Doorgaan naar hoofdcontent

De snelheid van positiviteit en teleurstellingen

2017, Dag 6, gewoon een vrijdag waarop half Nederland teleurgesteld wakker wordt omdat de vorst niet de gewenste resultaten heeft opgeleverd de afgelopen nacht. De eendjes zwemmen nog rondjes in de waterige oppervlakte van de ijsbanen, terwijl er zo’n tweeduizend rechtgeaarde burgers trots het bedankbriefje van de belastingdienst op de deurmat vinden omdat ze zo vriendelijk waren een familielid, buurman of voormalige vriendin aan te geven als fraudeur. Niet dat er echt veel bewezen werd van die beschuldigingen omdat het meestal pesterijen bleken uit rancune of afgunst, ja, tijdens een burenruzie of echtscheiding is de belastingdienst een trouwe bondgenoot, anders dan wanneer het gaat om internationale kapitaalkrachtige belastingontduikers. Met de zelfde snelheid als een naakte vrouw in een gestolen politiewagen over de Interstate-8 in het Amerikaanse Maricopa County de achtervolgende sheriff, in een geleende auto, probeerde te ontvluchten, is beroeps racist Marine Le Pen plotseling van gedachte veranderd en wil het lidmaatschap van de EU heronderhandelen en in de euro blijven in plaats van het Britse voorbeeld te volgen. Ondanks dat sommige bankiers tot de conclusie komen dat de economische gevolgen wel meevallen, maar het tegelijkertijd duidelijk wordt dat het voor het asiel en vreemdelingen probleem helemaal geen oplossing is, besluiten de Franse Nationalisten hun vreemdelingenhaat op een andere manier te kanaliseren. Ondertussen groeit het consumenten vertrouwen in Portugal gestaag en kijken steeds meer mensen met een hoopvolle blik naar de toekomst. Niet omdat het daadwerkelijk veel beter gaat, maar gewoon omdat politieke leiders positiviteit uitstralen in plaats van populistische bangmakerij en beschuldigende vingers richting bepaalde bevolkingsgroepen. Terwijl Republikeinse officials melden dat Trump de “Mexicaanse muur” toch zelf gaat betalen en de zoveelste Obama basher een crowdfund actie start om de behandeling van z’n kanker te kunnen betalen, ligt de plaatselijke vrijdagmorgen markt hier vol met “organische” en “biologische” groenten en fruit voor eerlijke prijzen, wordt er genoten van geroosterde kastanjes of een stuk gegrilde kip en koopt een positief ingestelde immigrant een paar nieuwe schoenen met 3 witte streepjes op de zijkant, betaalbaar nep natuurlijk, maar daar wordt tenslotte ook genoeg van geproduceerd op de wereld.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een kleurrijke veer in je reet steken

De derde dag alweer in 2017. Gisteren zou je nog kunnen beschouwen als een aarzelend koude start, maar vandaag is het weer gewoon “business as usual”.  Een groot gedeelte van alle geschenken en presentjes van de afgelopen periode liggen liefdeloos, en al weer vergeten, in een hoek, een ander gedeelte al kapot in de vuilnisemmer. Volgens de normen van een autohandelaar is de waarde van het nieuwe jaar al met tientallen procenten gedaald, nee, nieuw duurt slechts maar een dag. Terwijl steeds meer economen moeten bekennen dat een alternatief sociaal en financieel beleid, zoals dat in Portugal ten uitvoer wordt gebracht, helemaal geen verdoemenis tot gevolg heeft, alternatieve energie helemaal geen utopische optie blijkt maar een reĆ«le mogelijkheid en allerlei artsen en andere deskundigen tot de conclusie komen dat het verhogen van de pensioenleeftijd achteraf veel meer nadelen dan voordelen heeft, steken, bij gebrek aan applaus, rechtse politici zichzelf dan maar een kleurrijke veer in

Een keet vol losseflodders, een beurs vol verantwoordelijkheid

Vijftien is hij, Maurice. In de regen van een gure februari dag wacht hij ongeduldig in de auto op zijn vriend Barry. De verlaagde Opel Astra is weliswaar een oud karretje, maar de drieduizend euro dure radio-installatie zorgt voor een heerlijke dreun. De afkeurende blikken van de voorbijgangers, op het parkeerterrein van de plaatselijke supermarkt, laten hem koud. De gedachte aan slimme plan om zijn vriend een kratje bier te laten kopen maakt hem alleen maar stoerder. Het feit dat hij nu niet in de schoolbanken zit, maar op de bijrijderstoel van deze gave wagen, getuigt van een zelfverzekerde volwassenheid. Zestig is hij, Ahmed. Onder een parasol, geniet hij van het zeezicht in de heerlijke februari zon. De Bentley, waarmee hij van het vliegveld werd gehaald, staat keurig in de bewaakte parkeergarage. Met een glanzende grijns op zijn gezicht nipt hij van zijn thee, leest een krant en straalt een zelfverzekerdheid uit, waaraan de Nederlandse Maurice een voorbeeld zou kunnen nemen. Het

Dualisme in een dwangbuis

“In de tweede kamer gaat alles sneller”, zei ze met een lach. Nog maar net verkozen tot de beste EuroparlementariĆ«r van 2010 en sinds de laatste verkiezingen plaatsnemend in de fractie van de VVD, komt het - klaarblijkelijk aangeboren - dualistische karakter haar in de weg te zitten. Als minister Bolleboos een contract tekent met de Amerikanen, moet ze helaas achteraf vragen stellen. Misschien gaat het in Den Haag allemaal te snel. “Ik ben er om de regering te controleren” twitterde ze als antwoord op een vraag daarover door ondergetekende. Haar ex-Europa collega Sophie stelde vast dat het toch echt een VVD minister is, die schijnbaar zonder overleg met zijn eigen partij, deze actie had ondernomen. Zal ze zich staande houden in de slangenkuil van het Haagse, dat vastbijtende, in Bodengraven opgegroeide sterke individuutje. In het Europese Parlement was ze een opvallende verschijning, samen met Sophie in ’t Veld vechtend voor onze privacy. Jammer voor D66 dat ze gekozen heeft voor de VV