als een aarzelend koude start, maar vandaag is het weer gewoon “business as usual”.  Een groot gedeelte van alle geschenken en presentjes van de afgelopen periode liggen liefdeloos, en al weer vergeten, in een hoek, een ander gedeelte al kapot in de vuilnisemmer. Volgens de normen van een autohandelaar is de waarde van het nieuwe jaar al met tientallen procenten gedaald, nee, nieuw duurt slechts maar een dag. Terwijl steeds meer economen moeten bekennen dat een alternatief sociaal en financieel beleid, zoals dat in Portugal ten uitvoer wordt gebracht, helemaal geen verdoemenis tot gevolg heeft, alternatieve energie helemaal geen utopische optie blijkt maar een reële mogelijkheid en allerlei artsen en andere deskundigen tot de conclusie komen dat het verhogen van de pensioenleeftijd achteraf veel meer nadelen dan voordelen heeft, steken, bij gebrek aan applaus, rechtse politici zichzelf dan maar een kleurrijke veer in

Een keet vol losseflodders, een beurs vol verantwoordelijkheid

Vijftien is hij, Maurice. In de regen van een gure februari dag wacht hij ongeduldig in de auto op zijn vriend Barry. De verlaagde Opel Astra is weliswaar een oud karretje, maar de drieduizend euro dure radio-installatie zorgt voor een heerlijke dreun. De afkeurende blikken van de voorbijgangers, op het parkeerterrein van de plaatselijke supermarkt, laten hem koud. De gedachte aan slimme plan om zijn vriend een kratje bier te laten kopen maakt hem alleen maar stoerder. Het feit dat hij nu niet in de schoolbanken zit, maar op de bijrijderstoel van deze gave wagen, getuigt van een zelfverzekerde volwassenheid. Zestig is hij, Ahmed. Onder een parasol, geniet hij van het zeezicht in de heerlijke februari zon. De Bentley, waarmee hij van het vliegveld werd gehaald, staat keurig in de bewaakte parkeergarage. Met een glanzende grijns op zijn gezicht nipt hij van zijn thee, leest een krant en straalt een zelfverzekerdheid uit, waaraan de Nederlandse Maurice een voorbeeld zou kunnen nemen. Het

Dualisme in een dwangbuis

“In de tweede kamer gaat alles sneller”, zei ze met een lach. Nog maar net verkozen tot de beste Europarlementariër van 2010 en sinds de laatste verkiezingen plaatsnemend in de fractie van de VVD, komt het - klaarblijkelijk aangeboren - dualistische karakter haar in de weg te zitten. Als minister Bolleboos een contract tekent met de Amerikanen, moet ze helaas achteraf vragen stellen. Misschien gaat het in Den Haag allemaal te snel. “Ik ben er om de regering te controleren” twitterde ze als antwoord op een vraag daarover door ondergetekende. Haar ex-Europa collega Sophie stelde vast dat het toch echt een VVD minister is, die schijnbaar zonder overleg met zijn eigen partij, deze actie had ondernomen. Zal ze zich staande houden in de slangenkuil van het Haagse, dat vastbijtende, in Bodengraven opgegroeide sterke individuutje. In het Europese Parlement was ze een opvallende verschijning, samen met Sophie in ’t Veld vechtend voor onze privacy. Jammer voor D66 dat ze gekozen heeft voor de VV