Doorgaan naar hoofdcontent

En de klokken luiden traditioneel

2017, Dinsdag 10 januari, terwijl we in Casa Agradavel wachten op een monteur die de problemen met onze telefoonverbinding moet oplossen, de locale TV een uur lang beelden laat zien, zonder commentaar, van Google-Earth screenshots, discussiërende hulpverleners en een plas bloed op een zebrapad, welke is achtergebleven na een ongeluk met twee doden tot gevolg, rekent een serveerster, in het Amerikaanse Loudoun, een lunch af met gasten en vindt naast het afgepaste geldbedrag een geschreven opmerking onderaan de rekening; “Goede service, maar we geven geen fooi aan Zwarten”, iets dat in het Amerika van Trump gewoon valt onder de vrijheid van beledigen en discriminatie. Ondertussen oppert een Nederlandse filosoof dat ouderen minder stemrecht zouden moeten hebben omdat jongeren nu eenmaal langer de consequenties van besluiten moeten dragen, terwijl hij als democratie ondermijnende, maatschappij vreemde, filosoof z’n halve verstand voor de volle honderd procent geschikt acht om wel de politieke richting van het land te bepalen. Terwijl een gepensioneerd Engels stel, zonder andere consequenties dan gewoon niet meer gegroet te worden door hun mede-dorpsbewoners, klaagt over de “stank” van hun buurman’s geiten, ondervindt een Nederlandse journaliste en “mannequin” dat het niet accepteren van locale gebruiken en rechten, van mensen die generaties lang op die plek wonen waar zij zo nodig naar wilde emigreren, soms wel op weerstand stuit. Tot tweemaal toe is haar naturalisatie geweigerd op grond van haar aanhoudende geklaag, ook via kranten en ander media, over het eeuwenoude gebruik van, jawel, koeien bellen. Volgens de lokale voorzitter van de Zwitserse Volkspartei willen ze haar geen burgerschap “schenken” omdat ze bezwaar heeft tegen tradities en zich niet wenst te conformeren aan locale gebruiken. Nu gaan ze daar in Zwitserland soms wat ver, gezien het feit dat vorig jaar nog een gezin uit Kosovo het staatsburgerschap geweigerd omdat ze altijd in “Winschoter Smokings” (joggingpakken) rondliepen, extremistische politici bedenken soms ridicule redenen om de cultuur van volk en vaderland zuiver te houden. Ondertussen ligt, in het huis op de eenzame heuvel, de viervoeter al weer vredig voor de hete houtkachel, loeit de wind om het huis en ruikt het heerlijk in de tuin... de buurman is ham aan het roken.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een kleurrijke veer in je reet steken

De derde dag alweer in 2017. Gisteren zou je nog kunnen beschouwen als een aarzelend koude start, maar vandaag is het weer gewoon “business as usual”.  Een groot gedeelte van alle geschenken en presentjes van de afgelopen periode liggen liefdeloos, en al weer vergeten, in een hoek, een ander gedeelte al kapot in de vuilnisemmer. Volgens de normen van een autohandelaar is de waarde van het nieuwe jaar al met tientallen procenten gedaald, nee, nieuw duurt slechts maar een dag. Terwijl steeds meer economen moeten bekennen dat een alternatief sociaal en financieel beleid, zoals dat in Portugal ten uitvoer wordt gebracht, helemaal geen verdoemenis tot gevolg heeft, alternatieve energie helemaal geen utopische optie blijkt maar een reële mogelijkheid en allerlei artsen en andere deskundigen tot de conclusie komen dat het verhogen van de pensioenleeftijd achteraf veel meer nadelen dan voordelen heeft, steken, bij gebrek aan applaus, rechtse politici zichzelf dan maar een kleurrijke veer in

Een keet vol losseflodders, een beurs vol verantwoordelijkheid

Vijftien is hij, Maurice. In de regen van een gure februari dag wacht hij ongeduldig in de auto op zijn vriend Barry. De verlaagde Opel Astra is weliswaar een oud karretje, maar de drieduizend euro dure radio-installatie zorgt voor een heerlijke dreun. De afkeurende blikken van de voorbijgangers, op het parkeerterrein van de plaatselijke supermarkt, laten hem koud. De gedachte aan slimme plan om zijn vriend een kratje bier te laten kopen maakt hem alleen maar stoerder. Het feit dat hij nu niet in de schoolbanken zit, maar op de bijrijderstoel van deze gave wagen, getuigt van een zelfverzekerde volwassenheid. Zestig is hij, Ahmed. Onder een parasol, geniet hij van het zeezicht in de heerlijke februari zon. De Bentley, waarmee hij van het vliegveld werd gehaald, staat keurig in de bewaakte parkeergarage. Met een glanzende grijns op zijn gezicht nipt hij van zijn thee, leest een krant en straalt een zelfverzekerdheid uit, waaraan de Nederlandse Maurice een voorbeeld zou kunnen nemen. Het

Dualisme in een dwangbuis

“In de tweede kamer gaat alles sneller”, zei ze met een lach. Nog maar net verkozen tot de beste Europarlementariër van 2010 en sinds de laatste verkiezingen plaatsnemend in de fractie van de VVD, komt het - klaarblijkelijk aangeboren - dualistische karakter haar in de weg te zitten. Als minister Bolleboos een contract tekent met de Amerikanen, moet ze helaas achteraf vragen stellen. Misschien gaat het in Den Haag allemaal te snel. “Ik ben er om de regering te controleren” twitterde ze als antwoord op een vraag daarover door ondergetekende. Haar ex-Europa collega Sophie stelde vast dat het toch echt een VVD minister is, die schijnbaar zonder overleg met zijn eigen partij, deze actie had ondernomen. Zal ze zich staande houden in de slangenkuil van het Haagse, dat vastbijtende, in Bodengraven opgegroeide sterke individuutje. In het Europese Parlement was ze een opvallende verschijning, samen met Sophie in ’t Veld vechtend voor onze privacy. Jammer voor D66 dat ze gekozen heeft voor de VV