Doorgaan naar hoofdcontent

24 Oktober, over de opkomst van mini-maatschappijen en een zomer die niet was

En dan wordt je wakker op vrijdag 24 oktober. Compleet uit het lood geslagen, de wintertijd staat voor de deur, zaterdagnacht gaat een uur langer duren. De zomer is zojuist begonnen. Met 30 graden in de schaduw en de vorige week opgeruimde zomerkleding weer terug op de haakjes in de inloopkast. Na een paar maanden kwakkelen tussen moesson buien en gecodeerde berichten van de dondergod Thor, lijken we voor ons geduld en ongemak te worden beloond. Net op tijd straalt de zon op onze overvolle sinaasappelenboom, toch nog oranje bolletjes dit jaar. De olijven zijn verregend, de olie zal wel duur worden. Gelukkig is de prijs van die andere, minder natuurlijke, olie gedaald en scheelt dat een dubbeltje op de pomp. Jawel, het zijn de kleine zaken die er toe doen. De micro economische gevolgen in een steeds kleiner wordende wereld. Anti-globalisten hebben dus eigenlijk het juiste inzicht, en ondanks alle verwoede pogingen van de liberale onderwereld blijkt die globalisering zich te beperken tot het grote geld, internationale graaiers en criminele uitwassen in de politiek en het bedrijfsleven. De massa kreunt en steunt bij iedere internationale hype en het nieuwe wereld-bestuur, bestaande uit mega-aandeelhouders en hun stromannen binnen de politieke stromingen, doen hun best om zoveel mogelijk angst te zaaien. Alles wordt onderworpen aan commerciële groei, de voedsel productie komt in handen van een paar grote wereldspelers en hun patenten op alles wat enigszins eetbaar lijkt maakt iedere poging tot gezond eten een illegale bezigheid in de toekomst.


De wereld heeft een vaststaand aantal vierkante kilometers en de zogenaamde liberale wereldleiders menen dat de economische graaigroei daar geen rekening mee hoeft te houden. Gesponsord, onderhouden, omgekocht of verneukt (hoe je het ook maar wilt noemen), door de nimmer genoeg hebbende elite, besluiten ze iedere oplossing om deze aarde een beetje betere plaats te maken te verdunnen met economisch gebrabbel, financiële op de weg liggende beren, de wensen van hun meesters en hun eigen wens tot vergelding omdat ze als blank schlemielig jongetje op school gepest werden door een gezonde boeren knaap, tot een vergiftigt compromis dat geen enkele stap in de richting van het voorkomen van de ondergang zet. Ze zullen er wel trots op zijn die studentenknaapjes Rutte en consorten dat Nederland weer een woordje meespreekt in de VN mensenrechten raad, maar Nederland, is dat niet dat landje dat ex-tolken voor het leger gewoon uitzet en uitzwaait voor gedane diensten? Is dat niet dat landje waarvan een staatssecretaris allergisch is voor de rechten van het kind? Is dat niet dat landje dat alsmaar door procedeert als ze ongelijk krijgen bij een rechter? Is dat niet het landje waar audiotapes en ander bewijsmateriaal telkens per ongeluk worden vernietigt?

Vooralsnog lijkt het er op dat de politieke elite elke kans aangrijpt om de massa te manipuleren en angst aan te jagen. Misschien komt dat wel gewoon op dat ze langzamerhand bang worden voor de massa, je kunt tenslotte niet voorspellen wat een bedreigde kat in het nauw voor sprongen maakt.

Zelfvoorzienend in Energie, gezamenlijk gebruik van slechts 1 grasmaaier, (alhoewel, waarom zou je gras in je tuin hebben als er ook groenten, of nog beter, tabaksplanten kunnen staan), Je elektrische auto opladen met je eigen zonnepanelen en gewoon zoals vroeger naar de bruikbaarheid van dingen kijken in plaats van naar het "design".... Je eigen stukje bos, een houtkachel, een paar kippen voor dagelijks verse eieren en af en toe een goede pan soep. Die oudere mevrouw in de straat weet waarschijnlijk nog wel hoe je balkenbrij maakt nadat je met de buren dat gezamenlijk vetgemeste varken van de (in Nederland waarschijnlijk de kinder-) boerderij hebt geslacht. Samen even de straat schoonhouden, even een voorgeveltje schilderen van mede-bewoner die dat zelf niet kan, en een tuinhekje repareren dat het keffertje van "opa" op nr.15 van de straat houdt. Het wilde zwijn, geschoten door een andere buurman omdat hij wel erg weinig druiven overhield van z'n gaard, draait boven de barbecue, de wijn komt uit het vat op nr.23, zelf gemaakt, heerlijke dagen....

Utopie? Nee hoor, zo leven we hier nog op het platteland van Portugal, niet uit overtuiging perse... uit noodzaak. Illegaal allemaal dat wel. Europese wetten, hoofdzakelijk door flinke druk van landbouw lobby's, zaad-groothandels, gesubsidieerde boeren, energiegiganten en Zuid-as brievenbus multinationals, vormgegeven maken het loslopende, "thuis geslachte" varken illegaal, de zonnepanelen door overheidsmaatregelen bijna onmogelijk (vanwege de verplichte connectie aan het energienetwerk, overigens in handen van Chinese investeerders, verkocht onder druk van de zogenaamde Trojka). Hoelang we ons eigen drinkwater nog uit de natuurlijke bronnen mogen pompen is onzeker en of we die zaden nog wel mogen strooien in de toekomst zonder aangeklaagd te worden door Monsanto hangt als een Europees besluiteloos achterkamertjes spinsel in de lucht. Met een AOW van 230 Euro, een minimum loon van 505 Euro, geen thuiszorg (tenzij georganiseerd door de plaatselijke kerkgangers), geen bijstand, geen ziekte dagen uitbetaling, is er echter geen keus... Elektriciteit, gas, benzine, boodschappen, tandartsen etc. (kortom het dagelijkse levensonderhoud) is hier zo'n 15% duurder (BTW 23% op aanraden van de EU "hulpverleners") dan in een land als Nederland, maar de lonen zijn op z'n minst de helft lager, zo niet nog lager. Samenleven is dus een letterlijke vorm om te overleven.... En nee, dat levert de overheid geen enkele belastingcent op.... Het is wachten op wind en zon belasting....


De wereld wordt dus niet kleiner in de vorm dat afstanden korter worden, maar dat velen er voor kiezen weer deel uit te maken van een plaatselijke mini-maatschappij. Het zal een bloedige strijd worden als de zoveelste crisis de elite weer vele malen rijker maakt. Je kunt op de dag wachten dat er niets meer te verliezen valt en de guillotines weer uit het vet gehaald worden. Op wie zal die opgekropte hopeloosheid en woede worden afgereageerd? Ja de overheid is bang voor de delende burger....

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een kleurrijke veer in je reet steken

De derde dag alweer in 2017. Gisteren zou je nog kunnen beschouwen als een aarzelend koude start, maar vandaag is het weer gewoon “business as usual”.  Een groot gedeelte van alle geschenken en presentjes van de afgelopen periode liggen liefdeloos, en al weer vergeten, in een hoek, een ander gedeelte al kapot in de vuilnisemmer. Volgens de normen van een autohandelaar is de waarde van het nieuwe jaar al met tientallen procenten gedaald, nee, nieuw duurt slechts maar een dag. Terwijl steeds meer economen moeten bekennen dat een alternatief sociaal en financieel beleid, zoals dat in Portugal ten uitvoer wordt gebracht, helemaal geen verdoemenis tot gevolg heeft, alternatieve energie helemaal geen utopische optie blijkt maar een reële mogelijkheid en allerlei artsen en andere deskundigen tot de conclusie komen dat het verhogen van de pensioenleeftijd achteraf veel meer nadelen dan voordelen heeft, steken, bij gebrek aan applaus, rechtse politici zichzelf dan maar een kleurrijke veer in

Een keet vol losseflodders, een beurs vol verantwoordelijkheid

Vijftien is hij, Maurice. In de regen van een gure februari dag wacht hij ongeduldig in de auto op zijn vriend Barry. De verlaagde Opel Astra is weliswaar een oud karretje, maar de drieduizend euro dure radio-installatie zorgt voor een heerlijke dreun. De afkeurende blikken van de voorbijgangers, op het parkeerterrein van de plaatselijke supermarkt, laten hem koud. De gedachte aan slimme plan om zijn vriend een kratje bier te laten kopen maakt hem alleen maar stoerder. Het feit dat hij nu niet in de schoolbanken zit, maar op de bijrijderstoel van deze gave wagen, getuigt van een zelfverzekerde volwassenheid. Zestig is hij, Ahmed. Onder een parasol, geniet hij van het zeezicht in de heerlijke februari zon. De Bentley, waarmee hij van het vliegveld werd gehaald, staat keurig in de bewaakte parkeergarage. Met een glanzende grijns op zijn gezicht nipt hij van zijn thee, leest een krant en straalt een zelfverzekerdheid uit, waaraan de Nederlandse Maurice een voorbeeld zou kunnen nemen. Het

Dualisme in een dwangbuis

“In de tweede kamer gaat alles sneller”, zei ze met een lach. Nog maar net verkozen tot de beste Europarlementariër van 2010 en sinds de laatste verkiezingen plaatsnemend in de fractie van de VVD, komt het - klaarblijkelijk aangeboren - dualistische karakter haar in de weg te zitten. Als minister Bolleboos een contract tekent met de Amerikanen, moet ze helaas achteraf vragen stellen. Misschien gaat het in Den Haag allemaal te snel. “Ik ben er om de regering te controleren” twitterde ze als antwoord op een vraag daarover door ondergetekende. Haar ex-Europa collega Sophie stelde vast dat het toch echt een VVD minister is, die schijnbaar zonder overleg met zijn eigen partij, deze actie had ondernomen. Zal ze zich staande houden in de slangenkuil van het Haagse, dat vastbijtende, in Bodengraven opgegroeide sterke individuutje. In het Europese Parlement was ze een opvallende verschijning, samen met Sophie in ’t Veld vechtend voor onze privacy. Jammer voor D66 dat ze gekozen heeft voor de VV